Η κυβέρνηση της ΝΔ και η δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση

γράφει η Μαντώ Μανώλη
μελος του Δ.Σ. του Φοιτητικού Συλλόγου Νομικης ΕΚΠΑ

Όμως, η ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων δεν είναι από μόνη της αρκετή. Πριν και μετά την νομοθέτησή τους, η κυβέρνηση φρόντισε και φροντίζει να πάρει σειρά μέτρων για την εξασφάλιση της πελατείας τους.

Το πρώτο εξ αυτών ήταν η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής. Κάθε χρόνο, δεκάδες χιλιάδες παιδιά πετιούνται εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης λόγω της ΕΒΕ. Την ίδια στιγμή μια σειρά από ιδρύματα, κυρίως της περιφέρειας – αλλά όχι μόνο – μένουν χωρίς εισακτέους, επίσης λόγω της ΕΒΕ και απειλούνται με συγχωνεύσεις και κλείσιμο. Ο κόφτης της ΕΒΕ δεν υπακούει σε καμία λογική, πέρα από το να στραφούν τα παιδιά που δεν πετυχαίνουν να μπουν στο δημόσιο πανεπιστήμιο σε κάποιο ιδιωτικό κολλέγιο – πλέον, από Σεπτέμβρη, ιδιωτικό πανεπιστήμιο.

Ο δεύτερος γύρος μέτρων αφορά στην εφαρμογή των διαγραφών στα ν+2 έτη φοίτησης, αλλά και στο νομοσχέδιο του αυταρχισμού που τώρα κατατέθηκε και θα πάει για ψήφιση για μια ακόμα φορά μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Όλο το πλέγμα αυτών των ρυθμίσεων, που έχουν ενιαία λογική, καταλήγουν στο να δυσχεράνουν τόσο πολύ τη λήψη πτυχίου από το δημόσιο πανεπιστήμιο, που θα καταλήξουν να στρέψουν έναν σημαντικό όγκο μαθητών ή και φοιτητών στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αν υλοποιηθούν οι μαζικές διαγραφές μετά την εξεταστική του Σεπτεμβρίου, σίγουρα ένα τμήμα των διαγραφέντων θα προσανατολιστεί να αγοράσει ένα πτυχίο από τα ιδιωτικά. Αντίστοιχα μπορεί να κάνουν φοιτητές που ήδη από τώρα συνειδητοποιούν ότι είναι πιθανό πως η λήψη πτυχίου στα ν+2 έτη είναι αδύνατο έργο.

Την ίδια στιγμή, οι αυταρχικές ρυθμίσεις του κατατεθέντος νομοσχεδίου βάζουν ακόμα περισσότερα φίλτρα που προστίθενται στο ν+2. Η πειθαρχική ποινή της αναστολής φοιτητικής ιδιότητας για ψύλλου πήδημα, αλλά και η ποινή της διαγραφής και μάλιστα με πειθαρχικό όργανο τον Υπουργό Παιδείας, η αναστολή ως περιοριστικός όρος για σειρά πλημμελημάτων, οι ποινές στέρησης εξεταστικών ακόμα και για υποψία αντιγραφής, εάν εφαρμοστούν, σημαίνουν αυτόματα, για όσους ξέρουν τα δημόσια πανεπιστήμια, τεράστιες δυσκολίες για τους φοιτητές.

Ενώ στο δημόσιο πανεπιστήμιο δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός περιορισμού της καθηγητικής αυθαιρεσίας πέρα από τους αγώνες των φοιτητών, εισάγονται μηχανισμοί που ποινικοποιούν αυτούς τους αγώνες. Όλα τα προηγούμενα χρόνια η εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών, οι απαιτήσεις των καθηγητών που, σε πολλές περιπτώσεις παραβιάζουν ακόμα και την κοινή λογική – πχ απαιτήσεις για σύνθετους υπολογισμούς που κανένας πλέον δεν εκτελεί χωρίς την υποστήριξη της τεχνολογίας ή και της τεχνητής νοημοσύνης, αυξάνονται και οδηγούν σε τεράστιες δυσκολίες. Αυτό δεν είναι αυθαίρετο συμπέρασμα, ούτε απλή υπόθεση, αλλά αποδεικνύεται από τα ποσοστά αποτυχίας σε πάρα πολλά μαθήματα, αλλά και από τον μέσο όρο αποφοίτησης σε μια σειρά σχολές. Οι φοιτητικοί σύλλογοι ήταν και είναι ο μόνος παράγοντας που έχει κατορθώσει να επιβάλει ελάφρυνση των όρων σπουδών, κανονικοποίηση στα μαθήματα με ακραία ποσοστά αποτυχίας, να μπει φρένο σε καθηγητές που, είτε για λόγους επιστημονισμού, είτε απλής αντιπάθειας είτε εχθρότητας λόγω πολιτικής ή συνδικαλιστικής δράσης, κρατάνε ομήρους τους φοιτητές για αμέτρητο αριθμό εξεταστικών. Αυτοί οι αγώνες των συλλόγων εγκληματοποιούνται με το νέο νομοσχέδιο.

