«Κάποιοι θέλησαν να βάλουν στον γύψο την ελεύθερη έκφραση, την πολιτική και κοινωνική ζωή και δημιουργία. Ταυτόχρονα, κάποιοι άλλοι, πρωτίστως νέοι, δεν συμβιβάστηκαν και δεν υπέκυψαν, αλλά αγωνίστηκαν, αντιστάθηκαν και πλήρωσαν τους αγώνες τους με τη ζωή τους, με την υγεία τους, με τη σωματική τους ακεραιότητα και την προσωπική ελευθερία τους. Η φετινή επέτειος μας υπενθυμίζει ακόμη ότι χρειάστηκαν χρόνια και κόπος μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας για να αφαιρεθούν από τις δομές του κράτους πρόσωπα και νοοτροπίες που υπηρετούσαν τη χούντα και την απολυταρχία, για να εντοπιστούν και να αποπεμφθούν τα χουντικά σταγονίδια και να φτάσουμε πιο κοντά στον εκδημοκρατισμό», πρόσθεσε.
Όσον αφορά στο θέμα της δικαιοσύνης, η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας υποστήριξε: «Η επέτειος αποκατάστασης της Δημοκρατίας μάς υπενθυμίζει ακόμη ότι η δικαιοσύνη για τα εγκλήματα των χουντικών και του δικτατορικού καθεστώτος αποδόθηκε μόνο σε έναν βαθμό. Ακόμη και μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας επιχειρήθηκε η δικαστική παραποίηση της ιστορίας, η υποβάθμιση της προδοσίας και πως η επιβολή της χούντας επί επτά χρόνια και τρεις μήνες ήταν δήθεν στιγμιαίο έγκλημα».
«Και κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι η Κύπρος μέχρι και σήμερα πληρώνει το τίμημα της επταετούς δικτατορίας που εξαφανίστηκε όταν εκπλήρωσε τον σκοπό της, το πραξικόπημα στη Μεγαλόνησο, που άνοξε τον δρόμο για την τουρκική εισβολή και τη συνεχιζόμενη μέχρι σήμερα κατοχή», σημείωσε για την Κύπρο.
Παράλληλα, η κ. Κωνσταντοπούλου έθεσε ορισμένα ερωτήματα: «Πενήντα χρόνια μετά τα ερωτήματα είναι αμείλικτα για τη δημοκρατία και για τη Βουλή. Πώς κύλησε μισός αιώνας χωρίς να εμπεδωθούν έμπρακτα στην Ελλάδα εγγυήσεις που να εδραιώνουν την πραγματική δημοκρατική λειτουργία της δικαιοσύνης, την προστασία των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας όλων, το τέλος των διακρίσεων, την ισότητα και την ισονομία, την εξάλειψη κάθε εμποδίου στην άσκηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων; Πώς φτάσαμε στην Ελλάδα των μνημονίων, των περικοπών μισθών και συντάξεων, δημοσίων δαπανών για ζωτικές λειτουργίες, όπως η παιδεία, η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση; Πώς φτάσαμε στην Ελλάδα της επιβολής ενός παράνομου χρέους που δεν ανήκε στους πολίτες, της επιβολής εξουθενωτικών μέτρων για τη δήθεν αποπληρωμή αυτού του χρέους, στην ωμή παραβίαση της ηχηρής πλειοψηφικής δημοκρατικής εντολής του μοναδικού δημοψηφίσματος που πραγματοποιήθηκε στη χώρα μας μετά το 1974, του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015, του 62% “όχι”»;
Επίσης, διατύπωσε και τα εξής ερωτήματα: «Πώς φτάσαμε στη σημερινή Ελλάδα, του εγκλήματος στο Μάτι, του εγκλήματος στα Τέμπη, στην ανοχύρωτη πολιτεία που αφήνει πολίτες, περιβάλλον, οικοσυστήματα και κάθε ζωντανή ύπαρξη στο έλεος της φωτιάς, της πλημμύρας, της θεομηνίας, της ανικανότητας και της ανευθυνότητας, του ρουσφετιού και της συναλλαγής, στη χώρα του “πάμε και όπου βγει”; Πώς φτάσαμε στη μονίμως άδεια Βουλή; Πώς φτάσαμε στις τροπολογίες της ντροπής, με εξυπηρετήσεις σε ημέτερους και με παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη σε βάρος των αδυνάτων και των εργαζομένων και υπέρ τραπεζών και οικονομικών συμφερόντων; Πώς φτάσαμε στην αδικία, την ανισονομία, ως καθημερινές συνθήκες που σπρώχνουν την κοινωνία στο περιθώριο και την απελπισία;».