Η Ithaca ξεκίνησε το 2015 ως κινητή μονάδα πλυντηρίου ρούχων για άστεγους και ευάλωτες ομάδες και έχει ώς κύριο σκοπό την επανένταξη τους και τη μείωση του κοινωνικού αποκλεισμού που υφίστανται. Όπως αναφέρει, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια οι υπηρεσίες μας έχουν αναπτυχθεί γύρω από 3 βασικούς πυλώνες δράσης οι οποίοι έχουν διαμορφωθεί στοχεύοντας στην ολιστική προσέγγιση και ένταξη των ανθρώπων που υποστηρίζουμε.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αστεγίας, στις 10 Οκτωβρίου, η Ithaca παρουσιάζει το «Voices of Ithaca», ένα βίντεο με τρεις αληθινές μαρτυρίες ανθρώπων που βίωσαν την αστεγία και κατάφεραν να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
«Κάθε στιγμή, περίπου 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη βιώνουν αστεγία. Στην Ελλάδα, χιλιάδες συμπολίτες μας ζουν χωρίς σταθερή στέγη ή σε καθεστώς «κρυφής αστεγίας», από αυτοκίνητα και αποθήκες έως προσωρινά καταλύματα. Η αστεγία είναι πιο κοντά από όσο φανταζόμαστε: δεν σημαίνει μόνο να μην έχεις σπίτι. Είναι μια συνθήκη που αγγίζει ανθρώπους κάθε ηλικίας και υπόβαθρου, που ζουν σε επισφάλεια χωρίς σταθερό εισόδημα ή υποστηρικτικό δίκτυο. Παρά την πρόοδο, οι κοινωνικές ανισότητες και η απουσία επαρκούς πολιτικής στήριξης οδηγούν χιλιάδες ανθρώπους στην απομόνωση» τονίζει σε σχετική ανακοίνωση.
«Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αστεγίας, στις 10 Οκτωβρίου, δημιουργήσαμε ένα βίντεο, σε συνεργασία με την Άλκηστις Καφετζή του Break The Frame, με τρεις μαρτυρίες που αποδεικνύουν ότι η αστεγία δεν είναι επιλογή αλλά αποτέλεσμα συστημικών ελλείψεων. Αυτό μας υπενθυμίζει, ότι με την κατάλληλη βοήθεια, κάθε άνθρωπος μπορεί να ξανασταθεί στα πόδια του» εξηγεί η Ithaca και παραθέτει συνοπτικά τις τρεις ιστορίες.
Ο κύριος Γιάννης, 80 ετών, ζει σε μια παλιά αποθήκη που έγινε για εκείνον «σπίτι». Έχασε τη γυναίκα του και αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας. Χρόνια χωρίς σταθερή στέγη, μέσα από μια συνολική στήριξη, την πρόσβαση σε καθαρά ρούχα και την παράλληλη υποστήριξη μέσω της κοινωνικής υπηρεσίας της Ithaca, κατάφερε να βελτιώσει τα θέματα υγείας του και να ελπίζει ξανά . «Τα πράγματα άλλαξαν άρδην», λέει, «αλλά τώρα δεν είμαι μόνος».
Η Γεωργία, μητέρα ενός μικρού παιδιού, βρέθηκε σε δομή αστέγων και έδινε καθημερινή μάχη για να μεγαλώσει τον γιο της με αξιοπρέπεια. Η ένταξή της στην ομάδα της Ithaca ήταν καθοριστική. Μέσα σε μόλις έξι μήνες βρήκε εργασία και το σημαντικότερο: κατάφερε να προσφέρει στο παιδί της ένα ασφαλές περιβάλλον. «Ήθελα για το παιδί μου ένα μέλλον με ασφάλεια, κάτι που δεν είχα εγώ», λέει.
Ο Γιώργος, 50 ετών, έζησε στον δρόμο, βιώνοντας την πιο σκληρή μορφή αστεγίας. Με την υποστήριξη της εργασιακής συμβουλευτικής βρήκε δουλειά και ξαναβρήκε την αυτοπεποίθησή του. «Αν δεν θέλεις να βοηθηθείς, δεν μπορεί να σε βοηθήσει κανένας», αναφέρει. «Διεκδικώ από τη ζωή ξανά το μερίδιο που μου ανήκει».