Κάλεσμα της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες:
«ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ
ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Στις 6 Δεκέμβρη του 2024 συμπληρώνονται δεκαέξι χρόνια από εκείνο το βράδυ του Σαββάτου που χιλιάδες τηλέφωνα σε ολόκληρη τη χώρα χτύπησαν για να ακουστεί από την άλλη άκρη του ακουστικού “το μάθατε;” Δεκαέξι χρόνια από εκείνη την αναρτημένη διαδικτυακή ενημέρωση, που χάραξε στη συλλογική μνήμη: “Επείγον! Σοβαρός τραυματισμός στη Μεσολογγίου”. Δεκαέξι χρόνια από εκείνο το κρίσιμο μισάωρο στο οποίο μια πολύ μικρή σπίθα ήδη άρχιζε να ανάβει στα Εξάρχεια, και που άλλες τόσες χιλιάδες πρόσωπα πέτρωσαν, χιλιάδες βλέμματα σκοτείνιασαν, χιλιάδες σιωπηλά γνεψίματα συμφώνησαν να κλείσουν πίσω τους την πόρτα, χιλιάδες χέρια έσφιξαν μια πέτρα θρυμματίζοντας τη νύχτα. Ακολούθησαν δυναμικές συγκρούσεις, επιθέσεις σε Α.Τ, καταλήψεις και μαθητικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα.
Δεκαέξι χρόνια από τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση στα πενήντα χρόνια του ιστορικού κύκλου της μεταπολίτευσης και ταυτόχρονα τη μαζικότερη και δυναμικότερη απάντηση των δεκαετιών αυτών στο αστυνομικό κράτος, που βασανίζει, βιάζει και δολοφονεί αδιάκοπα μέχρι και σήμερα, συνεχίζοντας την κληρονομιά του μετεμφυλιακού και δικτατορικού κράτους. Δεκαέξι χρόνια μετά συνεχίζουμε να μετράμε θύματα κρατικής βίας, βλέπουμε να βασανίζονται και να δολοφονούνται άνθρωποι σε αστυνομικά μπλόκα (π.χ. Η.Μαραγκάκης – Κ.Μανιουδάκης), σε αστυνομικά τμήματα, φυλακές και μεταγωγές (π.χ. Κ.Γκουλιώνη, Ι.Καρέλi, Κ. Ασίκ, P.Marinkolaj, 22χρονη Μαρία Θεοδωροπούλου στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού) ή να καταχωρούνται σε μια λίστα αδιευκρίνιστων θανάτων και ύποπτων αυτοκτονιών, που για μας αποτελούν ξεκάθαρα κρατικές δολοφονίες.
Δεκαέξι χρόνια μετά συνεχίζουμε να βλέπουμε τη διαρκή εγκληματική πολιτική του κράτους έναντι των μειονοτήτων (μετανάστες, πρόσφυγες, Ρομά), με την οικοδόμηση μίας αρχιτεκτονικής στρατηγικής που περιλαμβάνει διαρκή περιθωριοποίηση, επιχειρήσεις σκούπα, πογκρόμ, κέντρα κράτησης, στρατιωτικές επιχειρήσεις σε καταυλισμούς, δολοφονικές επαναπροωθήσεις (με πιο τρανταχτό παράδειγμα τη μαζική σφαγή 600 προσφυγισσών/ων στην Πύλο), φράχτες στα σύνορα μέχρι και δολοφονίες στη μέση του δρόμου (Ν.Σαμπάνης, Κ.Φραγκούλης και Χ. Μιχαλόπουλος). Δεκαέξι χρόνια μετά συνεχίζουμε να βλέπουμε τις κατασταλτικές δυνάμεις να χτυπούν και να σακατεύουν ανθρώπους που αγωνίζονται για κοινωνικά ζητήματα (όπως η αγωνίστρια Α. Κουτσουμπού και η 16χρόνη αντιφασίστρια Βασιλική). Δεκαέξι χρόνια μετά συνεχίζουμε να μετράμε θύματα έμφυλης και ρατσιστικής βίας, με εκατοντάδες γυναικοκτονίες, βιασμούς, θύματα trafficking με εμπλοκή αστυνομικών κυκλωμάτων (βλ. Υποθέσεις της 18χρόνης στην Ηλιούπολη, της 12χρόνης στον Κολωνό και τον βιασμό της 19χρόνης στο Α.Τ. Ομόνοιας), με νεκρούς από μαχαίρια νεοναζιστικών συμμοριών (Σαχζάτ Λουκμάν, Π. Φύσσας) και από αγανακτισμένους νοικοκυραίους (όπως της Zackie και του Petrit Zifle). Δεκαέξι χρόνια μετά είμαστε μάρτυρες μιας συνεχόμενης υποτίμησης του βιοτικού μας επιπέδου, που ξεκινά από την εντατικοποίηση της παραγωγής με αυξημένα εργατικά ατυχήματα. Είμαστε μάρτυρες της εγκληματικής αδιαφορίας για την ενίσχυση των δημόσιων δομών κοινωνικού συμφέροντος, με τραγικά αποτελέσματα (χιλιάδες νεκροί κατά την περίοδο της πανδημίας – κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών) και της εξίσου εγκληματικής αδιαφορίας των κρατικών θεσμών για την προστασία του πληθυσμού από ακραίες περιβαλλοντικές καταστροφές, που σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν παράγωγο της καπιταλιστικής παρεμβατικότητας (καταστροφές σε Μάτι, Πήλιο, Θεσσαλία, Εύβοια, Ρόδος και τόσες άλλες). Δεκαέξι χρόνια αδιάκοπου κοινωνικού πολέμου, στα οποία μεσολαβούν η πτώχευση της χώρας και η χιονοστιβάδα νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων ως προϋπόθεση δανεισμού , το εκλογικό προμοτάρισμα ενός δήθεν περιθωριακού νεοναζιστικού μορφώματος, που από το 1974 μέχρι και σήμερα αποτελεί το νόμιμα εξουσιοδοτημένο παρακράτος της αστικής τάξης και του πολιτικού προσωπικού που την εκπροσωπεί, η κρατική πολιτική στρατηγική αντι-εξέγερσης και η υιοθέτηση της πιο ακραίας καταστολής ως απάντηση σε οποιοδήποτε κοινωνικό επίδικο, η απάτη της σοσιαλδημοκρατικής ελπίδας και η οδυνηρή για πολύ κόσμο διάψευση της. Η ανακήρυξη του τέλους της μεταπολίτευσης.
Σε αυτά τα 16 χρόνια, οι ριζοσπαστικές δυνάμεις της αντίστασης και μέσα σε αυτές το αναρχικό κίνημα αντιστάθηκαν και αντεπιτέθηκαν με κάθε τρόπο σε κάθε πτυχή του κόσμου της εξουσίας. Άλλοτε με ταχύτερο βηματισμό και άλλοτε με βραδύτερο δόθηκαν μεγάλες μάχες εμπροσθοφυλακής αλλά και στα μετόπισθεν, για να σταθούμε όρθιοι και όρθιες πρωτίστως και ύστερα για να συναντηθούμε στα πολλαπλά και διακλαδωμένα μετερίζια του αγώνα και να παλέψουμε ενάντια στην αδικία, ενάντια στην πατριαρχία, ενάντια στους φασίστες, ενάντια στους δημίους με στολή. Ενάντια στους καπιταλιστές, που κινούν την ατμομηχανή της εκμετάλλευσης και το πολιτικό προσωπικό, που κάθεται στη θέση των επισήμων απολαμβάνοντας τα αριστοκρατικά τους προνόμια. Ενάντια σε ιμπεριαλιστικούς γενοκτονικούς πολέμους, στους οποίους το ελληνικό κράτος συμμετέχει έμμεσα ή άμεσα, όπως με τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού στην παρούσα φάση, με την παλαιστινιακή αντίσταση να συνεχίζει να αγωνίζεται και να αποτελεί φάρο αντίστασης. Σε αυτά τα δεκαέξι χρόνια συλλογικά σαν κίνημα βιώσαμε πέρα από τις επιπτώσεις των δυσχερών κοινωνικών μεταβολών, που επηρεάζουν ολόκληρη την κοινωνία, το βαθύ και διαρκές τραύμα της απώλειας, που είναι μοιραίο να αντιμετωπίζει κάθε επαναστατικό κίνημα, χάνοντας πολλές δεκάδες συντρόφους/ισσες από κοντά μας για χρόνια ολόκληρα σε φυλακές και παρανομίες, ενώ κάποιοι χάθηκαν οριστικά. Μετά τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, ο Λάμπρος Φούντας με το όπλο στο χέρι, ο Σπύρος Δραβίλας που χωρίς ίχνος μεταμέλειας δεν παραδόθηκε ποτέ, ο Δημήτρης Αρμακόλας, που τον νίκησε η λαχτάρα του για αλληλεγγύη, ο Βασίλης Μάγγος, που η ψυχή του δεν άντεξε τα όσα πέρασε στο κολαστήριο της αστυνομικής διεύθυνσης Βόλου.
Φέτος η 6η Δεκέμβρη μας βρίσκει και πάλι με τη γεύση της απώλειας στο στόμα. Η 31 Οκτώβρη και η έκρηξη στην οδό Αρκαδίας μας πήρε για πάντα τον Κυριάκο, που έπεσε μαχόμενος για την κοινωνική επανάσταση, ακόμα έναν από τους καλύτερους, έτσι για να επιβεβαιωθεί το ρητό, πως οι πιο καλοί φεύγουν πάντοτε νωρίς. Στην ίδια έκρηξη τραυματίστηκε βαριά η αναρχική συντρόφισσα Μαριάννα Μ. και ακολούθησαν η προφυλάκισή της και η εκ νέου ενεργοποίηση του τρομονόμου, με ένα καινούργιο κατασταλτικό πογκρόμ, να μετρά άλλες τέσσερεις συλλήψεις. Του συντρόφου Δημήτρη και της αναρχικής συντρόφισσας Δήμητρας, στα πλαίσια μίας απόπειρας ποινικοποίησης των φιλικών και συντροφικών τους σχέσεων, του Α.Κ και του αναρχικού Νίκου Ρωμανού, που έχει και την πιο επιβαρυμένη ποινική κατάσταση.
Στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού, η εμπλοκή του στην υπόθεση στηρίζεται σε ένα δίχως δικονομική αξία εύρημα (ένα δαχτυλικό αποτύπωμα σε ένα καθόλα νόμιμο κινητό αντικείμενο, μία σακούλα). Αυτό το σαθρό στοιχείο είτε αποτελεί εύρημα είτε αποτελεί ένα ακόμα αποκύημα της φαντασίας των λαμπρών μυαλών της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, που οι αποδείξεις-πασπαρτού χρησιμοποιούνται χωρίς καμία περαιτέρω αμφισβήτηση από το αστικό δικαστικό σύστημα, (π.χ. στις υποθέσεις των Ηριάννα Β.Λ, Τάσο Θεοφίλου, Άρη Σειρηνίδη, Χ. Μαντζουρίδη και τόσων άλλων) δεν μπορεί παρά να ιδωθεί ως μια ακόμα ξεκάθαρη ρεβανσιστική απάντηση του κράτους απέναντι σε ένα σύντροφο, που από τα 15 του χρόνια βρέθηκε από τύχη αλλά παρέμεινε συνειδητά στο καμίνι της αδυσώπητης επαναστατικής πάλης, κυνηγημένος από το κράτος μέχρι το 2013 και έγκλειστος μέχρι το 2019, αλλά και ως μια ξεκάθαρα ρεβανσιστική απάντηση του κράτους απέναντι σε όσους, όσες και όσα συνεχίζουν να αγωνίζονται.
Αυτή η 6η Δεκέμβρη μας βρίσκει ξανά όλους και όλες εδώ να φωνάζουμε “αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη” και “Κυριάκος Ξυμητήρης πάντα παρών”. Μας βρίσκει εδώ να φωνάζουμε αλληλεγγύη και λευτεριά σε όλα τα συντρόφια που λείπουν από κοντά μας και να υποσχόμαστε, ότι θα τους ξαναπάρουμε όλους και όλες πίσω το συντομότερο δυνατό. Αυτή η 6η Δεκέμβρη μας βρίσκει να ορκιζόμαστε πως δε θα ξεχάσουμε, πως όπως ο Αλέξης δε λησμονήθηκε ποτέ, δε θα λησμονηθεί και ο Κυριάκος, πως δε θα σταματήσουμε ποτέ να μιλάμε αλλά και να πραγματώνουμε την αντίσταση και να αναδεικνύουμε πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι ανάμεσα στις δυνάμεις της αντίστασης αυτής που ζουν και πεθαίνουν με χαμόγελο και αξιοπρέπεια για την επανάσταση. Μας βρίσκει εδώ να σφίγγουμε γροθιές και να λέμε μόνο με τα μάτια Φαντασία, Αισιοδοξία, Ρίσκο.
“Κι ας μη νικήσουμε ποτέ θα πολεμάμε πάντα!”.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΡΩΝ – ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ
“Δεν υπάρχει δρόμος προς την ελευθερία. Η Ελευθερία είναι ο δρόμος. Και η ελευθερία θα περάσει πάνω από τα συντρίμμια της υπάρχουσας αθλιότητας”.
Πορεία Παρασκευή 6 Δεκέμβρη 6μμ, Προπύλαια
Συγκέντρωση Πέμπτη 5/12 7μμ, Σύνταγμα
Όλες/Όλοι στους δρόμους»
Κάλεσμα Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης – Ομοσπονδίας Συλλογικοτήτων:
«16 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου και την κοινωνική και ταξική εξέγερση του Δεκέμβρη
ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ-ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 ο μπάτσος Επαμεινώνδας Κορκονέας μαζί με τον συνεργάτη του Σαραλιώτη τραβάει το υπηρεσιακό του πιστόλι και ρίχνει στο ψαχνό, τραυματίζοντας θανάσιμα τον 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. Αυτή η κρατική δολοφονία ήρθε ως επιστέγασμα της εντεινόμενης κρατικής κατασταλτικής επιθετικότητας απέναντι στους αγώνες εκείνης της περιόδου, ως θηριώδης απάντηση του κράτους και των αφεντικών στην όξυνση των συγκρούσεων που πυροδότησε το κοινωνικό και ταξικό κίνημα. Ήταν μια ακόμη στιγμή που εκδηλώθηκε η δολοφονική κρατική βία με την έσχατη μορφή της, μια διαρκής επίδειξη υπεροχής των κυρίαρχων πάνω στους καταπιεσμένους και αγωνιζόμενους.
Μνήμη είναι η πράξη που εκκρεμεί: Το ξέσπασμα της εξέγερσης δεν θα ήταν εφικτό αν δεν είχε διατρέξει την κοινωνία το νήμα των αγώνων ολόκληρων δεκαετιών πριν. Οι εκατοντάδες εξεγερμένοι στην Αθήνα δεν θα είχαν γίνει χιλιάδες από πόλη σε πόλη, αν δεν πατούσαν στα χνάρια των αγώνων που δόθηκαν από πολλούς πριν από αυτούς. Πολυτεχνείο 73′, Καλτεζάς και Χημείο, Πολυτεχνείο 95′, Πίσω Ρουφιάνοι – Εμπρός Σύντροφοι απέναντι στην τρομοϋστερία μετά τις συλλήψεις της Ε.Ο. 17Νοέμβρη, οι 7 της Θεσσαλονίκης του 03′, φοιτητικά 06′-07′, απεργίες, μαθητικές καταλήψεις, μάχες με τους παρακρατικούς φασίστες, συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, το άπλωμα της αυτοοργάνωσης και των αδιαμεσολάβητων αγώνων στη βάση, τα στέκια και οι καταλήψεις σε ολόκληρη τη χώρα, η μαζικοποίηση του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού κινήματος. Η κοινωνική και ταξική εξέγερση τον Δεκέμβρη του 08′ ήταν το ψηφιδωτό των αντιστάσεων ενός κόσμου που δεν συνθηκολόγησε, αλλά βγήκε στους δρόμους δημιουργώντας για βδομάδες μια νέα πραγματικότητα, αυτή της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της μαχητικής αντίστασης, των οριζόντιων και αντιιεραρχικών συνελεύσεων, των κατειλημμένων σχολών και δημαρχείων, των οδομαχιών, του ρήγματος στο καθεστώς βαρβαρότητας, των δικών μας ημερών, των αναρχικών, των φοιτητών και μαθητών, των μεταναστών, των φτωχών, των εργαζόμενων και άνεργων, της ιδέας πως ο κόσμος που ονειρευόμαστε και για τον οποίο παλεύουμε δεν είναι ουτοπία. Ζώντας τις μέρες του Δεκέμβρη κατακτήσαμε τη συνείδηση ότι την επόμενη φορά δεν θέλουμε να επιστρέψει κανείς στην κανονικότητα της κρατικής και καπιταλιστικής σήψης και αυτή η μνήμη αποτελεί οδηγό για τους αγώνες που έπονται και υπενθύμιση πως ο,τι πολεμήσαμε είναι ακόμα εδώ.
Δεκαέξι χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, κράτος και αφεντικά συνεχίζουν να προωθούν ακόμα πιο εντατικά τη λεηλασία της κοινωνικής βάσης και την άγρια καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι συνεχίζουν να πληρώνουν με το αίμα τους τη διατήρηση και αναπαραγωγή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος, που καταδυναστεύει, δολοφονεί, εξαθλιώνει και καταστρέφει τις κοινωνίες και τον φυσικό κόσμο. Αυτό μαρτυρούν οι δεκάδες δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της σύγχρονης δουλείας. Αυτό αποδεικνύουν περίτρανα οι χιλιάδες νεκροί λόγω της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας, τα δεκάδες θύματα του κρατικού καπιταλιστικού εγκλήματος στα Τέμπη, τα χιλιάδες καμένα στρέμματα δάσους κάθε χρόνο, ο πνιγμός της Θεσσαλίας στη λάσπη ένα και πλέον χρόνο πριν και οι καταστρεπτικές συνέπειες που αντιμετωπίζει ακόμα και σήμερα η περιοχή, οι δολοφονημένοι Ρομά από τα ένστολα καθάρματα της ΕΛΑΣ, οι δολοφονίες μεταναστών και προσφύγων στα υδάτινα και χερσαία σύνορα της Ευρώπης Φρούριο και μέσα στα αστυνομικά τμήματα. Το κράτος πιστό στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθείται από τα χρόνια του μνημονίου στον ελλαδικό χώρο, συνεχίζει τις πολιτικές φτωχοποίησης και εξαθλίωσης της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, προωθώντας συστηματικά τη διάλυση του ΕΣΥ, εντείνοντας τους όρους εκμετάλλευσης στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, επιχειρώντας την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της παιδείας και την καταστολή στους χώρους εκπαίδευσης και αυξάνοντας συνεχώς το κόστος επιβίωσης με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς. Παράλληλα η λεηλασία του φυσικού κόσμου από κράτος και κεφάλαιο και η κρατική άρνηση διαχείρισης των συνεπειών της, που το ίδιο το σύστημα εξουσίας δημιουργεί, έχουν αφήσει πίσω τους εκατομμύρια στρέμματα καμένης γης και το μεγαλύτερο μέρος του θεσσαλικού κάμπου κατεστραμμένο από τις πλημμύρες. Οι συνεχείς παρεμβάσεις στα οικοσυστήματα δημιουργούν μία ασφυκτική συνθήκη για το σύνολο της κοινωνίας, με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς ανθρώπους, χιλιάδες νεκρά ζώα και τεράστιες εκτάσεις καμένων δασών.
