Είχαμε μαζευτεί γύρω στα 100 με 120 άτομα και ξεκινήσαμε με κάποια συνθήματα. “Από το ποτάμι έως την θάλασσα, η Παλαιστίνη θα απελευθερωθεί”, “Νετανάχιου, πόσα παιδιά σκότωσες σήμερα;” “Θα ζήσουμε να δούμε την Παλαιστίνη ελεύθερη” κλπ.
Η πορεία είχε παλμό χάρη στις ακούραστες διοργανώτριες, κοπέλες κυρίως. Ήμασταν όλοι άνθρωποι από διάφορα μονοπάτια της ζωής, κάποιες μητέρες είχαν φέρει και τα παιδιά τους.
Όσο παλμό και δυναμισμό και αν είχε αυτό το σχετικό μικρό γκρουπ ανθρώπων, ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα καταλήγαμε να μπλοκάρουμε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης. Την μόνην άλλην φορά που είχα δει κάτι τέτοιο ήταν όταν ανατράπηκε το Roe v. Wade και ξεχύθηκαν χιλιάδες άνθρωποι στους δρόμους. Φυσικά τα περιπολικά κατέφθασαν αμέσως. Κάποιος αποφάσισε να περάσει σιγά αλλά σταθερά το αμάξι του μέσα από το πλήθος, ευτυχώς χωρίς τον τραυματισμό κανενός.
Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που γράφω το κείμενο.
Το γράφω εξαιτίας ενός περιστατικού που συνέβη από το πάρκο μέχρι το δρόμο που μπλοκάραμε. Καθώς περνούσαμε κάτω από ένα ξενοδοχείο, ένας (λευκός) άνδρας, στον πρώτο όροφο, όπου βρίσκεται η πισίνα του ξενοδοχείου, άρχισε την δική του αντιδιαδήλωση φωνάζωντας “Λευτεριά στο Ισραήλ”. Η αφοσίωση του ήταν αξιοθαύμαστη καθώς ενεργοποίησε μάλιστα και τον συναγερμό του αυτοκινήτου του (!) για να πνίξει τις φωνές μας.
Πού και πού στην ζωή, σπάνια, αλλά συμβαίνει, μια στιγμή αποτυπώνει δυναμικές της κοινωνίας με τον πιο εξέχοντα τρόπο, δυναμικές που κατά τα άλλα παραμένουν κρυφές και υπόγειες. Αυτή ήταν μια από αυτές τις στιγμές. Να ένας άνθρωπος, από την ασφάλεια που του πρόσφερε το ύψος του ξενοδοχείου του και η τάξη του, ένας τίμιος εκπρόσωπος του ισραηλινού λόμπι που ξοδεύει εκατομμύρια για να διατηρήσει το στάτους κουό, να συνηγορεί υπέρ ενός κράτους που διαπράττει γενοκτονία σε κοινή θέα.
Και ορίστε από κάτω οι υπόλοιποι, απλοί άνθρωποι, στα ανοιχτά, με ελάχιστους πόρους, χωρίς καμία προστασία πέρα από την αλληλεγγύη μεταξύ τους, να διαμαρτύρονται για το δίκαιο.
Δεν ξέρω αν θα προλάβουμε να δούμε την Παλαιστίνη ελεύθερη, φαντάζομαι όμως ότι και αυτός ο αγώνας θα είναι όπως όλοι οι άλλοι: με κάποιους λίγους από πάνω με την δύναμη των όπλων να ζητωκραυγάζουν δολοφόνους και εμείς οι πολλοί από κάτω, με την δύναμη που αντλούμε ο ένας από τον άλλον, να παλεύουμε για ένα κομμάτι ανθρωπιάς.