Οι διαγραφές στα ν+2 χρόνια αλλάζουν άρδην αυτή την πραγματικότητα, ακόμα και με τις υποτιθέμενες διευκολυντικές ρυθμίσεις του υπουργείου, ακόμα και αν οι ρυθμίσεις αυτές μονιμοποιούνταν. Γιατί δεν είναι καθόλου δύσκολο, σε μια σειρά από σχολές, με μαθήματα που τα ποσοστά αποτυχίας προσεγγίζουν το 90%, ένας φοιτητής να χρωστάει δύο μαθήματα, να προσπαθεί να τα περάσει και να κόβεται σε κάθε εξεταστική. Παρά τις διευκολυντικές ρυθμίσεις, ο φοιτητής αυτός θα διαγραφεί, όλος ο κόπος, οι θυσίες, η οικονομική αφαίμαξη για τον ίδιο και την οικογένειά του, θα πάει στα σκουπίδια.

Αν προσθέσει κανείς σε αυτό την πειθαρχική ποινή για απώλεια εξεταστικών και την πειθαρχική ή ποινική κύρωση της αναστολής της φοιτητικής ιδιότητας, έχει μια ολοκληρωμένη εικόνα της κατάστασης που θα επέλθει.

Αν η ΕΒΕ έκανε την είσοδο στο δημόσιο πανεπιστήμιο ακόμα πιο δύσκολο εγχείρημα, οι διαγραφές, τα πειθαρχικά και τα ιδιώνυμα κάνουν ακόμα δυσκολότερη την επιτυχή έξοδο από αυτό.

Την ίδια στιγμή που η συμμορία Μητσοτάκη κόπτεται δήθεν για την ποιότητα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης κάνει τα εξής: α) επιταχύνει την, χωρίς κανένα περιορισμό, ισοτίμηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων τριετών πτυχίων ιδιωτικών σχολών με τα πτυχία που παίρνουν φοιτητές που ολοκληρώνουν πενταετή προγράμματα σπουδών, β) επιβάλει ένα αδιανόητο καθεστώς για τα νεοπαγή ιδιωτικά πανεπιστήμια, πιο σκανδαλώδες ίσως από την ίδια την ίδρυσή τους. Εννοείται ότι, παρά τα κυβερνητικά παραληρήματα, κανένα σοβαρό μη κρατικό πανεπιστήμιο του εξωτερικού δεν έχει καταθέσει αίτηση για την ίδρυση ιδιωτικού πανεπιστημίου στην Ελλάδα και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι είναι μόνο κολλεγιάρχες που επιδιώκουν να αναβαθμιστούν και ένα πανεπιστήμιο της Κύπρου. Ακόμα και έτσι, η ΝΔ επιχειρεί να τροποποιήσει τελευταία στιγμή τον αντισυνταγματικό νόμο που η ίδια ψήφισε πριν ένα χρόνο για να υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη αδιαφάνεια και ακόμα πιο εξευτελιστικές προϋποθέσεις για την ίδρυση των, κατά τα άλλα, υψηλού επιπέδου ιδιωτικών πανεπιστημίων. Απ’ ότι φαίνεται δεν χρειάζεται ούτε πιστοποιητικό πυροπροστασίας να υπάρχει, ενώ, με το νέο νομοσχέδιο, έρχεται ασυλία των μελών των οργάνων πιστοποίησης και αξιολόγησης από τυχόν προσωπική ευθύνη κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Επιπλέον, κανένα στάδιο της διαδικασίας αδειοδότησης αυτών των μαγαζιών δεν έχει δημοσιοποιηθεί, παρά τη σχετική υποχρέωση, ενώ τα μαγαζιά πρόκειται να ανοίξουν τον Σεπτέμβριο, για να μπορούν να υποδεχθούν τους μαθητές που κόπηκαν από την ΕΒΕ και την πρώτη φουρνιά διαγραφέντων.

Η πρεμούρα, λοιπόν, της μητσοτακικής συμμορίας να διαβάλει το δημόσιο πανεπιστήμιο, να διαγράψει τους φοιτητές, να το καταστήσει σωφρονιστήριο με διαρκείς ποινές, απειλές, κάμερες και drones δεν είναι μόνο επιλογή για τη φίμωση του κινήματος της νεολαίας. Είναι και για τη δημιουργία πελατείας για τα σούπερ μάρκετ πτυχίων, στα οποία, ως γνωστόν, διαθέτει στενά συμφέροντα και η κυβερνώσα οικογένεια.

Γιατί αν πρέπει, για να μπεις στο δημόσιο πανεπιστήμιο, να ξεπεράσεις την ΕΒΕ, και, για να βγεις με πτυχίο, να περάσεις τουλάχιστον μια πενταετία με μόνη, καθημερινή ενασχόληση το διάβασμα και να χρειάζεσαι και πάλι τη βοήθεια της τύχης, μόνο παράλογο δεν είναι να αγοράσεις ένα πτυχίο, με ίδια ακαδημαϊκά και επαγγελματικά δικαιώματα από ένα τυχάρπαστο παράρτημα ενός τυχάρπαστου ιδιωτικού πανεπιστημίου του εξωτερικού.

Κατά τα λοιπά, αριστεία και διαφάνεια.

Για όποιον πιστεύει ότι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες είναι ίσως το βασικότερο στοιχείο για το μέλλον αυτής της χώρας, για όποιον δεν θέλει ένα δημόσιο πανεπιστήμιο μόνιμα καταδικασμένο στον μαρασμό της υποχρηματοδότησης προκειμένου να κερδοφορούν οι κολλεγιάρχες και τα funds, για όποιον ενδιαφέρεται για μια μακροπρόθεσμη προοπτική, ο αγώνας για να μην περάσουν αυτά τα σχέδια είναι μονόδρομος.