του Jose Ernesto Novaez*
Μια επίθεση αυτού του μεγέθους στις Ηνωμένες Πολιτείες ή τη Γαλλία θα προκαλούσε αναμφίβολα έκτακτες συνεδριάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπου θα απαιτούνταν κυρώσεις, στρατιωτικές ενέργειες ή κάποιου άλλου είδους σθεναρή αντίδραση εναντίον της τρομοκρατικής οργάνωσης. Οι ανώτατες αρχές του ΟΗΕ θα δημοσίευαν έντονες καταδίκες και τα μεγάλα καρτελοποιημένα ολιγαρχικα παγκοσμια ΜΜΕ θα γέμιζαν τα πρωτοσέλιδα τους με τις ιστορίες των θυμάτων αυτής της συλλογικής και απροσδόκητης φρίκης.
Τώρα, ας θεωρήσουμε ότι ο δράστης αυτής της βάναυσης ενέργειας δεν είναι μια οργάνωση, αλλά ένα εγκληματικό και γενοκτονικό κράτος. Ότι οι πρωταγωνιστές ήταν οι υπηρεσίες πληροφοριών και οι στρατιωτικές του δυνάμεις, με μακρά ιστορία εγκλημάτων πίσω τους. Δεν θα έπρεπε αυτό το κράτος να γίνει αντικείμενο της ισχυρότερης διεθνούς αποκήρυξης; Δεν πρέπει να καταγγελθεί και να τιμωρηθεί για αδιάκριτη δράση κατά του ανυπεράσπιστου άμαχου πληθυσμού; Όχι, αν είναι το «Ισραήλ».
Ιστορικά, η σιωνιστική φιλοσοφία που τώρα κυβερνά, δεν έχει επηρεαστεί από τις συνέπειες των πράξεών της, τουλάχιστον όσον αφορά τη «διεθνή νομιμότητα» και τις μεγάλες δυνάμεις του «ελεύθερου κόσμου». Όσοι υποστήριξαν και ευνόησαν τις αποικιακές ενέργειες, τη βαναυσότητα εναντίον οποιουδήποτε αντιστέκεται στους ίδιους και τη συστηματική γενοκτονία πολλών δεκαετιών κατά του παλαιστινιακού λαού, δεν μπορούν να σκανδαλιστούν που τώρα ενεργεί με αυτόν τον τρόπο εναντίον χιλιάδων ανθρώπων στο Λίβανο και τη Συρία. Οι Άραβες είναι, στη συλλογική φαντασία που προωθούν τα μεγάλα δυτικά μέσα ενημέρωσης και οι δυτικές δυνάμεις, τρομοκράτες και οποιαδήποτε ενέργεια εναντίον τους είναι αναμφίβολα ένα δίκαιο μέτρο ανταπόδοσης κατά των βαρβαρικών λαών.
Ο ρατσισμός που βρίσκεται κάτω από την ακόμα αποικιακή νοοτροπία της Δύσης εξηγεί την εγκληματική καθυστέρηση των διεθνών αντιδράσεων ενάντια στη μαζική επίθεση που διέπραξε το Ισραήλ στον Λίβανο και τη Συρία στις 17 και 18 Σεπτεμβρίου. Υπολογίζεται ότι εξερράγησαν ταυτόχρονα περίπου πέντε χιλιάδες συσκευές βομβητών και walkie-talkie, που χρησιμοποιούνται συνήθως τόσο από οργανώσεις όπως η Χεζμπολλάχ όσο και από πολίτες, για λόγους ασφαλείας, αφού θεωρείται ότι, ως πιο πρωτόγονη τεχνολογία, αποτρέπει την ισραηλινή κατασκοπεία. Οι εκτιμήσεις μέχρι σήμερα ανεβάζουν το μακάβριο αριθμό σε περισσότερους από σαράντα νεκρούς και τρεις χιλιάδες τραυματίες. Κι ενώ συνέβαιναν αυτά, ισραηλινά αεροσκάφη πέταξαν πάνω από τη Βηρυτό σε χαμηλό ύψος, και δύο από αυτά έσπασαν το φράγμα του ήχου.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ θα συνεδριάσει για να συζητήσει το θέμα. Είναι πιθανό να δούμε μια επίδειξη κυνισμού, καμία συγκεκριμένη αντίδραση και ένα βέτο των ΗΠΑ και της Βρετανίας σε οποιεσδήποτε προτεινόμενες κυρώσεις κατά του Ισραήλ. Επιπλέον, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δήλωσε, σύμφωνα με την πύλη Infobae, «ότι η έκρηξη χιλιάδων συσκευών τηλεειδοποίησης χωρίς να γνωρίζει ποιος είχε αυτές τις συσκευές και ποιο ήταν το περιβάλλον, είναι γεγονός που παραβιάζει θεμελιώδεις κανόνες του ανθρωπιστικού δικαίου». Είναι σαφές ότι για τον Ύπατο Αρμοστή, ο οποίος έχει χλιαρές θέσεις σχετικά με την ισραηλινή γενοκτονία στη Γάζα, εκρήξεις προσωπικών ηλεκτρονικών συσκευών, μπορεί να συμβούν αρκεί να γνωρίζουμε ποιος τις «έχει στην κατοχή του» και «το περιβάλλον» που βρίσκεται: τότε είναι κάτι που εντάσσεται απόλυτα στο πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που υπερασπίζεται η οργάνωση που εκπροσωπεί. Έχουμε γενναίους υποκριτές εκφραστές της ανθρωπότητας…