Δεκαέξι χρόνια μετά, η αντιεξεγερτική εκστρατεία του κράτους κλιμακώνεται σε όλα τα σημεία του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού -από την επίθεση στις καταλήψεις, στο άσυλο των πανεπιστημίων και τους απεργιακούς και συνδικαλιστικούς αγώνες μέχρι το χτύπημα των διαδηλώσεων και τη σωρεία διώξεων, προφυλακίσεων και φυλακίσεων αναρχικών αγωνιστών. Γιατί η υλοποίηση μιας άκρως επιθετικής πολιτικής αναδιαρθρώσεων σε όλα τα κοινωνικά πεδία κινείται παράλληλα με τη στοχοποίηση και καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στο σύνολό τους, καθώς αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή των αντικοινωνικών πολιτικών κράτους και αφεντικών. Η κατασταλτική εκστρατεία έχει ως σαφή στόχο την επιβολή ενός καθεστώτος τρομοκρατίας, μιας κοινωνικής συνθήκης που θα κυριαρχεί η σιωπή, ο φόβος και η υποταγή καθώς και να αποτρέψει κάθε πιθανότητα κοινωνικής έκρηξης. Αυτός ο κοινωνικός μετασχηματισμός, η αλλαγή της κοινωνικής συνείδησης, η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων είναι οι προϋποθέσεις για το βάθεμα των όρων επιβολής. Το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα στην προσπάθεια διατήρησης της εξουσίας του επιχειρεί να διαρρήξει καθετί συλλογικό, να σβήσει τη μνήμη αγώνων του παρελθόντος, να καθυποτάξει κάθε φωνή που αρθρώνεται ενάντια στους επιθετικούς σχεδιασμούς τους είτε με τα ΜΑΤ είτε με την αναβάθμιση του νομικού και θεσμικού τους οπλοστασίου- με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πρόσφατη ψήφιση του άκρως αντιδραστικού και τιμωρητικού νομοσχεδίου για τον νέο ποινικό κώδικα-.
Ταυτόχρονα οι ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους επιχειρούν το παραδειγματικό χτύπημα του αναρχικού κινήματος γιατί υπήρξε βασικός εκφραστής, όλη την μεταπολιτευτική περίοδο, των αδιαμεσολάβητων και ριζοσπαστικότερων κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Αυτό αναδεικνύεται σήμερα μέσα από την εν εξελίξει κρατική επιχείρηση τρομοκρατίας, που ξεκίνησε με αφορμή την έκρηξη στους Αμπελόκηπους και τον θάνατο του αναρχικού Κυριάκου Ξυμητήρη, και η οποία επιδιώκει να κατασκευάσει ενόχους και να οδηγήσει αγωνιστές στον εγκλεισμό και την εξουδετέρωσή τους από το πεδίο του κοινωνικού και ταξικού αγώνα, όπως οι προφυλακίσεις των αγωνιστών/τριών Μαριάννα Μ, Νίκου Ρωμανού, Δήμητρας Ζ. και Δημήτρη Π., το συντονισμένο τρομολαγνικό σόου που εκπορεύεται από τα αστυνομικά επιτελεία και διαχέεται στα μιντιακά φερέφωνα της εξουσίας, η ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών σχέσεων, μέχρι και η αστυνομική αυθαιρεσία που εκφράστηκε πάνω στην αναρχική αγωνίστρια Μαριάννα Μ. με τη λήψη αποτυπωμάτων ενόσω βρισκόταν βαριά τραυματισμένη και χωρίς τις αισθήσεις της και την επιχείρηση των ανακριτικών αρχών να της αποσπάσουν απολογία. Η κατασταλτική εκστρατεία του κράτους απέναντι στο αναρχικό κίνημα, η οποία σήμερα διαρκώς κλιμακώνεται, δεν αποτελεί κάποιου είδους αποπροσανατολισμό ούτε είναι παράγωγο της συγκυρίας, αλλά πάγιος και διακηρυγμένος στόχος του κράτους ειδικά μετά την εξέγερση του 08′ και αυτό διότι το αναρχικό κίνημα δεν έδωσε ποτέ συγχωροχάρτι σε κράτος και αφεντικά, αλλά αντιθέτως παρά την καταστολή, τη συκοφάντηση, το ξύλο, τις διώξεις και τις φυλακές παρέμεινε να αγωνίζεται κόντρα σε κάθε εξουσία, κόντρα στην εκμετάλλευση και καταπίεση, κόντρα στις λογικές ανάθεσης, διαμεσολάβησης και συμβιβασμού.
Και η μόνη πράξη που εκκρεμεί είναι η Κοινωνική Επανάσταση: Για εμάς η εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 ήταν καθοριστική. Από τη μια έδειξε στα αγωνιζόμενα, κατώτερα, πληβειακά στρώματα της κοινωνίας ότι η αντίσταση στους θεσμούς του κράτους είναι εφικτή, διαλύοντας -έστω και προσωρινά- το προσωπείο της παντοδυναμίας της εξουσίας, ριζοσπαστικοποιώντας τις συνειδήσεις σε μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, αφήνοντας πίσω της μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο ως παρακαταθήκη στο αναρχικό- αντιεξουσιαστικό κίνημα. Από την άλλη επεσήμανε τα όρια μιας αυθόρμητης εξέγερσης αλλά και την ανάγκη εμβάθυνσης της αυτοοργάνωσης σε όλα τα κινηματικά επίπεδα, με τη διαρκή αναρχική παρουσία στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, με ορίζοντα πάντα την Κοινωνική Επανάσταση. Έκανε φανερό το γεγονός πως δεν αρκεί η ευκαιριακή συσπείρωση γύρω από ένα μέτωπο αγώνα, αλλά είναι αναγκαία η διάρκεια, η συνεχής συνάντηση των αγώνων από τα κάτω και η δημιουργία νέων μετώπων για την εξάπλωση της σύγκρουσης με κάθε πτυχή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Είναι, δηλαδή, αναγκαία η κοινωνική και ταξική οργάνωση σε ελευθεριακά σχήματα βάσης όσο και η πολιτική οργάνωση των αναρχικών για το ξεπέρασμα της μερικής και αντανακλαστικής διαμαρτυρίας, με σκοπό τη δημιουργία μίας συνολικής αναρχικής επαναστατικής πρότασης. Η ανάγκη αυτή έγινε ακόμα πιο έκδηλη όταν τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που είχαν αναπτυχθεί το προηγούμενο διάστημα επιχείρησε να εκμεταλλευτεί, να χειραγωγήσει και να καπηλευτεί η αριστερά με όχημα τις εκλογικές αυταπάτες για μια δήθεν δικαίωση των αγώνων που δόθηκαν, του αίματος που χύθηκε από χιλιάδες στους δρόμους, όσων βασανίστηκαν από τα ένστολα καθάρματα της δημοκρατίας, των οδομαχιών στις μητροπόλεις, όσων φυλακίστηκαν και διώχθηκαν. Η δικαίωση των καταπιεσμένων δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από την επαναστατική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος εξουσίας από την ίδια την πληβειακή βάση της κοινωνίας.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη καταδεικνύει πως ο κοινωνικός ξεσηκωμός είναι εφικτός, πως μέσα στην κοινωνία κυοφορούνται αυτές οι αστείρευτες συλλογικές δυνάμεις που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, πως η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση -σε αντίθεση με την ενσωμάτωση, την παραίτηση και την εξατομίκευση- είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική νίκης των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι σήμερα ζωντανή ως πρόταγμα, όχι για την επανάληψή της, αλλά για την υπέρβασή της από τους ίδιους του αγωνιζόμενους στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης. Από τους εξεγερμένους ιθαγενικούς λαούς της Αμερικής που αγωνίζονται για Γη και Ελευθερία, τον επί δεκαετίες αντιστεκόμενο λαό της Παλαιστίνης που σήμερα δίνει μια ακόμα μάχη για την επιβίωση και την αξιοπρέπειά του μέχρι τους αγωνιζόμενους/ες στις δυτικές μητροπόλεις και σε κάθε γωνιά του πλανήτη που παλεύουν απέναντι στον φασισμό, την καταπίεση, την καταστολή και την εκμετάλλευση η μόνη ρεαλιστική προοπτική για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας, για έναν κόσμο που θα χωρά πολλούς κόσμους είναι η ανατροπή του κρατικού και καπιταλιστικού μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας, η οργάνωση και ο αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση.
Λευτεριά στους διωκόμενους/ες και προφυλακισμένους/ες αγωνιστές/τριες
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Παρασκευή 6 Δεκέμβρη – αντικρατικές, αντικατασταλτικές διαδηλώσεις
Αθήνα: 18.00 – Προπύλαια | Θεσσαλονίκη: 18.00 – Καμάρα
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων»
Κάλεσμα της Λαϊκή Δράση – Ομάδα Κομμουνιστών – Αγωνιστών:
«Όλοι/ες στη διαδήλωση τιμής, μνήμης και αγώνα για τα 16 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
Συγκέντρωση: Παρασκευή 6 Δεκέμβρη 2024 στις 18:00 – Προπύλαια | Στηρίζουμε το μπλοκ του Μετώπου Λαϊκού Αγώνα «Ηλέκτρα Αποστόλου».
