Στο άρθρο με τίτλο «Η λιτότητα κοστίζει ζωές», όπως χαρακτηριστικά σημειώνεται, δεν χρειάζεται κανείς να είναι οικονομολόγος για να αντιληφθεί ότι το τίμημα από τις πολιτικές λιτότητας είναι ιδιαίτερα υψηλό για τις χώρες αυτές και μάλιστα αποτιμάται σε ανθρώπινες ζωές. Εάν είχαν διενεργηθεί οι ίδιοι έλεγχοι για την εξακρίβωση της επίδρασης της λιτότητας που γίνονται και με τα φάρμακα, υποστηρίζει ο αρθρογράφος, το πόρισμα θα ήταν ότι θα έπρεπε προ πολλού να έχει αποσυρθεί από την αγορά γιατί οι παρενέργειές της είναι «θανατηφόρες».
Επισημαίνεται, ως επιστημονικά τεκμηριωμένο, ότι ο αριθμός των αυτοκτονιών συνδέεται ευθέως με τα ποσοστά της ανεργίας. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, χώρες που κάνουν περικοπές στην υγεία και το κοινωνικό κράτος, όπως η Ελλάδα, σημειώνουν πολύ χειρότερες επιδόσεις στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης από ότι χώρες όπως η Γερμανία ή η Ισλανδία που σε περιόδους κρίσης φρόντισαν να διατηρήσουν αλώβητο το δίχτυ κοινωνικής προστασίας και προτίμησαν να ακολουθήσουν πολιτικές τόνωσης της ανάπτυξης αντί της λιτότητας.
Προς επίρρωση των θέσεών του ο αρθρογράφος αντιπαραβάλλει την κατάσταση που επικρατεί στον τομέα της υγείας στην Ελλάδα με την αντίστοιχη στην Ισλανδία της κρίσης. Σημειώνει ότι η Ελλάδα προχώρησε σε περικοπές κατά 40% των κονδυλίων που διαθέτει στον τομέα της υγείας από το 2008, εν μέρει προκειμένου να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει έναντι της τρόικας των δανειστών. Στα πλαίσια αυτά, προσθέτει, 35000 γιατροί, νοσοκόμες και λοιπό νοσηλευτικό προσωπικό έχουν χάσει την δουλειά τους, ενώ οι εισαγωγές ασθενών στα νοσοκομεία σημειώνουν κατακόρυφη άνοδο καθώς οι Έλληνες έχουν περιορίσει τις προληπτικές εξετάσεις και οι τιμές των φαρμάκων έχουν αυξηθεί. Η παιδική θνησιμότητα έχει αυξηθεί κατά 40%, ενώ οι μολύνσεις από τον ιό έχουν υπερδιπλασιαστεί, συμπληρώνει.
Στον αντίποδα, συνεχίζει ο αρθρογράφος, η Ισλανδία προτίμησε να μην προχωρήσει σε περικοπές δαπανών και να κάλεσε τους πολίτες να αποφανθούν σχετικά προκηρύσσοντας δύο δημοψηφίσματα. Με τον τρόπο αυτό οι πολίτες αποφάσισαν να προχωρήσουν σε μια σταδιακή εξόφληση των ξένων δανειστών τους και δεν έδωσαν το πράσινο φως για να εφαρμοστεί μια πολιτική περικοπής κοινωνικών δικαιωμάτων.
Το αποτέλεσμα αυτής της εκ διαμέτρου αντίθετης στάσης είναι ότι ενώ η ελληνική οικονομία βρίσκεται στο χείλος της κατάρρευσης, η αντίστοιχη της Ισλανδίας έχει επιστρέψει – κατά ένα μεγάλο μέρος – σε ρυθμούς ανάπτυξης.
Συμπερασματικά, ο αρθρογράφος υποστηρίζει ότι μέσα από το παράδειγμα της Ελλάδας και της Ισλανδίας, γίνεται αντιληπτό ότι η οικονομική κρίση δεν είναι απαραίτητο να οδηγήσει σε μια κατάρρευση του κράτους πρόνοιας.