«Η μουσική είναι δονήσεις»

Πότε γεννήθηκατε, πού μεγαλώσατε;

Γεννήθηκα το ’69 στον Βύρωνα, στη Νέα Ελβετία, τον καιρό που στους δρόμους της Αθήνας κυκλοφορούσαν κάρα με άλογα, σιδεράδες με μαϊμούδες, ακόμα και ένας τύπος με μια αρκούδα. Την εποχή που μας έφερναν τον πάγο στο σπίτι από μισοφτιαγμένους χωματόδρομους.

Άκουγατε απο μικρός ροκ μουσική;

Ήμουν πολύ μικρός όταν έφαγα το πρώτο ‘φλας’ με τη ροκ. Θυμάμαι ότι είχαμε ανοιχτό το ραδιόφωνο και κάποιος ούρλιαζε. Νομίζω ότι ήταν Led Zeppelin, δεν είμαι σίγουρος, αλλά μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση. Δεν ήμουν ο πρώτος στην οικογένειά μου που ασχολήθηκε με τη μουσική. Ο παππούς μου ήταν ντράμερ στην Τρούμπα. Είχε παίξει με όλους, με τον Χιώτη, με τους πάντες… Ο θείος μου σπούδαζε όλη του τη ζωή κλασική μουσική, έγινε μέχρι και διευθυντής στην «Μάντζαρος», τη Φιλαρμονική Εταιρεία στην Κέρκυρα. Εγώ από έξι μέχρι δέκα έκανα κλασική κιθάρα, θεωρία και αρμονία. Σπούδασα και στο Ωδείο Αθηνών τρία χρόνια, μπήκα και στην ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων, στο ταμπούρλο, αλλά τα παράτησα…

Γιατί;

Γιατί κάναμε πρόβα μια φορά την εβδομάδα, κάθε Παρασκευή, για 45 λεπτά. Κάθε Παρασκευή. Για 45 λεπτά… Δεν με ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Πήγα και στον Δήμο Βύρωνα και δούλεψα τέσσερις μήνες, σε δουλειά άσχετη με τη μουσική. Χτίζαμε κάτι τσιμεντένιες εξέδρες στο γήπεδο δίπλα στο Θέατρο Βράχων. Καλουπώναμε, ρίχναμε μπετά, τέτοια… Το παράτησα κι αυτό. 

Οι γονείς σας τι δουλειά έκαναν;

Η μητέρα μου δεν έκανε τίποτα, ο πατέρας μου ήταν ναυτικός σε κρουαζιερόπλοια. Χώρισαν το 1975. Ο πατέρας μου την έκανε πολύ… ναυτικά. Με πήγε πρώτη μέρα στο σχολείο, μου λέει έρχομαι κι εξαφανίστηκε. Τον ξαναείδα το 1991, μετά από 16 χρόνια. Για ένα διάστημα νόμιζα ότι πατέρας μου είναι ο Ζακ-Υβ Κουστό. Πιο οικείος μου ήταν ο Κουστό, πιο πολλά πράγματα μου είχε μάθει απ’ ότι ο πατέρας μου. Αλλά είχα έναν καλό παππού, τον πατριό του πατέρα μου. Πριν πάμε σχολείο, τριών-τεσσάρων χρονών, μας μάθαινε το αλφάβητο, την Οδύσσεια, την Ιλιάδα, μας πήγαινε βόλτες στο βουνό… Το κακό είναι ότι είχε κάβα ποτών και άρχισα να πίνω από 16 χρονών. Όταν ήθελα λεφτά, πήγαινα στην κάβα, δούλευα –τρόπος του λέγειν, σιγά που δούλευα- κι έτσι ήρθα σε επαφή με το αλκοόλ από μικρός.

Παιδιά έχετε;

Παιδιά; Καρδιά έχω. Είμαι παντρεμένος αλλά δεν θέλω παιδιά, ούτε η γυναίκα μου θέλει. Με κουράζουν τα παιδιά. Πρέπει να είσαι συνέχεια σε κατάσταση συναγερμού, να είσαι υπεύθυνος. Εγώ μερικές φορές δεν είμαι υπεύθυνος ούτε τα κορδόνια μου να δέσω. Νιώθω κάπως σαν αυτό που περιγράφει ο Αγγελάκας, ότι «τριγυρνάω από πόλη σε πόλη με ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι».

