Συγκεκριμένα, η Lafert υπογραμμίζει στη δήλωσή της πως «οι σκευωρίες και οι εκδικητικές πρακτικές αποτελούν γενετήσιο στοιχείο της ύπαρξης του κράτους. Το ζούμε καθημερινά εδώ στο Βερολίνο, με την στάση του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού απέναντι σε άτομα που αγωνίζονται για το δίκαιο, την κοινωνική απελευθέρωση, τα ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμα και για την έκφραση της γνώμης απέναντι σε πολιτικά, κοινωνικά και διεθνή ζητήματα αλληλεγγύης».

«Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα, καθώς έχουμε χάσει το μέτρημα για υποθέσεις κρατικής εκδίκησης, όπως και αυτή του Νίκου Ρωμανού» αναγνωρίζει και προσθέτει πως «εξυπηρετώντας τα ακροατήρια των ψηφοφόρων τους, αλλά και τα αφεντικά της διεθνούς και εγχώριας ασφάλειας, οι εξουσίες δημιουργούν ενόχους και θύτες, βασανίζοντας και φυλακίζοντας άτομα που βρίσκονται στους κοινωνικούς αγώνες, βαφτίζοντας τρομοκρατία τις ιδέες της δράσης και της αντίστασης».

Ως καλλιτέχνιδα πρεσβεύει πως «οι τέχνες οφείλουν να αμφισβητούν και να γίνονται εργαλείο αλληλεγγύης, δράσης και συσπείρωσης, όσων βρισκόμαστε απέναντι στο εξουσιαστικό σύστημα και τις πρακτικές του που μας πνίγουν». Ζητά, τέλος, την «άμεση απελευθέρωση στον Νίκο Ρωμανό» και να «ακυρωθεί η σκευωρία του σαθρού κατηγορητηρίου».