Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Δεν είναι λάθος ενός υπαλλήλου. Δεν είναι «παρανόηση» ή «αμέλεια». Είναι καθημερινότητα. Στα πλοία που εξυπηρετούν τη Θάσο, άτομα με αναπηρία, ηλικιωμένοι και άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες ταξιδεύουν συστηματικά στο γκαράζ. Μακριά από τον χώρο επιβατών, εκτεθειμένοι σε ήλιο, θόρυβο, αναθυμιάσεις και δημόσια ταπείνωση. Όχι επειδή το επιλέγουν, αλλά επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή.

Μόλις τις τελευταίες μέρες, δύο νέες καταγγελίες ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτό που εδώ και χρόνια αποτελεί μια σιωπηλή – και απολύτως απαράδεκτη – πραγματικότητα.

Καταγγελία κόρης ηλικιωμένης γυναίκας με σοβαρά προβλήματα υγείας

Στο πλοίο «ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ» της εταιρείας ΦΙΛΙΑΓΚΟΣ, στο δρομολόγιο των 17:15 από Κεραμωτή προς Θάσο, μια γυναίκα καρδιοπαθής και νεφροπαθής – η οποία επέστρεφε από νοσηλεία και αναμένει χειρουργείο ανοιχτής καρδιάς – υποχρεώθηκε να παραμείνει μέσα στο γκαράζ, γιατί δεν υπήρχε τρόπος να μετακινηθεί με ασφάλεια στο κατάστρωμα.

Όπως περιγράφει η κόρη της σε δημόσια καταγγελία, το πλήρωμα αντί να προσφέρει αναπηρικό αμαξίδιο ή να ενεργοποιήσει τον ανελκυστήρα, τους έδωσε μια απλή καρέκλα και την άφησε στον ήλιο, ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Χειρότερα ακόμα, μέλος του πληρώματος – μια «ναύτης» όπως περιγράφεται – τους χλεύαζε ειρωνικά, περνούσε μπροστά τους με χαχανητά, και αστειευόταν ότι τα φυλλάδια που κρατούσε «κάνουν και για αέρα», σα να πρόκειται για σκηνικό φάρσας.

«Η μητέρα μου ταπεινώθηκε. Και μαζί της κι εμείς, από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με την έννοια του σεβασμού και της ανθρωπιάς», αναφέρει χαρακτηριστικά η κόρη της.

Δεύτερη καταγγελία, δεύτερη ντροπή

Λίγες ημέρες μετά, σε άλλο πλοίο, στο δρομολόγιο των 20:00 από Λιμένα προς Κεραμωτή, η εικόνα επαναλαμβάνεται. Αυτή τη φορά πρόκειται για άτομο σε αμαξίδιο, που ταξιδεύει – και πάλι – στο γκαράζ, συνοδευόμενο από τον φροντιστή του. Η επιβάτισσα που κατέγραψε το περιστατικό δεν μπορούσε να συγκρατήσει την αγανάκτησή της:

«Για ακόμα μια φορά ντράπηκα που είμαι άνθρωπος. Χρόνια τώρα η ίδια ιστορία: ηλικιωμένοι, άτομα με κινητικά προβλήματα, δεν μπορούν να ταξιδέψουν σαν άνθρωποι γιατί δεν υπάρχει πρόβλεψη γι’ αυτά. Γιατί; Ποιος υπεύθυνος μπορεί να απαντήσει;»

Δεν είναι πρώτη φορά, είναι κανονικότητα

Όλα αυτά, φυσικά, δεν πέφτουν σαν κεραυνός εν αιθρία. Το καλοκαίρι του 2024, στην εκπομπή «Κοινωνία Ώρα Press» του The Press Project, ο ακτιβιστής και συγγραφέας Δημήτρης Αντωνίου είχε καταγγείλει το ίδιο ακριβώς φαινόμενο, με αφορμή την παραμονή ενός ανάπηρου παιδιού στο γκαράζ πλοίου που εκτελούσε το δρομολόγιο Καβάλα-Θάσος.

Ο ίδιος είχε ζήσει τρεις φορές το ίδιο μαρτύριο. «Νόμιζα ότι μόνο στα μικρά πλοία… αλλά πριν δύο μήνες πήγα Τήνο και ήμουν 4 ώρες στο γκαράζ», μας είχε πει. «Το 2018 όταν το πρωτοέζησα ήμουν ανάμεσα σε 200 αυτοκίνητα, λέω ”εδώ θα πεθάνουμε”».

Από την επικοινωνία του με το γραφείο του Πρωθυπουργού, έως τις τρεις φορές που μίλησε με τον Στ. Κυμπουρόπουλο, το μόνο που εισέπραξε ήταν “κατανόηση” χωρίς πράξεις.

Ο Κικίλιας «θυμήθηκε» την προσβασιμότητα – αφού έγινε ντόρος

Μετά τη δεύτερη καταγγελία και την ευρύτερη δημοσιότητα που πήρε το θέμα, το Υπουργείο Ναυτιλίας ανακοίνωσε ότι, με εντολή του υπουργού Βασίλη Κικίλια, κινήθηκε διαδικασία επιβολής κυρώσεων βάσει του Γενικού Κανονισμού Λιμένα (αρ. 14), σε βάρος του πλοιάρχου και των υπευθύνων φόρτωσης του πλοίου που εμπλέκεται στο περιστατικό.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση, έγιναν «αυστηρές συστάσεις για το ότι δεν υπήρξε κατάλληλη μέριμνα για την τοποθέτηση του ΑμεΑ και του συνοδού του σε χώρο ασφαλή και διαμορφωμένο κατάλληλα». Παράλληλα, γνωστοποιήθηκε πως θα εντατικοποιηθούν οι έλεγχοι στα ΕΓ/ΟΓ ανοικτού τύπου.

Η ανακοίνωση όμως ήρθε εκ των υστέρων, σε ένα γνώριμο μοτίβο: η Πολιτεία κινητοποιείται μόνο όταν η κατακραυγή είναι δημόσια και αναπόφευκτη. Ούτε η περσινή μαρτυρία του Αντωνίου συγκίνησε, ούτε οι επανειλημμένες καταγγελίες κατοίκων, ούτε η χρόνια απαξίωση μιας τεράστιας ομάδας πολιτών.