Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του, ο Αλ. Χαρίτσης στάθηκε στις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας: νέοι που εργάζονται εξαντλητικά ωράρια, ηλικιωμένοι που δοκιμάζονται από ένα πιεσμένο σύστημα υγείας, εργαζόμενοι που αγωνιούν μπροστά στο κόστος ζωής, άνθρωποι της παραγωγής που βλέπουν κόπους μιας ζωής να χάνονται, αλλά και γονείς που αδυνατούν να προσφέρουν ακόμη και τα στοιχειώδη στα παιδιά τους.
Υπογράμμισε ότι η διαρκής έκθεση στη φτώχεια, την ανασφάλεια και την κοινωνική αδικία κινδυνεύει να οδηγήσει σε μια επικίνδυνη κανονικοποίηση της δυστυχίας, ενώ προειδοποίησε και για την προσπάθεια εξοικείωσης των κοινωνιών με τον πόλεμο και τη βία, σαν να πρόκειται για κάτι αναπόφευκτο.
«Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε ξανά για την ειρήνη», σημείωσε, όχι ως ένα εύκολο σύνθημα, αλλά ως αναγκαία πολιτική και κοινωνική επιλογή. Έθεσε σαφή όρια στη βία και στην περιστολή των δικαιωμάτων, καλώντας σε συλλογική αφύπνιση και δράση.
Κλείνοντας, ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς τόνισε πως το 2026 πρέπει να είναι η χρονιά που θα συνειδητοποιηθεί ότι η ζωή δεν είναι απλώς κάτι που διαχειρίζεται κανείς, αλλά κάτι που χρειάζεται καθημερινή υπεράσπιση. Ευχήθηκε, τέλος, χρόνια πολλά σε όλες και όλους, με υγεία, δύναμη και κοινωνική αξιοπρέπεια.
Αναλυτικά, το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του Αλ. Χαρίτση:
«Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κάνουμε έναν απολογισμό. Μια μικρή παύση για να δούμε τον διπλανό μας, τον συνάνθρωπό μας.
Τον νέο, ο οποίος πλέον δουλεύει μέχρι και δεκατρείς ώρες την ημέρα, τον ηλικιωμένο, ο οποίος περιμένει με τις ώρες στην ουρά στο νοσοκομείο, τον εργαζόμενο, ο οποίος φοβάται να ανοίξει τον φάκελο με τον επόμενο λογαριασμό, τον κτηνοτρόφο, ο οποίος έχασε τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής, τον γονιό που περνάει μπροστά από τη γιορτινή βιτρίνα, αλλά δεν μπορεί να αγοράσει δώρο στο παιδί του.
Ξέρω πολύ καλά ότι πολλές και πολλοί από εμάς έχουμε συνηθίσει πλέον στη δυστυχία. Και δεν έχουμε προσδοκίες για κάτι καλύτερο.
Και πλέον μας ζητούν να συνηθίσουμε και στον πόλεμο. Σαν να είναι η βία, σαν να είναι η καταστροφή, κάτι φυσιολογικό, κάτι αναμενόμενο.
Και κανείς δεν μιλάει για την ειρήνη. Ε, ας μιλήσουμε εμείς λοιπόν για την ειρήνη.
Όχι ως ένα ακόμα κλισέ αυτών των ημερών, αλλά ως μια επιτακτική ανάγκη και ως ένα «μέχρι εδώ».
Μέχρι εδώ στη βία. Μέχρι εδώ στην περιστολή των δικαιωμάτων μας.
Να είναι λοιπόν το 2026 η χρονιά στην οποία θα διεκδικήσουμε την κοινωνία που μας αξίζει και μπορούμε να έχουμε.
Να είναι το 2026 και η χρονιά στην οποία θα συνειδητοποιήσουμε όλοι και όλες μας κάτι πολύ απλό αλλά και συνάμα πολύ σημαντικό: ότι η ζωή δεν είναι απλώς κάτι που το διαχειρίζεσαι.
Η ζωή είναι κάτι που διαρκώς το υπερασπίζεσαι.
Χρόνια πολλά σε όλες και σε όλους».