Ξεφτίλισαν κάθε έννοια δεοντολογίας

Ξεφτίλισαν κάθε έννοια δημοσιογραφικής δεοντολογίας
Από τη Ματίνα Παπαχριστούδη
(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς)

Τα ΜΜΕ καλούσαν σε κοινωνικό πόλεμο ενάντια στους απεργούς πείνας της Νομικής, μετανάστες «ομήρους» της κρατικής πολιτικής, θύματα της πιο άγριας εκμετάλλευσης στη χώρα μας. Ενάντια σε ανθρώπους χωρίς χαρτιά, πρόσφυγες της κοινωνικής βαρβαρότητας. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ ζητούσαν αίμα. Εγκαλούσαν σχεδόν την κυβέρνηση επειδή δεν τους το έδωσε... Στην προμετωπίδα του ρατσιστικού ξεσπάσματος βρέθηκαν για μια ακόμη φορά οι τηλε-σχολιαστές του Mega, οχυρωμένοι στο γυάλινο πύργο της κατασκευής και ανακατασκευής της πραγματικότητας.

Η δική τους πραγματικότητα εκτός από τους ίδιους, είχε ως κατοίκους τους γνωστούς θαμώνες στην αυλή του εκκολαπτόμενου κοινωνικού φασισμού. Κι αν είχαν ως καλεσμένο κάποιον της αντίθετης από τη δική τους άποψη, εκπρόσωπο της πανεπιστημιακής κοινότητας ή του ΣΥΡΙΖΑ, το έκαναν μόνο και μόνο για να του επιτεθούν, να κάνουν επίδειξη ισχύος της σκοταδιστικής άποψης τους.

Ουρά των κυρίαρχων ΜΜΕ, που πολιόρκησε επί 3 ημέρες την κοινή λογική, κατέλυσε κάθε έννοια δημοσιογραφικής δεοντολογίας και απέδειξε για μια ακόμη φορά πως μεγάλη μερίδα του δημοσιογραφικού κλάδου έχει ήδη επιλέξει το ρόλο του δημίου όσων αγωνίζονται, οι «πρόθυμοι» της κάθε εξουσίας στις εκπομπές του ΣΚΑΙ, οι ωφελημένοι του κρατικού κορβανά.
Από κοντά και οι κάθε λογής κονφερασιέ της πρωινάδικης τηλεοπτικής ενημέρωσης που περισσότερο νοιάζονται για τον παχυλό μισθό τους και τα νούμερα που γράφουν οι μετρήσεις τηλεθέασης παρά αν γίνονται όχημα φασιστικών εξάρσεων, χάνοντας στα στερνά της επαγγελματικής τους παρουσίας τον χαρακτήρα τους ως δημοσιογράφοι.

Στην κάλυψη της Νομικής δεν χάθηκε μόνο η ψυχραιμία, δεν ξευτελίστηκε μόνο η δεοντολογία και οι βασικές αρχές του επαγγέλματος. Δυστυχώς, αποδείχθηκε πως οι περισσότεροι τηλε-διάσημοι των παραθύρων απολαμβάνουν πλέον το ρόλο του «μέντορα» στις πιο ακραία αντιδραστικές, ξενοφοβικές και ρατσιστικές κραυγές. Όλοι διαπιστώσαμε αυτές τις μέρες πώς ακριβώς χειρίστηκαν τα πρώτα σε τηλεθέαση τηλεοπτικά δελτία την δράση των απεργών μεταναστών. Αυτό που δεν έκαναν οι λεγόμενοι δημοσιογράφοι, είναι να τηρήσουν ίσες αποστάσεις από τα γεγονότα, να διαθέσουν χρόνο για τη μετάδοση όλων των απόψεων, να δώσουν λόγο στους πρωταγωνιστές απεργούς μετανάστες, να βγουν με ψυχραιμία απέναντι στις φασιστικές φωνές που απαιτούσαν εδώ και τώρα να παρέμβει ο στρατός κρατικής καταστολής, να σταθούν ουδέτεροι στις κυβερνητικές κρατικές εντολές, να απέχουν από την πρόκληση, να γίνουν οι ίδιοι δημιουργοί βίαιων ανεξέλεγκτων γεγονότων. Δεν τήρησαν δηλαδή τις βασικές αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Η τρόμο-υστερία τους στο ζήτημα της Νομικής επιπλέον εξέπληξε, γιατί -για παράδειγμα- τόσες μέρες που Αφγανοί πρόσφυγες κάνουν απεργία πείνας στα Προπύλαια δεν αφιέρωσαν ούτε ένα δευτερόλεπτο τηλεοπτικού χρόνου για τους μετανάστες. Προφανώς επειδή δεν βόλευε τα αφεντικά των υποδείξεων στο αυτί του τηλε-σχολιαστή να βγει δημόσια το πρόβλημα.
Όταν, όμως, το «πρόβλημα» εγκαταστάθηκε στο ιερό τόπο της δημοκρατίας, στο Πανεπιστημιακό άσυλο, ο υποβολέας εξουσιαστής τρελάθηκε. Η απόφαση των απεργών μεταναστών και των αλληλέγγυων στα αιτήματα τους έθεσε βίαια, ανεξέλεγκτα για την κρατική εξουσία το θέμα των «αόρατων» εκμεταλλευομένων προσφύγων στην Ελλάδα.

Η απουσία οποιασδήποτε κρατικής πολιτικής στο θέμα της μετανάστευσης καλύφθηκε από τους πρόθυμους τηλε-μπάτλερ της εξουσίας, που ανέλαβαν δράση στα τηλεοπτικά παράθυρα. Με τη μαζική υστερία, με άναρθρες ρατσιστικές κραυγές κατάφεραν -πάλι- να συσκοτίσουν, να αποκρύψουν, να αλλάξουν την πραγματικότητα.