“Κι όταν νικιούνται αυτοί που ενάντια στην αδικία παλεύουν, πάλι δεν έχει η αδικία δίκιο Η ήττα μας δεν αποδείχνει τίποτ’ άλλο, πέρα απ το ότι παραείμαστε λίγοι όσοι αγωνιζόμαστε ενάντια στην προστυχιά. Και περιμένουμε από τους θεατές τουλάχιστον να ντρέπονται!” – Μπέρτολτ Μπρέχτ
Συμπληρώνονται 16 χρόνια από την κρατική δολοφονία του αναρχικού-αγωνιστή μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους φονιάδες συμμορίτες της ΕΛ.ΑΣ. Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη.
Αυτή η κρατική δολοφονία πυροδότησε μια αυθόρμητη εξέγερση η οποία συντάραξε το αστικό πολιτικό σύστημα, έσπασε μέσα από την πολύμορφη μαζική λαϊκή αντιβία το μονοπώλιο της επίσημης κρατικής βίας της εξαρτημένης άρχουσας τάξης, όπως εκφράζεται κυρίαρχα από τις κρατικές κατασταλτικές συμμορίες.
Μέσα στην εξέγερση συναντήθηκαν κομμάτια της εργατικής τάξης, του λαού, μετανάστες και φτωχοδιάβολοι, περιθωριοποιημένα κομμάτια του προλεταριάτου που ασφυκτιούσαν από την ταξική εκμετάλλευση και την ασύδοτη κρατική βία και τρομοκρατία. Κυρίαρχο ήταν το στοιχείο των νέων, με μεγάλη συμμετοχή της εργαζόμενης, φοιτητικής και μαθητικής νεολαίας. Μια ολόκληρη γενιά αγωνιστών διαπαιδαγωγήθηκε μέσα στο καμίνι της εξέγερσης, μέσα στην ανειρήνευτη και ανυποχώρητη υλική σύγκρουση απέναντι στα σώματα ασφαλείας της πλουτοκρατίας, οραματίστηκε ένα νέο κόσμο, ψηλάφησε και φαντάστηκε το δικό της ατίθασο άλμα στον ουρανό, για να νικήσει στον δικό της Δεκέμβρη.
Αυτή η γενιά αγωνιστών/στριων και η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, τρομοκράτησε την αστική εξουσία, το πολιτικό της προσωπικό και τους οργανικούς της διανοούμενούς, κατασυκοφαντήθηκε, στιγματίστηκε αλλά τίμησε στην πράξη με αγώνα, αυτοθυσία και αντίσταση τον νεκρό της. Γιατί ο Αλέξης μπήκε στο πάνθεον των νεκρών του λαϊκού κινήματος, στο βάθρο των ηρώων και των αγώνων για την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, από αυτό το σύστημα που αδιαφορεί για την ανθρώπινη ζωή και ενδιαφέρεται μόνο για τα κέρδη του, περνώντας σαν οδοστρωτήρας πάνω από τις ζωές του εργαζόμενου λαού.
Πλάι στον Σωτήρη Πέτρουλα, τον Ιάκωβο Κουμή, την Σταματίνα Κανελλοπούλου, τον Μιχάλη Καλτεζά, τον Σιδέρη Ισιδωρόπουλο και στους χιλιάδες νεκρούς του λαϊκού κινήματος που φωτίζουν τους αγώνες του λαού, της εργατικής τάξης και της νεολαίας, αδημονούν για δικαίωση για τους ανεκπλήρωτους Δεκέμβρηδες.16 χρόνια μετά την εξέγερση και 80 χρόνια μετά τον Κόκκινο Δεκέμβρη του επαναστατικού ΚΚΕ με αιχμή τον ένοπλο αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ-ΟΠΛΑ στους δρόμους της αθηναϊκής μητρόπολης, βρισκόμαστε μέσα στο πλαίσιο της δομικής κρίσης που βοά το σύστημα με τον παγκόσμιο πόλεμο να είναι προ των πυλών από την τυχοδιωκτική-φιλοπόλεμη δράση του μοναδικού επιτιθέμενου ιμπεριαλιστικού άξονα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ για να ξεζουμίσουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη, οι ανεκπλήρωτοι πόθοι των Δεκέμβρηδων στέκουν εδώ και είναι ζωντανοί!
Γι’ αυτό είναι χρέος μας η φετινή 6η Δεκέμβρη να γίνει ένα μαζικό και πλατύ σημείο συνάντησης του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, να αγκαλιαστεί πανεργατικά και παλλαϊκά, να αποτελέσει έναυσμα για αγώνα και αναμέτρηση με την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία. 16 χρόνια μετά οι μπουραντάδες και οι κρατικοί συμμορίτες συνεχίζουν να επιτίθενται βάναυσα στον εργαζόμενο λαό και την νεολαία και να δολοφονούν.
Χτυπάνε απεργούς, δρουν παραπληρωματικά με τους νεοναζί-παρακρατικούς απέναντι στο μαχόμενο αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, χτυπάνε διαδηλώσεις, τρομοκρατούν για να συνεχίζει η ολόπλευρη πολιτική-στρατιωτική-διπλωματική υποστήριξη στο Ναζιστικό Καθεστώς του Κιέβου και το Σιωνιστικό Κράτος Τρομοκράτη του Ισραήλ, ξεσπιτώνουν φτωχούς, δολοφονούν , στρατοπεδεύουν σε γειτονιές για να διαφυλάξουν τα συμφέροντα ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, έχουν συγκροτηθεί σε ένα σύγχρονο πλουτοκρατικό στρατό κατοχής που απολαμβάνει την κάλυψη της αστικής δικαιοσύνης.
Σε ένα απέραντο κράτος χωροφύλακα που στρατηγικός του σκοπός είναι να διαφυλάξει τα συμφέροντα της αμερικανοκρατίας και του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, για να επιβιώσει και να συνεχίζει να στερεώνεται η εξουσία της ξενόδουλης ολιγαρχίας.
16 χρόνια μετά ο αστυνομικό-δικαστικός μηχανισμός επιτίθεται ακόμη στην γενιά του Δεκέμβρη του 08. Η προφυλάκιση χωρίς κανένα στοιχείο του αγωνιστή Νίκου Ρωμανού, αποτελεί ένα ευθύ, ξεκάθαρο και τρομοκρατικό χτύπημα σε όλους και όλες εμάς που πήραμε τις δικές μας ανάσες ελευθερίας στους δρόμους του Δεκέμβρη του 08,που ζυμωθήκαμε με τις αιχμές, τις μεθόδους και το πνεύμα της εξέγερσης, που σταθήκαμε πλάι στον δίκαιο αγώνα του για εκπαιδευτικές άδειες το 2014, πλημμυρίζοντας τους δρόμους, τις καταλήψεις και τα γήπεδα με το δίκαιο αίτημα του αγώνα του, που μετατρεπόμενος σε ένα παλλαϊκό μαχητικό αγώνα κατόρθωσε να τσακίσει την μνημονιακή κυβέρνηση του Σαμαρά!
Όπως μας δίδαξε η εξέγερση, όπως μας διδάσκει η ιστορία και οι καθημερινοί αγώνες του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, απέναντι του βρίσκεται η σιδηρόφρακτη βία της φασιστικής- κρατικής και της παρακρατικής τρομοκρατίας.
Είτε το νόμιμο μονοπώλιο της κρατικής βίας είτε η παράλληλη φασιστική κατασταλτική τρομοκρατία δεν αντιμετωπίζονται με ευχολόγια, καταγγελίες και αγώνα διαμαρτυρίας, ακριβώς γιατί υπηρετούν την βάρβαρη πολιτική του διεθνούς ιμπεριαλισμού και της ντόπιας άρχουσας τάξης.
Απέναντι τους μπορεί να σταθεί η κατεύθυνση και το όπλο της Μαζικής Λαϊκής Αυτοάμυνας, που πρέπει να αγκαλιαστεί πλατιά από τον εργαζόμενο λαό και την νεολαία και κάθε ζωντανό κύτταρο του εργατικού-λαϊκού κινήματος που θέλει να ορθώσει τείχος περιφρούρησης, αντίστασης και αυτοάμυνας ενάντια στο κρατικό μονοπώλιο της βίας και την φασιστική-παρακρατική τρομοκρατία. Αλλά η εξέγερση μας δίδαξε και κάτι ακόμη, πιο ουσιαστικό και μακροπρόθεσμο που οφείλει να διαπερνάει τους αγώνες και την κατεύθυνσή μας.
Όλες αυτές οι εστίες αντίστασης και λαϊκής εξεγερτικής αντιβίας που κοίταξαν το θηρίο της ιμπεριαλιστικής- καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της κρατικής τρομοκρατίας στα μάτια, χρειάζονταν ένα επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα να τις συνενώσει, για να υπηρετηθεί η στρατηγική μετατροπής της εξέγερσης σε μια παλλαϊκή επανάσταση για ανεξαρτησία-λαοκρατία μέσα από την σύνδεση της με ακόμη πλατύτερα κομμάτια της εργατικής τάξης και του λαού.
Καλούμε την εργατική τάξη, τον λαό και την νεολαία σε πλατιά συμμετοχή στην διαδήλωση τιμής, μνήμης και αγώνα για τα 16 χρόνια από την κρατική εκτέλεση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Να πλημμυρίσουν οι δρόμοι από τον εργαζόμενο λαό και την νεολαία, να σπάσουμε στην πράξη την κρατική τρομοκρατία, για να δυναμώσουν οι αγώνες του λαϊκού κινήματος απέναντι στην ανθρωποκτόνα πολιτική ιμπεριαλιστών-κεφαλαίου- κυβέρνησης.
Να τιμήσουμε τους νεκρούς του ταξικού-λαϊκού κινήματος και με τις κόκκινες σημαίες μας ψηλά να δώσουμε όρκο νίκης και επαναστατικής ανατροπής της καπιταλιστικής- ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.
Συγκέντρωση: Παρασκευή 6 Δεκέμβρη 2024 στις 18:00 – Προπύλαια/Καλούμε σε μαζική συμμετοχή στο μπλοκ του Μετώπου Λαϊκού Αγώνα “Ηλέκτρα Αποστόλου”».
