Την 30η Απριλίου 2024, οι 14 παλαιστίνιοι φοιτητές του πανεπιστημίου Οττο φον Γκέρικε του Μαγδεμβούργου, έλαβαν μιαν επιστολή από το τμήμα φοιτητικών υποθέσεων του πανεπιστημίου τους που τους ενημέρωνε ότι, η εθνικότητα από τις “Παλαιστινιακές περιοχές” που είχαν δηλώσει δεν γινόταν δεκτή. Όφειλαν λοιπόν να αλλάξουν άμεσα τα χαρτιά τους, δηλώνοντας “άνευ υπηκοότητας” (staatenlos). “Ζητούμε την κατανόησή σας”, κατέληγε το ημέηλ που τους αφαιρούσε το δικαίωμα να δηλώνουν επισήμως Παλαιστίνιοι.   

Λίγες ημέρες αργότερα, και μετά εντονότατες διαμαρτυρίες που γρήγορα ξέφυγαν από τα όρια του πανεπιστημίου, η απαίτηση ανακλήθηκε “διότι δεν θεωρείται απαραίτητο αυτή τη στιγμή” και το τμήμα φοιτητικών υποθέσεων ζήτησε συγγνώμη για την αναστάτωση. Ωστόσο, το μήνυμα είχε σταλεί σε όσους μπορεί και να μη συμμορφώνονταν προς τας υποδείξεις, δεν κάθονταν ήσυχοι και σιωπηλοί απέναντι στην διεξαγόμενη γενοκτονία.

Το γεγονός αυτό ήταν, ίσως, το πιο σοκαριστικό από όσα γέννησε ο γερμανικός κρατικός φανατισμός, υπέρ του Ισραήλ. Πιο σοκαριστικό και από τις φυλακίσεις, το ξύλο, τις απαγορεύσεις.

Τις τρεις πρώτες εβδομάδες μετά την 7η Οκτωβρίου τηρήθηκε αυστηρότατα η απαγόρευση συγκεντρώσεων υπέρ της Παλαιστίνης – που περιελάμβανε, φυσικά, και οποιαδήποτε υποψία αντιδράσεων στα πανεπιστήμια. Όμως απαγορεύτηκαν συγκεκριμένα συνθήματα, όπως το “από το ποτάμι ως τη θάλασσα”. Στην πρώτη μεγάλη πορεία πάνω από 10.000 στο Βερολίνο, η αστυνομία εισέβαλε και χτύπησε ακριβώς την πρώτη στιγμή που ακούστηκε το σύνθημα. Χρειάστηκε να προσφύγουν ακτιβιστές στα δικαστήρια ώστε, πρόσφατα, να αποδεχθεί η γερμανική δικαιοσύνη ότι το συγκεκριμένο σύνθημα δεν αποτελεί λόγο μίσους και δεν είναι αντισημιτικό. Αλλά και εδώ ήρθε το επόμενο ανώτερο δικαστήριο να …διορθώσει τα πράγματα: το σύνθημα δεν είναι αυτό καθ’ αυτό λόγος μίσους και δεν προτρέπει σε βία, αποφάσισε, αλλά «η χρήση του συνθήματος θα μπορούσε να εμπίπτει στο ποινικό αδίκημα της χρήσης συμβόλων τρομοκρατικών οργανώσεων, ιδίως υπό το φως του γεγονότος ότι το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Εσωτερικών είχε απαγορεύσει το σύνθημα ως σύμβολο της τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς.Η χρήση του συνθήματος δεν είναι γενικά απαγορευμένη, απαγορεύεται όμως σε κάθε περίπτωση που θα μπορούσε να διαπιστωθεί σύνδεση της χρήσης του συνθήματος με τη Χαμάς». Σα να λέμε, τώρα πάτε σε άλλο δικαστήριο να αποδείξετε ότι το σύνθημα δεν είναι “σύμβολο της Χαμάς” όπως λέει το υπουργείο.

