«Ορισμένες απόψεις ιδιαίτερα αυτόν τον καιρό επιμένουν σε έναν πλήρη διαχωρισμό των πολιτικών χώρων, όπου η ενασχόληση με το τοπικό δεν πρέπει να κάνει ένα βήμα περισσότερο, αγνοώντας την αλληλοσύνδεση μεταξύ τους, αγνοώντας τη διεθνή εμπειρία.
Η κυβερνητική εξουσία ήδη βρίσκεται σε ανεπανόρθωτη διαδικασία ταχείας αποδόμησης. Υπάρχει λοιπόν κίνδυνος η κυβερνητική στασιμότητα να μετατραπεί σε εθνική κρίση.
Και επειδή πολλοί σήμερα ανατρέχουν ως λύση στο λεγόμενο μοντέλο Δούκα, ας επιτραπεί στον υποφαινόμενο που ονοματίζεται στο μοντέλο να πει δυο λόγια. Χωρίς να θέλω να ισχυριστώ ότι το μοντέλο αυτό είναι για εφαρμογή σε κάθε περίσταση, είναι εντούτοις ένα πολιτικό-κοινωνικό ρεύμα με τρεις συνιστώσες. Η πρώτη είναι μια ευρύτερη σύγκλιση δυνάμεων της ευρύτερης κεντροαριστεράς που επετεύχθη μέσα από κοινές δράσεις στους κοινωνικούς χώρους για την κοινωνική προστασία και ασφάλεια, τα δικαιώματα, την πολιτική οικολογία κ.α. Όχι όμως μέσω τεχνητών συγκολλήσεων κορυφής και κεντρικών συμφωνητικών, ερήμην της βάσης.
Οι συγκλίσεις για την Κεντροαριστερά γίνονται στις γειτονιές, όπως συνηθίζω να λέω» είπε ο δήμαρχος Αθηναίων στην αρχή της ομιλίας του και συνέχισε:
«Όπως είναι γνωστό η δημοτική παράταξη που κέρδισε τις εκλογές στην Αθήνα έχει ως κορμό το ΠΑΣΟΚ αλλά και συγκεντρώνει τη μεγαλύτερη δυνατή συνύπαρξη δυνάμεων. Δεν επικράτησε απλώς εκλογικά, ευκαιριακά, αλλά είναι μια στρατηγική συνεργασία που συνεχίζεται και μετά, στην οποία ενώνονται οι κύριες κατευθύνσεις πολιτικής εφαρμογής στον δήμο, διατηρώντας ταυτόχρονα την αυτονομία τους.
Αυτή η προσπάθεια δεν είναι χωρίς κόστος. Έγινα και παραμένω στόχος επιθέσεων. Όμως δεν με πτοούν. Δεν πρόκειται να κάνω πίσω. Δεν υποχωρώ.
Η δεύτερη συνιστώσα είναι οι προγραμματικές συγκλίσεις που επιτυγχάνονται στο έδαφος των σημερινών εξελίξεων που χρειάζονται επεξεργασίες που υπερβαίνουν τα σημερινά δεδομένα. Θέλω εδώ να επισημάνω, χωρίς καμιά διάθεση ωραιοποίησης, αλλά ως προοπτική τα θέματα που αναδείξαμε. Ξεκινήσαμε από την καθημερινότητα και τη συνδέσαμε με την ενεργειακή και περιβαλλοντική κρίση, την ενεργειακή δημοκρατία, την κλιματική δικαιοσύνη, την ανασυγκρότηση, την κοινωνική θωράκιση και την ασφάλεια. Αυτά τα θέματα που θίξαμε πρώτοι εμείς, τέθηκαν μετέπειτα στον δημόσιο πολιτικό λόγο. Αλλά και πάλι αποσπασματικά, ακόμη και ευκαιριακά σε κάποιες περιπτώσεις, χωρίς να μετασχηματιστούν σε νέες ατζέντες κοινωνικής προάσπισης και παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Το τρίτο στοιχείο που θέλω να τονίσω και ίσως το πιο καίριο είναι ο χρόνος των όποιων αλλαγών. Ο χρόνος των εξελίξεων δεν είναι ευθύγραμμος, στατικός χώρος, απεριόριστος. Μου λένε ορισμένοι. Ας αφήσουμε τα πράγματα να ωριμάζουν σιγά-σιγά, ας υπομένουμε αυτή τη διαδικασία στασιμότητας. Άφησε τη σήψη να εξελίσσεται. Κάθισε στο γραφείο σου αναπαυτικά και μην ασχολείσαι. Μου επιτέθηκαν μάλιστα επειδή τολμάω ακόμα και να αγωνιώ».
«Απέναντι σε αυτές τις απόψεις, υποστηρίζω μια διαφορετική κλίμακα χρόνου. Η ιστορία γράφεται με ασυνέχειες και τομές που αλλάζουν τον ρουν των εξελίξεων. Χρειάζεται ένα άλμα γρηγορότερο από τη φθορά, που λέει και ο Ελύτης.
Υποστηρίζω ό,τι μια ανάλογη κρίσιμη κατάσταση είναι και αυτή που διαμορφώνεται σήμερα, στο τώρα. Δεν είναι ότι όλα παίζονται τώρα, αλλά κρίνεται αν θα δοθεί μια σημαντική ευκαιρία για μια καινούργια ώθηση. Στον χρόνο του παρόντος, σε ένα πολιτικό σκηνικό που βρίσκεται σε δυσαρμονία.
Και αν το βιβλίο μιλάει για την κατεύθυνση των κομμάτων το 2050, εγώ θέλω ο χώρος στον οποίο πάντα ανήκω, θέλω το ΠΑΣΟΚ και η ευρύτερη δημοκρατική παράταξη να μπορέσει να κερδίσει το στοίχημα, τώρα. Και θα κάνω ό,τι μπορώ γι αυτό» κατέληξε.