ΜΕ ΑΓΩΝΑ ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ !
ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΤΙΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ !
ΓΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ – ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ – ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ !
ΚΑΠΟΤΕ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΝΤΑΡΤΕΣ !
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΝΙΚΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ – ΚΑΤΩ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΣΚΕΥΩΡΙΕΣ!
Λαϊκή Δράση – Ομάδα Κομμουνιστών – Αγωνιστών»
Κάλεσμα του Μέτωπο Λαϊκού Αγώνα «Ηλέκτρα Αποστόλου»:
«Όλοι/ες στη διαδήλωση τιμής, μνήμης και αγώνα για τα 16 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2024 στις 18:00 – Προπύλαια
“Σε όποιο μέρος της γης, σ’ όποια ώρα εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο. Εκεί θα σε περιμένω” – Τ. Λειβαδίτης
Στις 6 Δεκέμβρη συμπληρώνονται 16 χρόνια από την κρατική δολοφονία του αναρχικού-αγωνιστή μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους φονιάδες συμμορίτες της ΕΛ.ΑΣ. Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη.
Η κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πυροδότησε μια αυθόρμητη εξέγερση που έλαβε πανελλαδικό χαρακτήρα και όμοια της δεν υπήρξε μεταπολιτευτικά.
Αγκαλιάστηκε πλατιά από τον κόσμο της εργασίας και τον λαό, από τα προλεταριοποιημένα και περιθωριοποιημένα κομμάτια της εργατικής τάξης, με κυρίαρχο το στοιχείο της νεολαίας είτε εργατικής, είτε φοιτητικής και μαθητικής.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη αμφισβήτησε μέσα από την μαζική λαϊκή αντιβία τη παντοδυναμία και το μονοπώλιο της βίας της εξαρτημένης άρχουσας τάξης όπως αυτή εκφράζεται κυρίως μέσα από τις κρατικές-κατασταλτικές συμμορίες της ΕΛ.ΑΣ.
O Aλέξανδρος Γρηγορόπουλος μπήκε στο πάνθεον των ηρώων και των δολοφονημένων από τους φονιάδες της ΕΛ.ΑΣ μαζί με τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, τον Μιχάλη Καλτεζά, τον Βασίλη Μάγγο, τον Σιδέρη Ισιδωρόπουλου και τους αμέτρητους νεκρούς του ταξικού- λαϊκού κινήματος, ήρωες της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας.
Είναι τέτοιος ο συμβολισμός της εξέγερσης για την κυρίαρχη τάξη και το πολιτικό προσωπικό της, που κατά την περίοδο του καθολικού lockdown και της καθολικής απαγόρευσης συγκεντρώσεων που επέβαλε η κυβέρνηση το 2021, οι μπουραντάδες της ΕΛ.ΑΣ που αναπτύχθηκαν γύρω από το μνημείο απαγόρευαν στον εργαζόμενο λαό να καταθέσει λουλούδια, πέταγαν τα μπουκέτα των λουλουδιών σαν ναζιστικός στρατός κατοχής και βεβήλωναν το μνημείο και την μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
16 χρόνια μετά, η διαδήλωση πραγματοποιείται κατά την επέτειο των 80 χρόνων από τον Κόκκινο Δεκέμβρη της ένοπλης λαϊκής πάλης του εαμικου – ελασίτικου κινήματος της Αθήνας και του Πειραιά απέναντι στα Τάγματα Ασφαλείας και τον Βρετανικό Ιμπεριαλισμό. Μέσα στην εκρηκτική κατάσταση ενός επερχόμενου Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου. Με αιχμή την υπεράσπιση των λαϊκών και δημοκρατικών ελευθεριών, καλείται να αγκαλιάσει και να ανοίξει όλα τα σύγχρονα αιτήματα και αγώνες του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας.
Τον αγώνα για την αποδέσμευση από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης του άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ που οδηγεί την ανθρωπότητα γοργά σε ένα Γ παγκόσμιο Πόλεμο, δημιουργώντας την αναγκαιότητα να σταθούμε πλάι με τους λαούς που αγωνίζονται απέναντι στο ευρωνατοϊκό σφαγείο, να δυναμώσουμε τον αγώνα για την ειρήνη μέσα από την σκοπιά της ήττας του εξαρτημένου αστικού κράτους της Ελλάδας που πολεμάει για τα συμφέροντα του ναζιστικού καθεστώτος του Κιέβου και του Σιωνισμού!
Την πάλη για λαϊκές ανάγκες, για να σταθεί ανάχωμα απέναντι στην αγοραστική κρίση που καθορίζει την ακρίβεια, στο κύμα πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και στην επιδιωκόμενη ιδιωτικοποίηση ακόμη ενός αγαθού που θα έπρεπε να είναι δωρεάν και δημόσιο, δηλαδή του νερού. Την μάχη για να πληρώσουν οι υπεύθυνοι, δηλαδή συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα, οι κυβερνήσεις του και ο ιμπεριαλισμός για τις κρατικές – καπιταλιστικές δολοφονίες των Τεμπών.
Όλα αυτά τα αιτήματα, έρχονται και δένουν με τον αγώνα, με κυρίαρχη και μοναδική μέθοδο για να επιτευχθεί την μαζική λαϊκή οργανωμένη κινητοποίηση και την αυτοάμυνα του λαού, απέναντι στην καταστολή τύπου Γ Παγκοσμίου Πολέμου και το γιγάντιο Αμερικανονατοϊκό Κράτος Χωροφύλακα που απλώνεται και επιτρέπει στους κρατικούς συμμορίτες και το δικαστικό σύστημα να ασυδοτούν απέναντι στον λαό, την νεολαία και την εργατική τάξη.
Αγκαλιάζονται με τον αγώνα για να παύσουν οι συνδικαλιστικές διώξεις, η καταπάτηση των λαϊκών – δημοκρατικών ελευθεριών, να τσακιστούν οι κρατικές δολοφονίες. Με τον αγώνα για να αναπτυχθεί ένα πλατύ κύμα λαϊκής αλληλεγγύης που να επιβάλλει την απελευθέρωση του αγωνιστή Νίκου Ρωμανού ο οποίος βρίσκεται προφυλακισμένος μέσα από μία ακόμη κρατική σκευωρία με την χρήση της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας και του νέου Ποινικού Κώδικα που γεμίζει τις φυλακές του αστικού κράτους. Την ίδια στιγμή που μπάτσοι βασανιστές – φονιάδες, επιχειρηματίες, παιδο-βιαστές και λοιπά σιχάματα απολαμβάνουν την θαλπωρή της προστασίας της ταξικά προσδιορισμένης αστικής δικαιοσύνης.
Μέσα από αυτό το πρίσμα, πιάνουμε το νήμα του δικού μας Δεκέμβρη του 2008, της μεγάλης λαϊκής έκρηξης που μας υπενθυμίζει έντονα και καθολικά πως από την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία, δεν γλιτώνεις με ευχές και παρακάλια, αλλά με αιχμή την συντεταγμένη και οργανωμένη Μαζική Λαϊκή Αυτοάμυνα. Πάνω σε αυτό το πλαίσιο καλούμε την εργατική τάξη, τον λαό και την νεολαία σε πλατιά συμμετοχή στην διαδήλωση τιμής, μνήμης και αγώνα για τα 16 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Να πλημμυρίσουν οι δρόμοι από τον εργαζόμενο λαό και την νεολαία, να σπάσουμε στην πράξη την κρατική τρομοκρατία, για να δυναμώσουν οι αγώνες του λαϊκού κινήματος απέναντι στην ανθρωποκτόνα πολιτική ιμπεριαλιστών-κεφαλαίου- κυβέρνησης.
Να τιμήσουμε τους νεκρούς του ταξικού-λαϊκού κινήματος και με ψηλά τις σημαίες της αντιφασιστικής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης να ορκιστούμε εκδίκηση μέχρι να γεμίσουμε τους δρόμους της Ανεξάρτητης και Λαοκρατικής Ελλάδας με τα ονόματά τους!
ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΡΑΤΙΑΣ !
ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΕΓΝΩΣΕΙ !
ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ –ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ – ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ !
ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ !
Μέτωπο Λαϊκού Αγώνα “Ηλέκτρα Αποστόλου”»
(Θεσσαλονίκη) Κάλεσμα από Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης:
«16 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Η όξυνση της ταξικής εκμετάλλευσης μέσω της εργασίας (εγκαθίδρυση 6ήμερου, ποινικοποίηση απεργιών, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, μαύρη εργασία μεταναστών απ’ τα camps), η αύξηση της κρατικής καταστολής, η ποινικοποίηση, η δολοφονική πολιτική και η απανθρωποποίηση των μεταναστ(ρι)ών και των ρομά, η ενεργή συμμετοχή του ελληνικού κράτους σε πολέμους και στη γενοκτονία των παλαιστινίων, διαμορφώνουν τις συνθήκες του κοινωνικού και ταξικού πολέμου στο σήμερα. Η πειθάρχηση με σκοπό τη διατήρηση των καπιταλιστικών σχέσεων αποτελεί βασικό μέλημα κράτους και κεφαλαίου.