Αλλού, τα πράγματα ήταν πολύ πιο σκληρά, και αγρίεψαν γρήγορα. Ειδικά στο Βερολίνο, την “βιτρίνα”, στο επίκεντρο και των διεθνών ειδήσεων. Φοιτητές στο Βερολίνο απειλούνται με διετή διαγραφή (Zwangsexmatrikulation) για πολιτική δράση, αφού κανονισμός καταργηθείς το 2021, επανήλθε τον Απρίλιο μετά βαΐων και κλάδων, για να “σωφρονίσει” αυτούς που δημιουργούν προβλήματα και “διαπράττουν σοβαρό αδίκημα”. Το αδίκημα δεν ορίζεται, ωστόσο οι εκδιωχθέντες ως τώρα είναι όλοι φοιτούντες με δράση υπέρ της Παλαιστίνης.  Ο κανονισμός / νόμος, που ισχύει και σε άλλα κρατίδια, έχει κατηγορηθεί για όσα αφήνει αδιευκρίνιστα. Το τι μπορεί να θεωρηθεί σοβαρό αδίκημα είναι γκρίζα ζώνη, ενώ το πανεπιστήμιο έχει το δικαίωμα να εκδιώξει για δύο χρόνια τον φοιτητή ή τη φοιτήτρια χωρίς να αναμένει να αποφασιστεί αν όντως διεπράχθη αδίκημα, κάτι που ξεσήκωσε διαμαρτυρίες και από τους διδάσκοντες: ο νόμος προσφέρεται για καταχρήσεις, για εκφοβισμό, για περιορισμό πολιτικών δηλώσεων και διαδηλώσεων και, όπως είπε η πρόεδρος του Πολυτεχνείου του Βερολίνου, Γκεραλντίν Ράουτς, οδηγεί σε «κρίσεις που βασίζονται στην υποψία» και “με διαδικασίες μη διαφανείς στη σχετική επιτροπή”. Κι όμως χρησιμοποιείται κατά κόρον. Πληροφορίες, μάλιστα, φέρουν ήδη τα “σοβαρά αδικήματα” κατασκευάζονται με τη συνεργασία πανεπιστημίων και αστυνομίας (προφανώς καθ’ υπόδειξιν). Οι μετέχοντες στην κατασκήνωση διαμαρτυρίας του πανεπιστημίου Χάμπολντ (Humboldt), η οποία διαλύθηκε μες σε δύο ώρες από την αστυνομία, κι ενώ η πρυτανεία είχε διαβεβαιώσει ότι “μπορούν να απομακρυνθούν με ασφάλεια”, έλαβαν επιστολές με τις οποίες ενημερώνονται ότι κατηγορούνται και θα δικαστούν για καταπάτηση δημόσιας περιουσίας και διατάραξη ειρήνης. Ονόματα και διευθύνσεις είχε η αστυνομία, που τους πήρε τις ταυτότητες στην έξοδο. Παραπέμπονται όλοι σε δίκη. Ακόμη κι αν αθωωθούν και αφεθούν άμεσα ελεύθεροι, το μήνυμα έχει σταλεί και πάλι.

Η εισβολή της αστυνομίας στο Παλαιστινιακό Κογκρέσο, στο Βερολίνο, στις 12 Απριλίου, που το διοργάνωναν οι “Εβραϊκές Φωνές για την Ειρήνη” μαζί με το ΜεΡΑ25, διαβόητη για το χαρακτηρισμό του Γιάνη Βαρουφάκη ως persona non grata, δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό. Ο εκφασισμός του γερμανικού κράτους, με αφορμή την εν εξελίξει γενοκτονία στη Γάζα προχωρά όλο και βαθύτερα, φιμώνει και τρομοκρατεί, καταργώντας βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, αυτά που θεωρητικώς η Δύση υπερασπίζεται.. Και ο ακαδημαϊκός χώρος είναι ο χώρος που δέχεται την περισσότερη καταστολή, γιατί είναι και ο πιο “επικίνδυνος”. Γι’ αυτό και μπήκαν μπροστά τα μεγάλα όπλα, οι γκαιμπελικές λογικές της λασπολόγησης…

