Συστημικά τσογλάνια

Έτσι είναι, λέει, αντισυστημικός ο Τραμπ ή ο Μπολσονάρο. Ακόμη και ο Όρμπαν.

Εκεί, δηλαδή, που αντισυστημικοί ήταν οι αντικαπιταλιστές, κομμουνιστές ή αναρχικοί, όσοι αντιμάχονταν το establishment, κατά την προσφυή έκφραση της New Left των 60s και των 70s, σήμερα είναι οι πιο μανιακοί υποστηρικτές του νεο-φιλελευθερισμού. Ο Μιλέι, ο σχιζοφρενής χαγεκιανός με το πριόνι, είναι η πιο καθαρή εκδοχή ανάμεσα στα φιλελεύθερα αποβράσματα της τελευταίας εσοδείας.

Φιλελεύθερα; Μα, δεν είναι «καλή λέξη» αυτή; Όχι, δεν είναι.

Το χαρακτηριστικότερο δείγμα φιλελεύθερου είναι ο Φρίντμαν και τα κωλόπαιδα του Σικάγο. Όπως όλοι οι φιλελεύθεροι θεωρούν πως δεν υπάρχει καμιά ελευθερία αν δεν υπάρχει ελευθερία της ιδιοκτησίας, που σημαίνει εξουσία της ιδιοκτησίας πάνω στα πάντα και στους πάντες. Σε αυτό το πνεύμα, αν οι ιδιοκτήτες είναι ελεύθεροι, όλα είναι καλά κι ελπιδοφόρα. Όπως έγραψε ο Χάγεκ, ο Χίτλερ έσωσε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό από τα κόκκινα θηρία, ενώ οι μαθητές του οι πιο καλοί έστηνα άγαλμα στον Πινοσέτ για τον φιλελευθερισμό του.

Οι φιλελεύθεροι ήξεραν από την αρχή πως το δόγμα τους ήταν ενάντιο στη δημοκρατία. Γι’ αυτό το εκλογικό δικαίωμα, σε όλο τον 19^ο αιώνα, αφορούσε ένα 10%, αποκλειστικά ιδιοκτητών και διευρύνθηκε μόνο μετά από πολλούς αγώνες των εργατών παντού στον κόσμο.

Γι’ αυτό, επιπλέον, έδωσαν μεγάλες μάχες για την ελευθερία (!) των ανήλικων αγοριών και κοριτσιών, από 6 ετών, να δουλεύουν στα εργοστάσια. Αφού το ήθελαν αυτά και οι γονείς τους, ποιος μπορούσε να μπει εμπόδιο στην ελεύθερη (!) διάθεση των σωμάτων τους;

Δεν αστειεύομαι. Τα πράγματα έγιναν έτσι ακριβώς.

Για τους φιλελεύθερους, πάντοτε, ελευθερία σήμαινε, πρώτα από όλα, ελευθερία στην εκμετάλλευση. Το επιχείρημα ήταν εξίσου ακαταμάχητο με τα προηγούμενα. Ποιος είχε δικαίωμα να εμποδίσει το ελεύθερο (!) συμβόλαιο του αφεντικού με τον εργάτη, όταν, ως ίσος απέναντι σε ίσο, συμφωνούσαν, χωρίς κανένα καταναγκασμό, να ανταλλάξουν τις ιδιοκτησίες τους;

Ποιος μπορούσε να εμποδίσει την κατοχή σκλάβων, όταν αυτή προέκυπτε από δίκαιη αγοραπωλησία, υπό την καθοδήγηση του απολύτως ουδέτερου ελεύθερου χεριού;

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που οι φιλελεύθεροι μίσησαν τόσο πολύ τους κατώτερους τους; Η εκτεταμένη μισανθρωπία τους ήταν και είναι αναγκαία συνέπεια της θεμελιώδους ιδεολογία τους. Μπορούν να αποδεχτούν τη νομιμοποίηση του μπάφου και της ηρωίνης, την αθεΐα και τον πιο ευφάνταστο σεξουαλικό προσανατολισμό. Αυτό που δεν γίνεται να δεχτούν είναι η αμφισβήτηση της ιδιοκτησίας.

Δείτε τον πάπα του φιλελευθερισμού, που όλοι στη γαλάζια μας πατρίδα, ιδίως οι ακροκεντρώοι πανεπιστημιακοί, υπολήπτονται όσο κανένα: τον Αλέξις ντε Τοκβίλ.