16 χρόνια πριν, η κρατική δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πυροδότησε την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Εκείνο το διάστημα εφόρμησαν στο κέντρα των πόλεων μετανάστ(ρι)ες, ρομά, μαθητές και φοιτητές, εργαζόμενοι/ες, απαλλοτροιώνοντας και διαλύοντας τη βιτρίνα της καπιταλιστικής ειρήνης και άνοιξαν πιθανότητες για μία νέα πραγματικότητα, μέσα από την αλληλεγγύη, τους αδιαμεσολάβητους αγώνες, τις μαζικές συγκρούσεις. Ιδιαίτερο ρόλο στη διάχυση των συγκρούσεων, των καταλήψεων (ΓΣΕΕ, Νομική, Πολυτεχνείο, κ.ά.) και στη συγκρότηση μαζικών συνελεύσεων που οργάνωναν τη συνέχεια της εξέγερσης, διαδραμάτισε το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα, διατηρώντας την πιο ριζοσπαστική στάση σε σχέση με άλλα κομμάτια του κινήματος. Τα εργαλεία και οι εμπειρίες που συλλέχθηκαν εκείνη την περίοδο καθόρισαν τη συνέχεια του α/α κινήματος και δημιουργήθηκε μια πλούσια παρακαταθήκη, με δεκάδες νέες καταλήψεις, με καλύτερη οργάνωση και πολυπληθείς συνελεύσεις, συλλογικότητες και ομάδες και με την βελτίωση της μαχητικής/συγκρουσιακής παρουσίας στο δρόμο και στη δράση. Η μνήμη της εξέγερσης, αν αφεθεί στα χέρια του καπιταλισμού, θα διαστρεβλωθεί, θα αλλοιωθεί και εν τέλει θα λησμονηθεί. Από την άλλη η διδαχή από τους παρελθοντικούς αγώνες, η αξιοποίηση των συλλογικών εμπειριών, η συνέχιση των κοινών αγώνων των καταπιεσμένων αποτελούν τα ενδεχόμενα που αν εκπληρωθούν μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση.
Στο σήμερα, η υπόθεση των Αμπελοκήπων, με την έκρηξη και τον θάνατο του αναρχικού αγωνιστή Κυριάκου Ξυμητήρη, αξιοποιήθηκε από το κράτος, με σκοπό να υποδείξει τα κινήματα ως <<εχθρούς>> και να εξαπολύσει διώξεις με σαθρά στοιχεία σε συντρόφους/ισσες, οι οποίες στην ουσία τους είναι πολιτικές. Σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος προφυλάκισε πέντε αγωνιστές και αγωνίστριες. Η προστασία που έχουν οι αγωνιστές/ριες από τις διώξεις του κράτους, είναι η αλληλεγγύη των ίδιων των κινημάτων και των κοινωνικών κινήσεων στις οποίες συμμετέχουν. Η τρομοκρατία του κράτους και των ΜΜΕ, παρότι τυγχάνει να έχει ως στόχο αγωνιστ(ρι)ές, βλέπει πιο μακριά και ευελπιστεί στην πειθάρχηση και την υποταγή στις επιταγές του κράτους και κεφαλαίου, όσο το δυνατόν μεγαλύτερης μερίδας του προλεταριάτου. Οι αγωνιστές/ριες/ά είναι προϊόντα των συνθηκών που δημιουργεί το σύστημα της ταξικής επικυριαρχίας και των υπόλοιπων διαπλεκόμενων συστημάτων καταπίεσης και της ανάγκης για δημιουργία μίας ελεύθερης αταξικής κοινωνίας ως συμφέρουσα κατάσταση για το προλεταριάτο. Συνεπώς, από τη μία τιμούμε τη μνήμη τους και από την άλλη τη διατηρούμε ζωντανή με τη συνέχιση των αγώνων δίπλα στους καταπιεσμένους. Οι αυθαίρετες διώξεις που στήνει το κράτος, οι συνθήκες παραβίασης των ελευθεριών και της αξιοπρέπειας που επιβάλλονται στους/ις προφυλακισμένους/ες συντρόφους/ισσες(δακτυλοσκόπηση της Μαριάννας.Μ. ενόσω ήταν αναίσθητη, διαπόμπευση από τα ΜΜΕ) για την υπόθεση, αποτελούν ζήτημα όλου του ανταγωνιστικού κινήματος, όπως και η αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη προς αυτούς/ές. Το κράτος έχει προλειάνει το έδαφος για τις εκδικητικές πολιτικές διώξεις και φυλακίσεις με ιδεολογικά, νομικά, κατασταλτικά εργαλεία. Έχοντας πλούσια ιστορία πολιτικών διώξεων το ελληνικό κράτος, μετά τις 11 Σεπτέμβρη του 2001, εισήγαγε (αντι)τρομοκρατικούς νόμους για να αντιμετωπίζει επί της ουσίας τα κινήματα και να δικαιολογεί την <<ευελιξία>> και την ευκολία με την οποία μπορεί να φυλακίζει και να ποινικοποιεί την ριζοσπαστική πολιτική δράση.
Είναι πολλά τα παραδείγματα της εκδικητικότητας με την οποία έχει αντιμετωπίσει το κράτος πολιτικούς αγωνιστές/κρατουμένους, όπως προφυλακίσεις χωρίς στοιχεία (Π. Γεωργιάδης, Τ. Θεοφίλου, Ηριάννα), μη εκδόσεις εκπαιδευτικών (Ν.Ρωμανός) και μη (Δ.Κουφοντίνας) αδειών, πειθαρχικές ποινές για άρνηση ξεγυμνώματος (Δ. Χατζηβασιλειάδης), βασανισμοί, παράταση της έκτισης πέραν του ορίου(Γ.Μιχαηλίδης, Δ. Κουφοντίνας), ποινικοποίηση σχέσεων αλληλεγγύης (Β. Σταθόπουλος) κ.ά. Σε αυτό το κλίμα τρομοκράτησης των αγωνιζόμενων και οχύρωσης του κράτους απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, στις 7/11 συλλαμβάνεται ο 17χρονος σύντροφος Κ.Κ. στο Μεσολόγγι κατηγορούμενος για εμπρησμό ανακριτικού οχήματος και στις 12/11 προφυλακίζεται με ελλειπή στοιχεία, ενώ στις 13/11 μετάγεται στις φυλακές Κασσαβέτειας.
Η οργανωμένη φίμωση, η καταστολή και η τρομοκρατία, ως μια ολομέτωπη επίθεση σε ό,τι αντιπαρατίθεται στην κρατική κυριαρχία, στο εσωτερικό της χώρας, γίνεται παράλληλα με τη διεξαγωγή πολέμου στο εξωτερικό, με την ενεργή συμμετοχή της Ελλάδας στον γενοκτονικό πόλεμο κατά των Παλαιστινίων. Είναι απαραίτητη η “εσωτερική τάξη” και το χτίσιμο κοινωνικής συναίνεσης για την πολεμική προετοιμασία της, την ενεργή συμμετοχή στα πολεμικά μέτωπα και την εξασφάλιση των εθνικών της συμφερόντων. Όσο το ισραηλινό κράτος συνεχίζει σε δημόσια θέα την εξόντωση του παλαιστινιακού πληθυσμού, τόσο η σύγκρουση διεθνοποιείται, με τα δυτικά κράτη να συμμετέχουν και να στηρίζουν υλικά.Την ίδια ώρα, η παλαιστινιακή αντίσταση εξακολουθεί να ορθώνει το ανάστημά της στο φασιστικό αποικιοκρατικό ισραηλινό κράτος. Παράλληλα, η Δύση καρπώνεται τα ενεργειακά οφέλη από την επικράτηση του ισραηλινού κράτους στην περιοχή, ενώ εμπορεύεται διαρκώς όπλα, συστήματα παρακολούθησης, τεχνογνωσία και εκπαιδεύσεις μαζί του. Προσφάτως, το ελληνικό πολεμικό ναυτικό ανέλαβε τη θαλάσσια διοίκηση της επιχείρησης «ASPIDES», της οποίας το στρατηγείο βρίσκεται στη Λάρισα. Τα οφέλη του ελληνικού κεφαλαίου από την επιτυχία του ισραηλινού κράτους στην περιοχή είναι πολλαπλά. Η τόσο ένθερμη εμπλοκή του ελληνικού κράτους στις ευρωπαϊκο-νατοϊκές επιχειρήσεις στην ερυθρά θάλασσα εναντίον των Χούθι – και επί του πεδίου με την εναλλαγή της παρουσίας φρεγατών του ελληνικού πολεμικού ναυτικού (αυτή τη στιγμή της φρεγάτας ΣΠΕΤΣΑΙ)- οφείλεται στο γεγονός ότι το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο υφίσταται τεράστιες οικονομικές απώλειες ακολουθώντας τον κύκλο της Αφρικής και αποφεύγοντας την Ερυθρά θάλασσα. Στην εθνοκαθαρτική επιχείρηση που διαπράτεται, το ελληνικό κράτος συμμετέχει ενεργά με σκοπό το ώφελος του εγχώριου κεφαλαίου και την επέκταση και εξάπλωση της κυριαρχίας του στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Ταυτόχρονα διεξάγει πόλεμο εναντίον των μεταναστ(ρι)ων, με κάθε αντιμεταναστευτική πολιτική που πειθαρχεί, ρυθμίζει ή αφαιρεί τις ζωές των πιο αορατοποιημένων πληθυσμών. Η δημιουργία πλεοναζόντων πληθυσμών ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου είναι μια διαχρονική τακτική των κρατών για την ικανοποίηση των αναγκών τους. Ακολουθώντας ετσι παγκόσμιες καπιταλιστικές στρατηγικές για τη μετανάστευση, θέτει πληθυσμούς σε καθεστώς εξαίρεσης και τους διαχειριζεται ανάλογα με τις ανάγκες του.
