Αναλυτικά η ανάρτηση:

Καλημέρα σε όλες και όλους.

Αυτές είναι οι σημειώσεις μου για την εβδομάδα που πέρασε.

1.​ Υπνοβάτες στο χείλος του γκρεμού

Όταν πριν έναν χρόνο έλεγα στη Βουλή ότι «οι ευρωπαϊκές ηγεσίες πορεύονται, ως άλλοι «υπνοβάτες προς τον πόλεμο» δεν μπορούσα να φανταστώ ότι πλέον μιλάμε για αγώνα δρόμου για να πέσουμε στον γκρεμό. Στρατιωτικοί και πολιτικοί μιλάνε για «φέρετρα» και «πόλεμο σαν αυτόν που έζησαν οι παππούδες μας» σαν να λένε «θα πιώ ένα ποτήρι νερό», οι ηγέτες της ΕΕ παραπαίουν μεταξύ λύσεων τουλάχιστον αμφιλεγόμενων που διαταράσσουν την εσωτερική συνοχή για να χρηματοδοτήσουν την πολεμική προσπάθεια στην Ουκρανία, προχθές νότια της Κρήτης drone χτύπησαν ένα ρωσικό τάνκερ.

Έρχονται γιορτές. Θα πούμε ευχές.

Μια ευχή για το 2026 έχει γίνει πια επείγον αίτημα: Ειρήνη.

Να κοιτάξουμε τους αγαπημένους μας στο εορταστικό τραπέζι. Κι απλώς ας αναλογιστούμε ποια θα είναι η μοίρα τους σε μια Ευρώπη του πολέμου.

Είναι η ερώτηση που έκανα πριν λίγες μέρες στη Βουλή «ποιους θα βάλετε στα φέρετρα με τις σημαίες, κύριε Δένδια;».

Και μια ακόμα ερώτηση προς την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, που μας λένε ότι πρέπει όλα τα λεφτά να γίνουν εξοπλισμοί και όπλα: «Ποιος είναι ο εχθρός;». Έχει όνομα;

Αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγο δεν θα υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δεν μπορεί να υπάρχει πολιτική ενότητα της Ευρώπης δίχως κοινωνικούς πόρους, δίχως τον στόχο της δίκαιης πράσινης μετάβασης, δίχως εγγύηση της σταθερότητας στην ήπειρό μας. Η δεξιά, η ακροδεξιά και η πειθήνια πλειοψηφία της σοσιαλδημοκρατίας, υπηρετώντας τα συμφέροντα μεγάλων της πολεμικής βιομηχανίας, διαλύουν, κάθε μέρα το κοινό ευρωπαϊκό πρότζεκτ.

Ο διακηρυγμένος στόχος για οικονομική και κοινωνική συνοχή μέσα από τη σύγκλιση και την ευημερία, υπονομεύεται όσο οι προτεραιότητες και οι πόροι μετατοπίζονται μακριά από τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών.

Και η ελληνική κυβέρνηση; Αμίλητη και αόρατη.

Περνάνε οι μέρες και ακόμα δεν έχουμε ακούσει λέξη για αυτό που συνέβη στα νότια της Κρήτης. Όλα καλά κύριε Μητσοτάκη;

2.​ Επτά στόχοι για τη χώρα

Στη συζήτηση για τον Κρατικό Προϋπολογισμό η Νέα Αριστερά έδειξε ότι υπάρχει αντιπολίτευση στη χώρα. Αριστερή, μαχητική και συγκεκριμένη.

Η Κοινοβουλευτική μας Ομάδα έδωσε μια μάχη αρχών και ήταν αυτή που στρίμωξε την κυβέρνηση γιατί είπαμε τα πράγματα με το όνομά τους: ότι αυτός είναι ο τελευταίος προϋπολογισμός με τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης και ο πρώτος προϋπολογισμός. Και ότι με την παραγωγή αποδιαρθρωμένη και την δημοσιονομική περίοδο χάριτος που κατακτήσαμε το 2018 να λήγει, η Ελλάδα γυρίζει δεκαπέντε χρόνια πίσω. Στην πιο βαθιά κρίση.

Θεωρώ θετικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μετατοπίστηκε από την περσινή του στάση και αποφάσισε φέτος να καταψηφίσει τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς.

Θεωρώ θετικό ότι ο Πρωθυπουργός από την αμηχανία του δεν είπε κουβέντα για να δικαιολογήσει τον παραλογισμό σε μια χώρα που δεν υπάρχουν λεφτά για την υγεία, να πετάμε λεφτά από το παράθυρο για μια ακόμα (και μετά μία ακόμα και μια ακόμα και μια ακόμα) φρεγάτα. Γιατί αυτή η υπεκφυγή του δείχνει έλλειψη νομιμοποίησης.

