Ν. Κοσματόπουλος: «Η μόνη υπεροχή που έδειξε το Ισραήλ στον Λίβανο είναι ανήθικη υπεροχή»

Συνέντευξη στον Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη *

Ο Ν. Κοσματόπουλος, περιγράφοντας την κατάσταση στην Βηρυτό, κάνει λόγο για «μια πόλη υπό πολιορκία», όπου «καθημερινά πετούν πάνω από τα κεφάλια μας drones, τα οποία εκτοξεύει κατά το δοκούν ο στρατός του Ισραήλ σε κατοικημένες περιοχές, σκοτώνοντας μαζικά με πυραύλους και χωρίς κανένα φίλτρο πολίτες, γυναίκες και παιδιά», ενώ παράλληλα έχει γεμίσει με 1 εκατ. εκτοπισμένους.

«Ο επίσημος στρατός του Λιβάνου είναι ξεδοντιασμένος, καθώς τον κατέστρεψε το Ισραήλ από το 1972 και οι ΗΠΑ δεν αφήνουν στο λιβανέζικο κράτος να εξοπλιστεί» εξηγεί, κάνοντας λόγο για ένα «ξεχαρβαλωμένο από σχεδιασμού κράτος». Τα παρακάνω «αναγκάζουν τη Χεζμπολάχ να λειτουργεί ως μια πολιτοφυλακή, ανάμεσα σε πολίτες και όχι σε στρατόπεδα». Έτσι, η επίθεση για τη δολοφονία Νασράλα, την οποία επικρότησαν ο Μπάιντεν και η Κάμαλα Χάρις «έγινε σε μια πυκνοκατοικημένη φτωχογειτονιά, εναντίον μιας πολιτοφυλακής που δεν είχε τρόπο να προφυλαχτεί».

Ο ίδιος υπενθυμίζει πως «η Χεζμπολάχ ιδρύθηκε 1982 ως εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα ενάντια στην ισραηλινή κατοχή στον Λίβανο, που δήρκεσε μέχρι το 2000», καθώς και πως «το Ισραήλ επέστρεψε στο Λίβανο το 2006, υποσχόμενο στους Αμερικανούς για γρήγορη νίκη, αλλά υπέστη ταπεινωτική ήττα» από τη Χεζμπολάχ. Έκτοτε, κρίνει πως «το Ισραήλ ανέπτυξε ένα 15ετες πλάνο χαρτογράφησης της Χεζμπολάχ και του Λιβάνου, τα αποτελέσματα του οποίοι βλέπουμε σήμερα».

«Από τις 8 Οκτώβρη η Χεζμπολάχ έχει ξεκινήσει μίνιμουμ επιθέσεις αποκλειστικά σε στρατιωτικούς στόχους στο Ισραήλ» προσθέτει, κάνοντας λόγο για «αναλήθειες που λέγονται περί του αντιθέτου στην δημόσια σφαίρα στην Ελλάδα και τη Δύση». Αντίθετα, όπως αναφέρει «το Ισραήλ δολοφονεί δημοσιογράφους, πολίτες», καθώς και «συγγενείς και οικογένειες μαχητών» σε «ένα ανισομερές επίπεδο κλιμάκωσης, το οποίο άνοιγε την όρεξη στο Ισραήλ μέχρι που τελικά έκανε τη ρελάνς με τις επιθέσεις στους βομβητές, στα walkie talkie και τις δολοφονίες ηγετών της Χεζμπολάχ». 

Μάλιστα, σχολιάζοντας τις αναφορές των Δυτικών αναλυτών για «μεγάλη επιχειρησιακή νίκη του Ισραήλ», ο ίδιος προβληματίζεται για τους «πανηγυρισμούς για τη μαζική δολοφονία αμάχων», ενώ όπως αναφέρει «θα έπρεπε αντίθετα να μας ανησυχεί πως το Ισραήλ παρακολουθούσε τηλέφωνα, συσκευές, κινήσεις ανθρώπων επί 15 χρόνια».