Στις 5 Δεκέμβρη, συμπληρώνονται δύο χρόνια από τον πυροβολισμό στο κεφάλι του 16χρονου Ρομα Κώστα Φραγκούλη από μπάτσο, μετά από καταδίωξη για 20 ευρώ απαλλοτριωμένης βενζίνης. Λίγες μέρες μετά, στις 13/12 ο Κώστας καταλήγει στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Από την πρώτη στιγμή της είδησης τόσο έξω από το Ιπποκράτειο, όσο και στον οικισμό της Αγίας Σοφίας (από όπου καταγόταν ο Κώστας), γίνονται συγκεντρώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Μετά από χρόνια, συμβαίνουν κοινές συγκεντρώσεις ρομά και μπαλαμών τόσο στο Ιπποκράτειο, όσο και στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης. Τις μέρες εκείνες, πέραν της Θεσσαλονίκης, συμβαίνουν συγκρούσεις μεταξύ εξεγερμένων Ρομά και αστυνομίας σε Μενίδι, Μέγαρα, Ασπρόπυργο, Αγρίνιο, Μεσσηνία και Πάτρα, αλλά και πορείες του κινήματος σε πολλές πόλεις ανά τη χώρα.
Άλλη μία κρατική δολοφονία, ανάμεσα στις τόσες ειδήσεις δολοφονιών αποκλεισμένων, μεταναστριών, Ρομά, εργατών, τρανς ατόμων, με σκοπό την υποτιθέμενη κοινωνική ειρήνη και την πειθάρχηση πληθυσμών που κρίνονται πλεονάζοντες στον κόσμο του κεφαλαίου. Το εθνικό αφήγημα αυτό, σαν ιδεολογικό εργαλείο κράτους και κεφαλαίου, συντηρεί και αναπαράγει τις σχέσεις εκμετάλλευσης για τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Συγκεκριμένα οι ρομά, ως ένας πληθυσμός που γύρω από το πρόσωπό του συγκεντρώνονται ρατσιστικά στερεότυπα για κάθε πτυχή της ζωής τους, αντιμετωπίζονται ως ένα ανορθολογικό στοιχείο που χρήζει παρέμβασης για να ευθυγραμμίζεται πειθήνια με τις κοινωνικές νόρμες. Αυτός ο διάχυτος αντιτσιγγανισμός, διαμορφώνει τις κατάλληλες κοινωνικές συνθήκες ώστε τα ρατσιστικά πογκρόμ, η εργασιακή τους εκμετάλλευση, οι δεκάδες δολοφονίες τους τα τελευταία χρόνια, να αποτελούν μια εικόνα κανονικότητας, προκαλώντας ακόμα και αίσθημα ασφάλειας σε κάποιους. Οι ρατσιστικές πολιτικές δεν εφαρμόζεται μόνο με αυταρχικό, ολοκληρωτικό και εξοντωτικό έλεγχο των ζωών τους, κρύβονται πίσω από την αντιτσιγγανική ρητορική που επικρατεί στον κυρίαρχο λόγο, πίσω από κάθε ρατσιστική πρακτική που συντηρεί το καθεστώς περιθωριοποίησης και εκμετάλλευσής τους.
Το νήμα που συνδέει τις καταπιέσεις από τη Μέση Ανατολή, όπου εξολοθρεύονται οι παλαιστίνιοι/ες και εκτοπίζονται χιλιάδες άνθρωποι έως τα σύνορα της Ευρώπης και τις μητροπόλεις της, όπου δολοφονούνται μετανάστ(ρι)ες, ρομά, τρανς και θυληκότητες, είναι κοινό και δεν είναι άλλο από το καπιταλιστικό σύστημα. Όπως και στον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία,έτσι και στα προαναφερθέντα παραδείγματα, οι γενοκτονίες, οι πόλεμοι, οι εθνοκαθάρσεις, οι εξολοθρεύσεις πλεοναζόντων πληθυσμών αποτελούν πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο, μέσω της αγοραπωλησίας όπλων, της ανακατασκευής κατεστραμμένων πόλεων, της εκμετάλλευσης και απαλλοτροίωσης πλούσιων σε ενεργειακούς πόρους περιοχών. Η αποικιοκρατική πολιτική των ανεπτυγμένων κρατών μεταφέρεται στο εσωτερικό τους με τη μορφή του εγχώριου φασισμού, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, της ποινικοποίησης και εξολόθρευσης των μεταναστ(ρι)ών, των πογκρόμ σε ρομά κοινότητες, των (αντι)τρομοκρατικών νόμων που στοχεύουν τις φωνές της αντίστασης, της επέκτασης του συστήματος των φυλακών, με σκοπό την στοίχιση της κοινωνίας πίσω από το εθνικό συμφέρον και κατά συνέπεια των συμφερόντων των αφεντικών. Αναγνωρίζοντας τη ρίζα των καταπιέσεων, προκύπτει η ανάγκη μιας ενιαίας αντίστασης απέναντι σε αυτές τις συνθήκες. Αυτή θεωρούμε πως μπορεί να επιτευχθεί με τη διαρκή ορατοποίηση των αγώνων και των διεκδικήσεων των μεταναστ(ρι)ών και των ρομά, τη στήριξη των αιτημάτων των κρατουμένων που ολοένα αυξάνονται, τη διεθνιστική αλληλεγγύη στους παλαιστίνιους/ες και στους κατατρεγμένους των γενοκτονιών, των πολέμων και των διώξεων, την συνεχή αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατουμένους/συντρόφους/ισσες μέχρι την απελευθέρωσή τους. Οι ρωγμές που δημιουργούν οι αρνήσεις μέσα στο κρατικό-καπιταλιστικό-πατριαρχικό σύστημα είναι υπαρκτές, είτε αποτυπώνονται στις χιλιάδες που κατέβηκαν και αντιστάθηκαν στο δρόμο έπειτα από τον πυροβολισμό του Κώστα Φραγκούλη, είτε στις εξεγέρσεις εγκλείστων ντόπιων και μεταναστών σε κέντρα κράτησης και φυλακές με την πλάτη τους στον τοίχο, είτε στην αυταπάρνηση αγωνιστών/ριών που σκοτώθηκαν για ένα κόσμο ελευθερίας και ισότητας.
ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ/ΙΣΣΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ “ΚΑΛΟ” ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ SABRY KRITAM ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ 17ΧΡΟΝΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Κ.Κ.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ
Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης»
Κάλεσμα από τον Ασαλάγητο Αγρινίου:
«ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ!
Στις 6 Δεκεμβρίου συμπληρώνονται 16 χρόνια από τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από σφαίρες του μπάτσου Κορκονέα στα Εξάρχεια. Η ημέρα αυτή παραμένει χαραγμένη στη συλλογική μνήμη, όχι μόνο ως ένα τραγικό γεγονός, αλλά και ως μια στιγμή-τομή που πυροδότησε μια εξέγερση απέναντι στην κρατική βία, την καταστολή και την κοινωνική αδικία. Τότε, χιλιάδες λαού, νέοι, μαθητές και φοιτητές κατέκλυσαν τους δρόμους, συγκρουόμενοι μαζικά, αυθόρμητα και δυναμικά με την υπεροπλία της αστυνομίας και το κρατικό μονοπώλιο της βίας, αρνούμενοι να αποδεχτούν την ατιμωρησία και τον αυταρχισμό που επιχειρούσε να επιβάλει το κράτος.
Η δολοφονία του Αλέξη αποτέλεσε σύμβολο του αγώνα της νεολαίας και ευρύτερα της κοινωνίας για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Όμως, από την πρώτη στιγμή, το κράτος επιχείρησε να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα, στοχοποιώντας το θύμα της κρατικής βίας και όσους ύψωσαν τη φωνή τους. Έτσι, από το «τι δουλειά είχε ένας 15χρονος στα Εξάρχεια» έχουμε περάσει, σήμερα, στο αφήγημα της «νεανικής παραβατικότητας», όπου τα μικρά παιδιά μπαίνουν πια απροκάλυπτα στο κάδρο της καταστολής. Η «νεανική παραβατικότητα» και η «βία των ανηλίκων» μετατρέπονται σε ένα από τα πρώτα θέματα των καθεστωτικών Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, αλλά και σε ένα ακόμα όχημα για την επιβολή, από τη μεριά της εξουσίας, μιας ακόμα πιο έντονα κατασταλτικής πολιτικής.
Από την 6η Δεκεμβρίου του 2008, η βία και η καταστολή του κράτους, αν και έχει αλλάξει πολλά πρόσωπα, παραμένει η ίδια: διώξεις, βασανισμοί και δολοφονίες αγωνιστών, μεταναστών ή κρατουμένων σε κελιά, κρατητήρια και αστυνομικά τμήματα, πνιγμοί μεταναστών και «ναυάγια»-δολοφονίες στη Μεσόγειο κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των λιμενικών και της Frontex, εγκλεισμοί και δολοφονίες στα κέντρα κράτησης-στρατόπεδα συγκέντρωσης, αδιαφορία για περιστατικά έμφυλης βίας, με αποτέλεσμα την αύξηση των γυναικοκτονιών, βίαιη απαξίωση και υποτίμηση της ζωής μας.
Σήμερα, η μνήμη του Δεκέμβρη του 2008 είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Η κρατική καταστολή έχει ενταθεί, και οι “εσωτερικοί εχθροί” του κράτους έχουν πολλαπλασιαστεί. Νέοι, μετανάστες, αγωνιστές, οι φτωχοποιημένοι και οι διαφορετικοί στοχοποιούνται ως απειλές. Η κρατική-κυβερνητική προπαγάνδα προωθεί τον φόβο και τη μισαλλοδοξία, ενισχύοντας την εξατομίκευση και τον κοινωνικό εγκλεισμό, ενώ την ίδια στιγμή προωθούνται πολιτικές που αυξάνουν το κόστος ζωής, περιορίζουν τα εισοδήματα και βαθαίνουν τις κοινωνικές ανισότητες. Στόχος όλων αυτών είναι να αποπροσανατολιστεί η κοινωνία από τα πραγματικά προβλήματα, να βυθιστεί σε μια καθημερινή ματαίωση, να τρομοκρατηθεί και κάθε πράξη αντίστασης και αλληλεγγύης να απονομιμοποιηθεί και να χάσει το νόημά της.
