Σύμφωνα με την ισπανική, μη κυβερνητική οργάνωση Caminando Fronteras, η έκθεση «Δικαίωμα στη Ζωή 2024» που δημοσιεύτηκε σήμερα 26/12 το 2024, 10.457 άνθρωποι θα έχουν πεθάνει στα δυτικά σύνορα Ευρώπης-Αφρικής. καταγράφοντας την πιο θανατηφόρα περίοδο από τότε που διαθέτει αρχεία, με καταστροφικούς αριθμούς που ανέρχονται κατά μέσο όρο σε 30 θανάτους την ημέρα. Μεταξύ των θυμάτων είναι 421 γυναίκες και 1538 παιδιά και έφηβοι.
Η διαδρομή του Ατλαντικού, με 9.757 θανάτους, παραμένει η πιο θανατηφόρα στον κόσμο. Οι τραγωδίες έχουν αυξηθεί, ιδίως στη διαδρομή της Μαυριτανίας, εδραιώνοντας τη χώρα αυτή ως το κύριο σημείο αναχώρησης για τα Κανάρια Νησιά. Η διαδρομή της Αλγερίας, στη Μεσόγειο, είναι η δεύτερη πιο θανατηφόρα σύμφωνα με τα αρχεία της οργάνωσης, με 517 θύματα. Τα Στενά του Γιβραλτάρ έχουν στοιχίσει τη ζωή σε 110 άτομα, ενώ άλλα 73 έχουν χαθεί στη διαδρομή του Αλμποράν. Επιπλέον, χάθηκαν 131 σκάφη, με όλα τα άτομα που επέβαιναν σε αυτά.
Στην έκθεση αναλύεται επίσης η κατάσταση των γυναικών στις μεταναστευτικές διελεύσεις, οι οποίες πραγματοποιούνται κυρίως με φουσκωτές βάρκες μεταξύ Αγκαντίρ και Ντάχλα. Κατά τη διέλευση, οι γυναίκες αυτές υφίστανται βία, διακρίσεις, ρατσισμό, απελάσεις και σεξουαλική βία, αναγκάζονται να επιβιώσουν σε ακραίες συνθήκες που τις ωθούν στην επαιτεία, την πορνεία και τις επισφαλείς θέσεις εργασίας, καθώς και να διατρέχουν τον κίνδυνο να στρατολογηθούν από δίκτυα εμπορίας ανθρώπων.
Ένας αυξανόμενος αριθμός γυναικών μεταναστριών ταξιδεύει με σκαφτά κανό από τη Σενεγάλη, τη Γκάμπια και τη Μαυριτανία, για να ξεφύγει από τον πόλεμο και τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής σε φτωχές περιοχές. Έχει, επίσης, αυξηθεί η παρουσία γυναικών στη διαδρομή προς τις Βαλεαρίδες Νήσους από την Κεντρική και Δυτική Αφρική, οι οποίες διασχίζουν τη Λιβύη και την Τυνησία, υφίστανται βία, δουλεία, φυλετική γυναικοκτονία και αναγκαστική μετακίνηση στην Αλγερία.
Προτεραιότητα ελέγχου της μετανάστευσης έναντι του δικαιώματος στη ζωή
Η έκθεση «Δικαίωμα στη Ζωή 2024» καταγγέλλει τις κύριες αιτίες αυτής της αύξησης των ναυαγίων και των θυμάτων. Μεταξύ των κυριότερων, επισημαίνει την παράλειψη της υποχρέωσης διάσωσης, την προτεραιότητα του ελέγχου της μετανάστευσης έναντι του δικαιώματος στη ζωή, την εξωτερίκευση των συνόρων σε χώρες χωρίς επαρκείς πόρους (προσπάθειες των πλούσιων, ανεπτυγμένων χωρών να εμποδίσουν τους αιτούντες άσυλο και άλλους μετανάστες να φθάσουν στα σύνορά τους, συχνά με τη βοήθεια τρίτων χωρών ή ιδιωτικών φορέων), την αδράνεια και την αυθαιρεσία στις διασώσεις, την ποινικοποίηση των κοινωνικών οργανώσεων και των οικογενειών, όλα αυτά μαζί με τις καταστάσεις ακραίας ευαλωτότητας που ωθούν τους μετανάστες να πέφτουν στη θάλασσα σε πολύ επισφαλείς συνθήκες.