Μπορεί τώρα εσύ να νομίζεις ότι η απεργία και το συλλαλητήριο δεν έχουν καμία σημασία για σένα, για το εισόδημά σου, για την οικογένειά σου.
Μπορεί ίσως να νομίζεις ότι γίνεται να το παίξεις δίπορτο: Αν η απεργία και το συλλαλητήριο δεν έχουν κάποιο απτό αποτέλεσμα, εσύ θα ’χεις γλυτώσει το μεροκάματο και θα ’χεις κάνει καλή εντύπωση στο αφεντικό σου ή στον προϊστάμενό σου. Κι αν πάλι κάτι κερδηθεί, εσύ θα πάρεις το μερίδιο που σου αναλογεί ακέραιο.
Μπορεί πάλι να είσαι απογοητευμένος, να λες ότι οι αγώνες αυτοί δεν οδηγούν πουθενά, ότι ο αντίπαλος είναι πολύ ισχυρός για να καταπονηθεί με απεργίες και με διαδηλώσεις, να ξεγελιέσαι ότι τάχα με το χρόνο και με την κοινή προσπάθεια όλων θα φτιάξουν τα πράγματα, οπότε καλύτερα να πάμε στις δουλίτσες μας -αν έχουμε-, παρά να τρέχουμε στους δρόμους και να τρώμε χημικά στο κεφάλι άνευ λόγου.
Μπορεί να ’χεις και μια δικαιολογία στο τσεπάκι: Ότι τάχα μόνο με δυναμικές μορφές πάλης, με απεργία διαρκείας και με τα πλήθη να μην το κουνάνε από την πλατεία Συντάγματος κι από όλες τις πλατείες της χώρας θα ανατραπεί η κυβέρνηση και οι μνημονιακές πολιτικές της εσωτερικής υποτίμησης, ενώ όλα τ’ άλλα είναι χαμένος κόπος και μεροκάματα – ντουφεκιές στο γάμο του Καραγκιόζη.
Ή μπορεί να έχεις στο μυαλό σου άλλους τύπους διαμαρτυρίας, με κεριά έξω απ’ τη Βουλή, με λουλούδια στη ΓΑΔΑ, με σιωπηρές πικετοφορίες και με καθιστικές διαμαρτυρίες, κι όλ’ αυτά που γίνονται τώρα να σου φαίνονται παρωχημένα και αναποτελεσματικά.