Ενδεικτικά τονίζει, «αυτό που έκανε αυτό που έκανε το Ισραήλ με τους βομβητές είναι μια κλασική μαφιόζικη μέθοδος παγίδευσης υλικών», κάτι που δεν είναι «ούτε καινούριο, ούτε πανέξυπνο, ούτε ανθρώπινο, αλλά έγκλημα πολέμου σύμφωνα με τις συνθήκες της Γενεύης», καθώς χτυπήθηκαν και οικογένειες των μαχητών και άλλοι πολίτες. «Έχω φοιτήτρια που ο βομβητής έσκασε στο διπλανό διαμέρισμα και τύφλωσε τον γείτονά της, ο οποίος ήταν πολίτης, καθώς η Χεζμπολάχ δεν έχει μόνο μαχητές, αλλά και ένα ευρύ δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών, αφού λειτουργεί νοσοκομεία, δήμους, κοινότητες και όλοι αυτοί οι άνθρωποι κουβαλούσαν βομβητές».

«Καμία τεχνολογική υπεροχή δεν δείχνει αυτό. Αλλά είναι η δυνατότητα να είσαι έτοιμος να κάνεις το δολοφονικό βήμα να σκοτώσεις με μιας 4.000 ανθρώπους. Η μόνη υπεροχή που έδειξε το Ισραήλ είναι ανήθικη υπεροχή» τονίζει και υπενθυμίζει πως «το Ισραήλ συνηθίζει να πραγματοποιεί μαφιόζικες μεθόδους δολοφονίας διανοούμενων, μαχητών, ποιητών, πολιτικών αντιπάλων, εκτός Ισραήλ εδώ και 45-50 χρόνια από την Συρία, το Ιραν, την Ιορδανία, τον Λίναβο και άλλες χώρες στην περιοχή και όχι μόνο με εκρηκτικά». Όσο για τη Δύση, όπως αναφέρει ο Ν. Κοσματόπουλος «αντί να εκστασιάζεται θα έπρεπε να ανησυχεί βαθιά για τις συνέπειες του μηνύματος που δίνει αυτό το χτύπημα στους ίδιους τους πληθυσμούς της».

Επιπλέον, σχολιάζοντας τις επιθέσεις του Νετανιάχου στον ΟΗΕ, συμπληρώνει πως «ζούμε ένα τέλος εποχής των διεθνών θεσμών». Ο ίδιος διαπιστώνει πως «είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη της Δύσης για μια νίκη στο πεδίο των μαχών και της ωμής στρατιωτικής δύναμης με κάθε κόστος, ενδεχομένως και λόγω του διαφαινόμενου φιάσκου στην Ουκρανία», καθώς και της αποχώρησης από το Αφγανιστάν, των κινήσεων των Χούθι στην Ερυθρά Θάλασσα. Σε αυτό το φόντο του «εξευτελισμό της προβολής ισχύος της παγκόσμιας υπερδύναμης», «το Ισραήλ υπόσχεται στις ΗΠΑ και οι ΗΠΑ στο Ισραήλ μια νίκη. Αν αυτή η νίκη έρθει πάνω σε νεκρά σώματα Αράβων, ακόμα καλύτερα».