Η ελληνική ροκ σας αρέσει, ακούτε ελληνικά συγκροτήματα;

Ροκ με ελληνικό στίχο; Όχι, δεν μ’ αρέσει τίποτα. Ούτε Τρύπες, ούτε Ξύλινα Σπαθιά, ούτε Κόκκινα Χαλιά, ούτε κίτρινα πορτοκάλια… τίποτα.

Με τις Τρύπες μεγάλωσε μια ολόκληρη γενιά, όμως.

Κι εγώ μεγάλωσα με Νουνού, τι σημαίνει αυτό; Ο Αγγελάκας γράφει καλούς στίχους, αλλά η μουσική από τις Τρύπες δεν μου λέει τίποτα. Από ελληνικά μόνο τα παλιά ρεμπέτικα μ’ αρέσουν. Εσκενάζυ, Περιπινιάδης, Βαμβακάρης, Γιώργος Κατσαρός -όχι ο σαξοφωνίστας, ένας παλιός ρεμπέτης που πήγε στην Αμερική τη δεκεατία του ’10 κι έπαιζε για τον Καπόνε. Ρεμπέτικο με κιθάρα. Αυτός ήταν μουσικός, όχι ροκ μπάντες και αηδίες. Με τους περισσότερους καταξιωμένους μουσικούς της Ελλάδας δεν νιώθω καν ότι είμαστε συνάδελφοι. Αυτοί είναι επαγγελματίες, εμείς είμαστε εραστές της τέχνης. Τρώμε ροκ και ξερό ψωμί, έτσι στεγνά. Έχουμε παραμερίσει όλα τα υπόλοιπα πράγματα στη ζωή μας, για να ασχοληθούμε με αυτό. Ναι, υπάρχουν μπάντες που έχουν βγει στο εξωτερικό και έχουν κάνει και διεθνή καριέρα κι απ’ όλα. Το θέμα είναι το ρεφρέν. Δεν θυμάμαι κανένα ρεφρέν από αυτές τις μπάντες. Είναι σαν χρυσά δαχτυλίδια που τους λείπει ο χρυσός. Εμένα μου αρέσει ο Frank Zappa, οι Queens of the Stone Age, οι Rolling Stones, o Alpha Blondie… Πιστεύω ότι η μουσική είναι μία. Τι κλασική, τι ροκ, αυτά δεν υπάρχουν, εμείς τα βάζουμε. Η μουσική είναι δονήσεις. Ή σου κάνει ή δεν σου κάνει, είναι απλό, δεν πάει πιο βαθιά. Πάντως, το γεγονός ότι δεν είμαι τρελός το χρωστάω στη μουσική. Δεν εννοώ λογικός, εννοώ μη-τρελός.

Τη δική σας μουσική; Την γράφετε εύκολα;

Υπάρχουν τραγούδια που τα βασανίζουμε ατελείωτα. Άμα ζορίζεται το πράγμα το αφήνουμε. Δεν πετάμε όμως τις ιδέες γιατί κάποια στιγμή μπορεί να σκεφτούμε κάτι, να το κολλήσουμε με κάτι άλλο που είχαμε γράψει πριν από δέκα χρόνια κι έτσι να βγει ένα τραγούδι. Το μόνο μας πρόβλημα είναι ότι ενώ υπάρχουν πολλά στούντιο στην Ελλάδα, είναι λίγα αυτά που ειδικεύονται στους ήχους που θέλουμε εμείς. Εμείς θέλουμε έναν vintage ήχο. Να είναι όλα αναλογικά, από τον ενισχυτή μέχρι την κονσόλα, όλα να δουλεύουν με λάμπες. Η λάμπα απαιτεί έναν συγκεκριμένο ηλεκτρισμό, που αποτυπώνεται πάνω σε αυτό που γράφεις και κάνει τη μουσική να ακούγεται καλύτερα. Πιο γλυκά.  

info: Οι Nightstalker παρουσιάζουν το νέο τους άλμπουμ, «Dead Rock Commandos», τo Σάββατο 13 Οκτωβρίου στο Gagarin 205 (Λιοσίων 205). Tιμή εισιτηρίου 12 ευρώ, προπώληση Tickethouse (Πανεπιστημίου 42, εντός στοάς). Τη συναυλία ανοίγουν οι Universe217. Πληροφορίες: www.gagarin205.gr, www.nightstalkerband.com, www.smallstone.com. Μια γεύση από τη νέα δουλειά των Nightstalker εδώ.