Η φετινή πορεία μνήμης αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς όλο και περισσότερο αγωνιστές στοχοποιούνται για τις ιδέες τους και φυλακίζονται χωρίς επαρκή στοιχεία, όπως στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού και του νεαρού Κ.Κ. από το Μεσολόγγι. Η κρατική καταστολή στοχεύει, όχι στην ασφάλεια των πολιτών, αλλά στη διαφύλαξη των κυβερνητικών και επιχειρηματικών συμφερόντων. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η μόνη απάντηση είναι η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη και ο αγώνας.
16 χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη, στη διάρκεια των οποίων η αστυνομία, ως κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους και προστάτης των αφεντικών, δεν έκρυψε ποτέ ποιους εχθρεύεται και με ποιους συμπράττει. Η φωτιά του Δεκέμβρη δημιούργησε το έναυσμα για ένα πολυμορφικό κίνημα αντίστασης και αλληλεγγύης, που, μαζί με τις δυνάμεις και τις εμπειρίες του φοιτητικού κινήματος του 2006-2007, στάθηκε δίπλα στην Κωσταντίνα Κούνεβα, κατέβηκε στους δρόμους και διαδήλωσε ενάντια στην κρίση του κεφαλαίου, συγκρούστηκε με τη Χρυσή Αυγή, έδωσε δυνατό “παρών” μετά τη δολοφονία του Φύσσα, απάντησε στα τελεσίγραφα του Χρυσοχοΐδη, συνέπραξε με πολιτικούς κρατούμενους και φυλακισμένους αγωνιστές. Μίλησε και έδρασε για τις δολοφονίες του Ζακ Κωστόπουλου και του Βασίλη Μάγγου, ενώθηκε με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια, όπως τις ακτιβίστικες κοινότητες των ΛΟΑΤΚΙ+.Παρά την καταστολή, το μήνυμα ήταν σαφές: η δύναμη του λαού στον δρόμο μπορεί να ανατρέψει τον φόβο και τη σιωπή.
Βαδίζοντας σε μια περίοδο όπου η υποτίμηση της ζωής μας βαθαίνει όλο και πιο πολύ, η κοινωνία συνθλίβεται από την ακρίβεια, τη στεγαστική κρίση, τη διάλυση του συστήματος δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης, για να μην συνηθίσουμε τον θάνατο, για να μην παραδοθούμε στην βαρβαρότητα, να ενισχύσουμε τις εστίες αντίστασης και αλληλεγγύης, να δημιουργήσουμε σχέσεις συμπόρευσης και αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, την εκμετάλλευση, την πατριαρχία, τον σεξισμό και την ομοφοβία, τους αποκλεισμούς, τις διακρίσεις και τις ανισότητες.Καλούμε όλους και όλες στις 6 Δεκεμβρίου σε συγκέντρωση και πορεία μνήμης και αγώνα.Γιατί η μοίρα της κοινωνίας δεν καθορίζεται από την προπαγάνδα του κράτους, αλλά από τη βούληση του λαού. Σε μια εποχή σκοταδισμού και καταστολής, η λύση δεν είναι η απομόνωση, αλλά ο συλλογικός αγώνας για μια δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία και ζωή με αξιοπρέπεια.Η μνήμη δεν σβήνει, ο αγώνας συνεχίζεται!
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ,ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ & ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ!
ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΛΕΦΤΑ, ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΦΑΙΡΕΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΜΕΡΕΣ!»
Κάλεσμα από Αυτοοργανωμένη μαθητική ομάδας Πάτρας | Αυτόνομη/Αντιστασιακή μαθητική ομάδα «Αποβολή»:
«16 χρόνια μετά την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Α. Γρηγορόπουλου
Δεν ξεχνάμε, Δεν συγχωρούμε
6/12 Μαθητικές καταλήψεις και πορείες όλοι/ες στους δρομους
Το αίμα δεν είναι νερό ή μνήμη δεν είναι σκουπίδι
ΠΟΡΕΙΕΣ:
ΠΑΤΡΑ: 12Μ. ΠΑΡΆΡΤΗΜΑ
ΑΘΗΝΑ:12Μ. ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ-ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ»
Ανακοίνωση ΚΚΕ(μ-λ)
«16 χρόνια έχουν περάσει από τη δολοφονία του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Μια δολοφονία που σηματοδότησε την ένταση της επίθεσης στα δικαιώματα λαού και νεολαίας. Επίθεση που κορυφώθηκε μέσω των μνημονίων, με στόχο να διαλύσει μια σειρά από κατακτήσεις του εργατικού-λαϊκού κινήματος και να φέρει την φτώχεια και εξαθλίωση για να “αντιμετωπιστεί” η κρίση των ιμπεριαλιστών. Η φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής χρησιμοποιήθηκε ως ένα εργαλείο για να δημιουργηθεί το κατάλληλο αντιδραστικό κλίμα ώστε να περάσουν όλα τα παραπάνω. Έτσι, η δολοφονία ενός 16χρονου μαθητή αποτελούσε ένα ακόμα «μήνυμα» ότι για αυτό το σύστημα οι ανθρώπινες ζωές δεν έχουν καμία αξία. Ταυτόχρονα όμως αποτέλεσε και ένα «μήνυμα» στη νεολαία για το μαύρο μέλλον που της ετοιμάζουν. Σήμερα, η νεολαία έχει μπει ξανά στο στόχαστρο του συστήματος:
• Οι μαθητές εμπεδώνουν καθημερινά στα σχολεία τους ότι η εκπαίδευση δεν είναι για όλους. Ότι το απολυτήριο Λυκείου είναι «πολυτέλεια» και ότι η μαθητεία και η ελαστική εργασία είναι η μόνη “διέξοδος” για έναν μαθητή. Καθημερινά οι μαθητές απειλούνται με αποβολές, απουσίες και τρομοκρατία. Η αστυνομία σουλατσάρει έξω από τα σχολεία και με κάθε υποψία κατάληψης επεμβαίνει.
• Ετοιμάζονται να πετάξουν την πλειοψηφία των φοιτητών εκτός σχολών μέσω των διαγραφών. Καθημερινά μιλούν για τεμπέληδες και αιώνιους φοιτητές, και για την ανάγκη να “εφαρμοστούν οι νόμοι”. Από τη μία, είναι αποφασισμένοι να εντείνουν τους ταξικούς φραγμούς και να δημιουργήσουν ένα πανεπιστήμιο για «λίγους και εκλεκτούς». Από την άλλη, δείχνουν ότι το περσινό Φοιτητικό Κίνημα τούς δημιούργησε σοβαρά προβλήματα και εντείνουν τις προσπάθειες τρομοκρατίας και πειθάρχησης με τις καταπατήσεις του Ασύλου και τα πειθαρχικά αποτελούν καθημερινά περιστατικά!
• Πετούν μεγάλα κομμάτια της νεολαίας εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας στην “αγκαλιά” του εργασιακού μεσαίωνα που έχουν διαμορφώσει. Ελαστικά ωράρια, μαύρη εργασία, η δυστοπία της “σεζόν” και η απλήρωτη εργασία αποτελούν την «πρόταση» του συστήματος για την νέα γενιά. Ταυτόχρονα, σε κάθε αγωνιστικό της σκίρτημα ή ακόμα και όταν απλά βρίσκεται στις πλατείες μαζικά, αντιμετωπίζεται με ελέγχους, τρομοκρατία και καταστολή.
Όλα αυτά συντελούνται στα πλαίσια της συνολικής επίθεσης που εξαπολύει το σύστημα στον λαό και την νεολαία. Οι επικίνδυνες εξελίξεις στο μέτωπο της Ουκρανίας αλλά και η συνεχής όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών δημιουργούν ένα “καθήκον” για το σύστημα: να προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο του πολέμου! Έτσι, η νεολαία ετοιμάζεται να γίνει “κρέας στα κανόνια” των ιμπεριαλιστών! Για αυτό τον λόγο πρέπει να μάθει από μικρή ηλικία –όπως και ο υπόλοιπος λαός– ότι πρέπει να σκύψει το κεφάλι στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά και στην ντόπια άρχουσα τάξη. Ότι η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ και η ΕΡΓΑΣΙΑ δεν είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, αλλά συγκυριακές “παραχωρήσεις”. Ότι ο μόνος δρόμος είναι η πειθάρχηση και η υποταγή. Ότι ο καθένας που θα σηκώνει το κεφάλι του και θα αντιστέκεται, θα αντιμετωπίζεται με τρομοκρατία και καταστολή! Ότι οι αγώνες και οι διαδηλώσεις είναι παράνομες και θα διώκονται! Ότι ο πόλεμος, η φτώχεια και η εξαθλίωση είναι μονόδρομος!
ΟΜΩΣ Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΑ ΚΑΛΟΥΠΙΑ ΤΟΥΣ! 16 χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 αναζητεί συνεχώς αγωνιστικές διεξόδους! Το Φοιτητικό Κίνημα του Φλεβάρη-Μάρτη, αλλά και οι διάσπαρτες μαθητικές καταλήψεις κόντρα στο κλίμα τρομοκρατίας, δείχνουν ότι το μέλλον που της ετοιμάζουν δεν την χωρά! Λαός και νεολαία πρέπει να βγουν στους δρόμους και να συγκροτήσουν μαζί τις αντιστάσεις τους! Να παλέψουν μαζί ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό. Ενάντια στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Ενάντια στη φασιστικοποίηση και την καταστολή! Να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην απεργία και τους αγώνες.
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
Στην προοπτική του Πολέμου, της Φτώχειας και της Καταστολής να αντιτάξουμε την προοπτική της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, της ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ και του ΑΓΩΝΑ».