Αυτόπτης μάρτυρας της μεγάλης εργατικής εξέγερσης του 1848 στο Παρίσι θα γράψει:

“Πέρασα όλο μου το απόγευμα περπατώντας στο Παρίσι. Δυο πράγματα μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση […]  Το πρώτο ήταν ο αποκλειστικά και αμιγώς λαϊκός χαρακτήρας της επανάστασης: […] η παντοδυναμία που είχε δώσει, έναντι των άλλων τάξεων, στον κατεξοχήν λαό, δηλαδή στις τάξεις της χειρωνακτικής εργασίας. Το δεύτερο ήταν ο πολύ μικρός βαθμός μίσους και μάλιστα η ελάχιστη παρουσία των οποιωνδήποτε ζωηρών παθών που αντίκρυζε κανείς τούτη τη στιγμή στον πληβειακό λαό, ο οποίος είχε γίνει ο μοναδικός κάτοχος της εξουσίας”.

Με όλη την περιγραφή των πράων εργατών του 1848, η άποψή του θα είναι αναφανδόν υπέρ της άγριας καταστολής τους και εναντίον του παραμικρού μέτρου βελτίωσης της ζωής των εργαζόμενων τάξεων. Τις οποίες απεχθάνεται. Ο Τοκβίλ μιλάει για τους επαναστάτες εργάτες του 1848 σαν να είναι Βάνδαλοι, ακόμη καλύτερα, σαν να είναι μπαμπουίνοι, άπλυτοι και μαύροι. Παραδέχεται πόση ανακούφιση ένιωσε μετά την ασύλληπτη σφαγή, που ακολούθησε την τρομερή καταστολή, μια και βρέθηκε ξανά ανάμεσα στους ομοίους του. Πόσο συγκινήθηκε (sic) όταν αναγνώρισε ανάμεσά τους «τους ιδιοκτήτες, δικηγόρους, γιατρούς, γαιοκτήμονες, τους φίλους και τους γείτονές του».

Αρκετά, όμως, με την ιστορία των ιδεών και την ιστορία ευρύτερα.

Ο λόγος της μεγάλης παρέκβασης ήταν να φανεί τι σημαίνει συστημικός, ως καλός χαρακτηρισμός. Γιατί, όταν οι ειδήσεις του Μέγκα βαράνε τους αντισυστημικούς, κάνουν καλό συστημισμό. Δεν απορρίπτουν τον Μιλέι, τον Τραμπ ή τη Μελόνι. Απλώς, στο μέτρο που δεν αφορούν άμεσα την εγχώρια εξουσία, βαφτίζουν όλα τα σούργελα ως αντισυστημικά, για να πλήξουν τον αληθινό, τουλάχιστον ως προς τις προθέσεις, αντισυστημισμό.

Ο Αλέξης Πατέλης, ο Άκης Σκέρτσος, ο Γιάννης Πρετεντέρης ή ο Στέφανος Κασιμάτης δεν έχουν τίποτε εναντίον του Τραμπ και θα είναι ανεπιφύλακτα μαζί του, όποτε τα βάλει με τους «κόκκινους».

Οι φιλελεύθεροι, όποτε δεν είναι αφεντικά ή πολιτικοί λακέδες, είναι «σύμβουλοι», «τεχνοκράτες». Κάνουν, δηλαδή, φουμαροδουλειές (bullshit jobs), που έλεγε ο Graeber. Πουλάνε φούμαρα. Κάτι σαν αυτά, που, στην «αγορά», είναι οι πάμπλικ ριλέισιονς, το μάνατζμεντ των χιούμαν ρισόρσις ή το αντμινστρέισιον οφ μάρκετινγκ μέθοντς.

Αυτοί που πολεμούν τα αντισυστημικά «τέρατα» είναι, απλώς, συστημικά τσογλάνια.

***

Εσχάτως, είναι αντισυστημικός και ο Κασσελάκης. Εφόσον η ιερή συμμαχία εμφανίστηκε στη λαδίλα της κολυμβήθρας στο σχήμα του «εν τούτω νίκα», για να φανερώσει ό,τι ο χρισμένος θα γινόταν σπουδαίος τόσο, ώστε να πάρει, από κοινού με τον Μάκβεθ (α, ρε Σέξπιρ τι τραβάς!), διαμέρισμα 2 εκατομμυρίων στη Σκομπία, στο Κολωνάκι, που λένε, η νέο-συριζική αδιαμεσολάβητη αντισυστημικότητα είναι αυταπόδεικτη.

Είναι, αλήθεια, η βλακεία αντισυστημική;

Η αφέλεια, η αγαθοσύνη, η ευπιστία -τα πιο συγχωρητέα ελαττώματα, σύμφωνα με την καταχώρηση του Μαρξ στο λεύκωμα της κόρης του- είναι αντισυστημικά.

Η βλακεία είναι απολύτως συστημική. Πιο πολύ δεν γίνεται.