Αν και το Ισραήλ δεν έχει αναλάβει επίσημα την ευθύνη των πράξεων του, κανείς δεν έχει αμφιβολίες για το χέρι πίσω από αυτό το έγκλημα. Οπότε, τίθεται το ερώτημα, ποια οφέλη αποκομίζει η σιωνιστική οντότητα από αυτά τα γεγονότα;
Το πρώτο και πιο άμεσο είναι το ψυχολογικό. Σπέρνει τον τρόμο και τη σύγχυση στην κοινωνία του Λιβάνου, κάνοντας την να αισθάνεται ότι κανείς πουθενά δεν είναι ασφαλής. Ομως, αυτό είναι ένα συναίσθημα με το οποίο οι Λιβανέζοι έχουν συνηθίσει να ζουν. Είναι φυσικό επακόλουθο, αν έχουμε ένα κράτος γενοκτόνο, ικανό για οτιδήποτε, γείτονα. Με αυτόν τον φόβο, ελπίζουν να διαβρώσουν τη λαϊκή υποστήριξη για τη Χεζμπολλάχ, την πρώτη πολιτική δύναμη στον Λίβανο, την κύρια αμυντική οργάνωση της χώρας και έναν από τους πιο επίφοβους εχθρούς του σιωνισμού.
Επιδιώκουν επίσης να υπονομεύσουν την αυτοπεποίθηση αυτής της οργάνωσης. Να τους κάνει να νιώσουν ότι ανεξάρτητα από τα μέτρα ασφαλείας που θα λάβουν, κανείς δεν είναι ασφαλής από το μακρύ χέρι της Μοσάντ και του ισραηλινού στρατού.
Ταυτόχρονα, στοχεύουν να δημιουργήσουν ένα αίσθημα αγωνίας και ανασφάλειας σχετικά με τις αλυσίδες εφοδιασμού της χώρας. Ποιες άλλες ηλεκτρονικές συσκευές μπορούν να γεμίσουν με εκρηκτικά; Είναι οι ξένοι προμηθευτές συνένοχοι της Μοσάντ;
Και, επίσης, εγείρεται το ερώτημα εάν ο σιωνισμός έχει χρησιμοποιήσει παρόμοιες τακτικές στο παρελθόν. Φωτογραφίες του αείμνηστου Ιρανού προέδρου Ραϊσί με βομβητή του ίδιου μοντέλου με αυτές που εξερράγησαν στον Λίβανο και τη Συρία αρχίζουν να κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, εγείροντας υποψίες για το κατά πόσον ο θάνατός του ήταν πραγματικά ατύχημα. Αλήθεια ή ψέμματα, είναι κι αυτό μέρος του παρανοϊκού κλίματος που επιδιώκει να δημιουργήσει ο σιωνισμός σε αυτές τις κοινωνίες και, κατ’ επέκταση, στο Ιράν, σημαντικό σύμμαχο του Λιβάνου και της Συρίας και κύριο ανταγωνιστή του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή.
Ωστόσο, το αποτέλεσμα δύναται να είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επιδιώκονταν. Μια τόσο διαδεδομένη εκδήλωση τρόμου μπορεί να παραλύσει μια κοινωνία, αλλά μπορεί επίσης να την ενώσει γύρω από έναν κοινό εχθρό. Κερδίζονται οι σκεπτικιστές από την πεποίθηση ότι η μόνη νόμιμη και πιθανή αιτία για το μέλλον του Λιβάνου και της περιοχής είναι να αγκαλιάσουν την επιλογή της αντίστασης, ολοένα και καλύτερα κατανοητής, και ισχυρότερης. Το επιβεβαιώνω, έχοντας ζήσει, το θάρρος και την ανθεκτικότητα του λιβανέζικου λαού. Μια κοινωνία που πηγάζει από πολύ πόνο, αλλά που ξέρει να διατηρεί νηφαλιότητα, να είναι ευγενική και, εν μέσω όλων των κρίσεων που τους πλήττουν, να είναι γενναιόδωρος και ζεστός οικοδεσπότης. Οι λιβανέζοι είναι ένας λαός που γνώρισε τη νίκη και που ξέρει ότι θα κερδίσει. Και αυτή η βεβαιότητα δεν είναι εύκολο να καταρριφθεί, ανεξάρτητα από το πόσο δειλές και φρικτές είναι οι μέθοδοι που εφαρμόζει ένα τρομοκρατικό κράτος.
*O Jose Ernesto Novaez είναι πρύτανης του πανεπιστημίου καλών τεχνών της Αβάνας και συγγραφέας. Παράλληλα υπηρετεί ως συντονιστής του κουβανικού παραρτήματος του Διεθνούς Δικτύου για την Υπεράσπιση της Ανθρωπότητας.