Ο λόγος κυρίως για τους διδάσκοντες που στέκονται στο πλευρό των φοιτητών τους, κι υπερασπίζονται την ακαδημαϊκή ελευθερία. Δέχονται τεράστιες πιέσεις, και, παράλληλα, έχουν απέναντί τους και τους ρουφιάνους που ντύνονται την δημοσιογραφική ιδιότητα. Διότι αυτοί οι φοιτητές που υπερασπίζονται, έγραψε η Bild, «Ονομάζουν το Ισραήλ “κράτος τρομοκράτη” και απαιτούν ελευθερία της έκφρασης. …  Απαιτούν να εγκαταλειφθεί η “ειρηνική διαμαρτυρία”, θέλουν να βρουν “νέες μορφές αντίστασης” (“Ιντιφάντα”, “Επανάσταση”) – και εκπλήσσονται που τα “στρατόπεδα διαμαρτυρίας” τους στα πανεπιστήμια του Βερολίνου διαλύονται από την αστυνομία!». Αυτά έγραφε έκπληκτος ο συντάκτης της εφημερίδας, καταγγέλλοντας παράλληλα ότι “αριστεροί εξτρεμιστές έχουν διεισδύσει στα γερμανικά πανεπιστήμια” κι ότι “τα πανεπιστήμια υπερασπίζονται όσους μισούν το Ισραήλ”. Άσε που “αν δεν επενέβαινε η αστυνομία μπορεί να γίνονταν και χειρότερα, όπως στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ” – όχι, τα χειρότερα δεν μας τα αποκαλύπτει…

Στο ίδιο πλαίσιο αντιμετωπίζονται και οι εκατοντάδες διδάσκοντες που έστειλαν επιστολή κατά της αστυνομικής βίας στον χώρο των πανεπιστημίων, υποστηρίζοντας το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης.. Η εφημερίδα έκρινε ότι κι αυτοί τον θέλουν τον ρουφιάνο τους: η Bild αφιέρωσε ολόκληρη σελίδα στη λασπολόγησή τους και δημοσίευσε με μεγάλα γράμματα τα ονόματα όσων υπέγραψαν την επιστολή υπό τον τίτλο “Αυτοί είναι που υπέγραψαν”. Οι ..εξτρεμιστές που λέγαμε. Σαν την διεθνώς αναγνωρισμένη κοινωνιολόγο Ναϊκα Φορουτάν, που κατονομάζονταν και λυντσάρονταν λεκτικά σε εξαιρετικά αφιερωμένους στο πρόσωπό της λίβελους της Bild. Που την κατηγορεί, όπως κατηγορεί και εκατοντάδες άλλους ακαδημαϊκούς δασκάλους, ότι είναι “υπέρ της Παλαιστίνης”, άκουσον άκουσον, άσε που “επιζητούν το διάλογο” και κάνουν λόγο στην επιστολή τους για “ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα”. Το χειρότερο; “διδάσκουν κυρίως αραβικές σπουδές, ισλαμικές σπουδές, εθνολογία.. για τη ριζοσπαστικοποίηση καταπιεσμένων μειονοτήτων όπως οι παλαιστίνιοι κι οι μουσουλμάνοι”… Ο ρατσιστικός οχετός της Bild δεν φαίνεται να ενοχλεί κανέναν, η στοχοποίηση των μουσουλμάνων και των παλαιστίνιων εδώ δεν αποτελεί, όπως φαίνεται, ούτε έγκλημα μίσους ούτε προτροπή σε βιαιοπραγίες. Η Bild είναι στο απυρόβλητο και η μόνη ελευθερία λόγου που προστατεύεται είναι, επιλεκτικά, η δική της.