Εκατομμύρια άνθρωποι τη δεκαετία του 1960 και 1970 ήρθαν στη Γερμανία. Οι περισσότεροι ήρθαν θέλοντας να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Σήμερα όμως μια έκθεση του ιδρύματος Χανς Μπέκλερ δείχνει πως το 40% των ξένων ηλικιωμένων πλήττονται από τη φτώχεια. Αυτό σημαίνει ότι οι ξένοι ηλικιωμένοι πλήττονται τρεις φορές περισσότερο από ότι οι Γερμανοί συνομήλικοι τους. Στην ΕΕ το όριο της φτώχειας ορίζεται ως εξής: εάν κάποιος διαθέτει εισόδημα λιγότερο από το 60% του μέσου μισθού. Στη Γερμανία το όριο αυτό ορίζεται για αυτούς που μένουν μόνοι τους στα 848 ευρώ ενώ για τα ζευγάρια στα 1.278 ευρώ.

Ένα νοικοκυριό μπορεί να βρίσκεται πλήρως ή καθόλου μέσα στη φτώχεια. Εάν είναι δύο πρόσωπα και ο ένας διαθέτει 848 ευρώ και ο άλλος τίποτα, τότε ζουν και οι δυο μέσα στη φτώχεια» δηλώνει ο Ερίκ Σέιλς, συντάκτης της έκθεσης.

Οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι οι εξής. Οι ξένοι που πρωτοήρθαν στη Γερμανία έκαναν συνήθως απλές δουλειές που δεν πληρώνονταν τόσο καλά. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι τη δεκαετία του 1980 που υπήρξε ένα μεγάλο κύμα απολύσεων, απολύθηκαν κυρίως ξένοι. Και ο τρίτος λόγος είναι ότι οι ξένοι αποτελούν ένα απειροελάχιστο ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι δεν κινδυνεύουν από τη φτώχεια όταν μεγαλώνουν.

Για να αποφευχθεί αυτή η κατάσταση στο μέλλον, ιδρύθηκε το 2009 από την ασφαλιστική εταιρεία Baden-Württemberg μαζί με άλλες οργανώσεις ένα δίκτυο ενημέρωσης με την επωνυμία Nemiguss. Το δίκτυο αφορά κυρίως Ιταλούς, Τούρκους και Έλληνες.
«Το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης είναι πάρα πολύ περίπλοκο. Προσφέρουμε σεμινάρια στα οποία προσπαθούμε να απλοποιήσουμε πάρα πολύ το περιεχόμενο. Εκτός αυτού όσοι συμμετέχουν μπορούν να θέτουν ερωτήσεις στη γλώσσα τους» απαντά ο Αντρέας Σβαρτζ, διευθυντής της εταιρείας Baden-Württemberg.
Τα πρώτα σεμινάρια τελικά οργανώθηκαν το 2012 και η ανταπόκριση ήταν πολύ καλή.
Φυσικά τα σεμινάρια αυτά δεν έχουν καμία χρησιμότητα για τους σημερινούς συνταξιούχους. Υπάρχουν σε πολλά μέρη όμως κάποια κέντρα πληροφόρησης τα οποία πάντως δεν είναι ο κανόνας. Σε πολλούς ξένους ηλικιωμένους συχνά δεν απομένει παρά ο δρόμος προς τα κοινωνικά ιδρύματα και τα κοινωνικά επιδόματα.