Τονίζει πως «η λευκή υπεροχή και η απανθρωποποίηση των Παλαιστινίων, στα οποία είναι ριζωμένο το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ, πλέον βλέπουμε να εξαπλώνονται στους διεθνείς θεσμούς, αφού το Διεθνές Δίκαιο δεν μετράει πλέον για τους Παλαιστίνιους, τους Λιβανέζους και γενικότερα για τους Άραβες, καταλάμβάνοντας όχι μόνο μέρη της κλασικής δεξιάς που χαίρεται για τις δολοφονίες, αλλά και του φιλελεύθερους κέντρου και υπό συνθήκες της δυτικής αριστεράς». Σχετικά με το τελευταίο, προσθέτει πως βλέπει «έκπληκτος πως κομμάτια της ελληνικής και δυτικής αριστεράς αμφισβητούν το κατά πόσο αξίζουν την υποστήριξη από τον καναπέ μας αυτοί οι άνθρωποι, που δολοφονούνται μαζικά, γιατί σηκώνουν το αντιαποικιακό, αντιιμπεριαλιστικό και αντιφασιστικό αγώνα – γιατί το Ισραήλ έχει εκφασιστεί».

Όπως αναφέρει «ο Νασράλα δολοφονήθηκε επειδή πάλεψε για την Παλαιστίνη και προσπάθησε, όπως οι Χούθι της Υεμένης, να κάνει αυτό που έχουν αποτύχει να κάνουν οι διεθνείς θεσμοί, να σταματήσει μια γενοκτονία», ενώ θύμισε πως ο γιος του ηγέτη της Χεζμπολάχ είχε επίσης σκοτωθεί στην μάχη, όπως και ότι πρόσφατα σκοτώθηκαν γιοι ανώτερων αξιωματούχων της οργάνωσης. «Οι ηγέτες της Χεζμπολάχ δίνουν τους γιούς τους στην μάχη και πεθαίνουν και οι ιδίοι» επαναλαμβάνει, αναρωτώμενος ποιος ηγέτης της Δύσης θα έκανε κάτι τέτοιο.

Υπό αυτό το πρίσμα, θεωρεί «μεγάλο πλήγμα» τη δολοφονία του ηγέτη της Χεζμπολάχ, αναφέροντας πως «η προσωπικότητά του μπορεί να συγκριθεί με του Νάσερ ή του Μοχάμεντ Άλι της Αιγύπτου», ενώ ακόμα «ένα κομμάτι του Παγκόσμιου Νότου τον θεωρεί ισάξιο με τον Τσάβες και άλλους αντι-αποικιακούς ηγέτες». Ωστόσο, σημειώνει πως «ένα από τα χαρακτηριστικά της οργάνωσης» και συνολικά του λεγόμενου Άξονα της Αντίστασης είναι πως έχει σχέδια σε περίπτωση δολοφονίας των ηγετών της «οπότε μένει να δούμε αν υπάρχει τέτοια επιχειρησιακή δυνατότητα, σε τι βαθμό έχει διαβρωθεί το δίκτυό της κλπ».

Σε σχέση με το Ιράν, σημειώνει πως «έχει υποστεί μεγάλο κόστος για την επιλογή του να υποστηρίξει την Αντίσταση», ενώ επανερχόμενος στη δυτική αριστερά σημειώνει ότι «το γεγονός πως δεν μιλάμε για τις κυρώσεις στο Ιράν ή το θεωρούμε “ιμπεριαλιστικό”, ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορεί να εισάγει φάρμακα ή χάνει τον πρόεδρό του, επειδή το ελικόπερο είχε βίδες του 1980, είναι μια ακόμα έκφραση του ιμπεριαλιστικού λευκού προνομίου». Μάλιστα, προειδοποιεί ότι η όλη συζήτηση για το αν το Ιράν «έδωσε» την Χεζμπολάχ, είναι εκ του πονηρού και εκπορεύεται από κάποια συγκεκριμένα αραβικά καθεστώτα, τα οποία έχουν μείνει αδρανή στον παλαιστινιακό αγώνα και θέλουν να σπείρουν το «μικρόβιο της προδοσίας» στον Άξονα της Αντίστασης.

Αναλυτικά, η συνέντευξη του Νικόλα Κοσματόπουλου στο TPP:

* Η συνέντευξη έγινε τη Δευτέρα 30/9, στον απόηχο της δολοφονίας του ηγέτη της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα, πριν από τα ιρανικά αντίποινα.