Κοιτάξτε τα προϊόντα που μπορείτε να αγοράσετε σε ένα περίπτερο και θυμηθείτε τα πριν από 20 ή 30 χρόνια. Οι σοκολάτες έχουν γίνει καλύτερες, τα κρουασάν πιο αφράτα, οι αναπτήρες έχουν αποκτήσει ασφάλεια για τα παιδιά, ακόμα και τα πατατάκια ψήνονται πια στο φούρνο. Υπάρχει μόνο ένα προϊόν που τα χρόνια το έκαναν σαφώς χειρότερο. Η εφημερίδα.
Ο επαχθής «αυριανισμός» της δεκαετίας του 80 (ακραία γλώσσα, επιθετικό ύφος, λαϊκισμός, κιτρινισμός) είναι τώρα ο κανόνας στα media. «media» είναι η λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγραφεί η έννοια της φράσης «κακή δημοσιογραφία» έγραφε ο Γκράχαμ Γκριν. Και πως να μην επιβληθεί ο «αυριανισμός» όταν ο εμπνευστής του είναι σήμερα μέτοχος ομίλου media που θεωρείται από τους ανεξάρτητους του χώρου;
Δείτε για παράδειγμα την υπόθεση με τις ανακαινισμένες τουαλέτες του ΑΠΘ. Σχεδόν όλα τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν με τα 30.000€ που δαπανήθηκαν για την «τουαλέτα του πρύτανη» επί μέρες μέχρι το ΑΠΘ να διοργανώσει συνέντευξη Τύπου για να αντικρούσει τους ισχυρισμούς (σύμφωνα με τη διοίκηση τα 30.000€ αφορούσαν ανακαίνιση ολόκληρου του ορόφου που στεγάζονται τα γραφεία του Πρύτανη). Δεν συζητάω το ότι πριν βγάλει κανείς την υπόθεση θα έπρεπε να ζητήσει και την άποψη του καταγγελλόμενου -δεν μιλάμε για δεοντολογικές πολιτέλειες- αλλά ακόμα όταν δόθηκαν εξηγήσεις (που δεν έπαιξαν στα ΜΜΕ ή έπαιξαν πολύ υποβαθμισμένες) τα ίδια τα μέσα επανέρχονται ένα μήνα μετά με ρεπορτάζ του τύπου «Νέα οσμή σκανδάλου στο ΑΠΘ. Μετά την υπόθεση της τουαλέτας των 30.000€ τώρα…».
Τα media θα έπρεπε να είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Οι δημοσιογράφοι όμως αναφέρονται στους εκδότες και όχι στο κοινό γιατί το κοινό έχει αποσύρει την εμπιστοσύνη του και δεν τα πληρώνει πια. Τα ελληνικά ΜΜΕ είναι όλα ανεξαιρέτως ζημιογόνα. Και μη γελιέστε. Το σοβαρότερο πρόβλημα στην δημοσιογραφία είναι το ποιός πληρώνει την είδηση.
Σε μια περίοδο που χρειαζόμαστε όσο ποτέ την αναλυτική, ερευνητική, αποκαλυπτική, ελεγκτική δημοσιογραφία η προσφορά στα περίπτερα, τα τηλεκοντρόλ και τους προσωπικούς μας υπολογιστές είναι ιδιαίτερα φτωχή. Η περίφημη «εκδοτική γραμμή» στην Ελλάδα σημαίνει