
Ο επικεφαλής της Νέας Αριστεράς παραβρέθηκε στην εκδήλωση μνήμης του Συνδέσμου Φυλακισθέντων κι Εξορισθέντων 1967-74 στο Πάρκο Ελευθερίας (πρώην ΕΑΤ ΕΣΑ).
«Ούτε η δημοκρατία είναι αυτονόητη, ούτε η ελευθερία χαρίζεται. Απαιτούν αγώνες. Απαιτούν θυσίες. Απαιτούν διαρκή εγρήγορση», σημείωσε ο κ. Χαρίτσης.
Αναλυτικά η δήλωσή του:
Ούτε η δημοκρατία είναι αυτονόητη, ούτε η ελευθερία χαρίζεται. Απαιτούν αγώνες. Απαιτούν θυσίες. Απαιτούν διαρκή εγρήγορση.
Γι’ αυτό η σημερινή μέρα, 57 χρόνια μετά το φασιστικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, έχει πολλαπλά νοήματα.
Είναι μέρα μνήμης για την καταστροφή που έφερε η χούντα. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε την κατάλυση της δημοκρατίας, τις φυλακές, τις εξορίες, τα βασανιστήρια, την ασφυξία και την πολιτιστική κατάπτωση. Την Κύπρο.
Είναι επίσης μέρα τιμής. Τιμής για όσες και όσους αναμετρήθηκαν με το μπόι της Ιστορίας κι έπραξαν το καθήκον τους απέναντι στη δημοκρατία. Για όσες και όσους υπερασπίστηκαν την ανθρωπιά και τον πολιτισμό απέναντι στην κτηνωδία και τη βαρβαρότητα. Σήμερα κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ στο μεγαλείο του αντιδικτατορικού αγώνα.
Μα πάνω απ’ όλα, σήμερα είναι μέρα δημοκρατικής επαγρύπνησης. Να μη δώσουμε ούτε μια σπιθαμή εδάφους στους νοσταλγούς του σκότους. Να μη δείξουμε καμία ανοχή στον ιστορικό αναθεωρητισμό. Όχι, «η χούντα δεν είχε και τα καλά της». Η χούντα ήταν όλεθρος και μόνο.
Η σημερινή μέρα μας υπενθυμίζει ότι αποτελεί επιτακτικό καθήκον μας να υπερασπιστούμε τις μεγάλες δημοκρατικές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης.
Και να παλέψουμε με σθένος ενάντια σε όλους τους παράγοντες που φαλκιδεύουν τη σημερινή δημοκρατία: την τρομακτική συγκέντρωση ισχύος στα μεγάλα συμφέροντα, την ολοένα διογκούμενη ανισότητα, την αποστασιοποίηση του πολιτικού συστήματος από τα προβλήματα των πολιτών, το μαύρο μέτωπο του ακροδεξιού λαϊκισμού και της αντιπολιτικής, την αδιαφορία και τον κυνισμό.
Η λέξη "αίσχος" δεν είναι αρκετή για την περιγραφή της κατάστασης...
και γω το πιστεύω πως αν υπάρχει κάποια που μπορεί να αποδώσει με λόγια και μάλιστα δημοσιογραφικά τον πρώτο ήχο της αρχής της κονιορτοποίησης ενός εντόμου κάτω από ένα πρόθυμο αυταρχικό τακούνι, πάνω σε ένα αδιάφορο δημοκρατικό πάτωμα, αυτή είναι η Λαμπρινή. Άντε και ο Κάφκα.
αλλη μια ντροπιαστικη αποφαση...
Ισως να μην ειναι απλη συμπτωση οτι η αποφαση αυτη δημοσιοποιηθηκε την ημερα των ανθρωπινων δικαιωματων. Εχω παρατηρησει οτι κατι αντιστοιχο γινεται σε πολλες περιπτωσεις. Για παραδειγμα, η Ελλαδα μπηκε στο 1ο μνημονιο την 25η Μαρτου. Αναρωτιεμαι γιατι...
Και τώρα, τι; Λαμπρινή, πες μας........
Θα ασκηθεί έφεση στην απόφαση, δεν εξαντλήθηκαν τα ένδικα μέσα ακόμη.
περιμενουμε την εφεση - το εγραφα στο τελος οτι θα γινει, κι επιβεβαιωθηκε.
Πάει ο άνθρωπος...
ακομη δεν τελειωσε τιποτε - φανηκε πολυ δυνατος ως τωρα. εχουμε ακομη ενα δικαστηριο, κατι σαν αρειο παγο. αρκει να αντεξει τη φυλακη και την απομονωση.
Μακάρι ρε συ Λαμπρινή!
μακαρι αλλα δυσκολα...
https://www.judiciary.uk/judgments/usa-v-julian-assange-2/
Δεν υπάρχει πιο άθλια εποχή απο αυτη που ζούμε,και το χειρότερο δεν υπάρχει και κανα συλλογικο πρόταγμα όπως στον 20ο αιώνα.Οι αφέντες αυτου του κόσμου κανουν απλα περίπατο.