Θεωρώ θετικό ότι αυτός ο προϋπολογισμός υπερψηφίστηκε στο Κοινοβούλιο την ώρα που σε όλη την Ελλάδα οι αγροτικές κινητοποιήσεις -και η κοινωνική στήριξη σε αυτά- δείχνουν πώς ό,τι και να κάνει το καθεστώς Μητσοτάκη δεν θα έχει τρίτη ευκαιρία.

Το πάρτι τελείωσε.

Στην ομιλία μου κατέθεσα επτά άμεσες προτεραιότητες για να αλλάξει η κατάσταση στη χώρα. Αυτή είναι η δική μας πρόταση για το Λαϊκό Μέτωπο. Η πρόταση για την ανατροπή της Δεξιάς πολιτικής.

3.​ Βία στα σχολεία

«Δουλεύω, δεν προλαβαίνω (…) παλεύω μόνη μου».

Η μητέρα της 16χρονης μαθήτριας που στην Κυψέλη πρωταγωνίστησε σε ένα βίαιο περιστατικό που σόκαρε τη χώρα, μας θυμίζει αυτό που ο ηθικοπλαστικός λόγος συστηματικά αποκρύβει: την ταξική διάσταση της βίας.

Τα λόγια καταδίκης είναι εύκολα. Και είναι ακόμα πιο εύκολο μια Πολιτεία να στέλνει στη φυλακή ένα νέο κορίτσι. Το δύσκολο είναι να αναμετρηθούμε με αυτό που συμβαίνει γύρω μας: τους εξαντλητικούς ρυθμούς δουλειάς, τη μοναξιά και την εγκατάλειψη, την απουσία κρατικών και δημόσιων υποδομών για τη στήριξη όσων το έχουν ανάγκη.

Δεν είναι υπεκφυγή. Είναι η ουσία. Η διάχυση της βίας δεν αντιμετωπίζεται ούτε με διαφημιστικές καμπάνιες -πόσες έχουμε ακούσει- ούτε με το ραβδί του παιδονόμου. Αντιμετωπίζεται στη ρίζα της. Με σχολεία που διαθέτουν δομές και προσωπικό για την ψυχοκοινωνική στήριξη μαθητών, μαθητριών, οικογενειών και εκπαιδευτικών. Αν τα είχαμε κάνει -ως Πολιτεία- όλα καλά, θα είχαμε κάθε λόγο να φρίττουμε. Αλλά ξέρουμε ότι αυτή τη στιγμή τα σχολεία έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Κι αυτό είναι βαρύ – και έχει και συνέπειες.

Και το υπουργείο Παιδείας; Εξαγγέλλει προγράμματα για λαχανόκηπους, συγχωνεύει τμήματα και κλείνει τάξεις, και ανακοινώνει την ψηφιακή πλατφόρμα «ConnectEDParents+». Από πλατφόρμες πήξαμε. Μήπως χρειάζεται κάτι άλλο;

4.​ Εξεταστική: Netflix

Μέρες που είναι, μια πρόταση για την κυβέρνηση: να πουλήσει στο Netflix τα δικαιώματα από τις συνεδριάσεις της Εξεταστικής.

Έχει καταφέρει άλλωστε το ακατόρθωτο: όλη η χώρα, κυριολεκτικά, να παρακολουθεί το τι συμβαίνει στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Ο λόγος απλός. Η χώρα απολαμβάνει το καθημερινό σόου με τις πιθανές και απίθανες δικαιολογίες που επιστρατεύουν οι -προστατευόμενοι από τη Νέα Δημοκρατία- μάρτυρες.

Ο ευτελισμός του Κοινοβουλίου είναι το τελευταίο «δώρο» της κυβέρνησης στην Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία για το 2025. Για την πεντηκοστή της επέτειο.

Η εποχή που άνοιξε με τη δυναμική του εκδημοκρατισμού, κλείνει υπό την κυριαρχία ενός καθεστώτος που διαλύει κάθε κανόνα για να μείνει στην καρέκλα της εξουσίας.

Υποκλοπές. Τέμπη. ΟΠΕΚΕΠΕ.

Κανείς δεν ξεχνάει.

Η Δημοκρατία στο τέλος θα νικήσει.

ΥΓ: Ο Νίκος Γιαννόπουλος εκτός από εξαιρετικός δημοσιογράφος είναι και ένας ακέραιος χαρακτήρας. Δεν με εκπλήσσει ότι δεν το βούλωσε μπροστά στον τραμπουκισμό του ευρωβουλευτή Παππά. Ολόψυχα μαζί του.