Άρθρο του Κώστα Καλλίτση στην Οικονομική Καθημερινή της Κυριακής

«Το γερμανικό μοντέλο -γράφει ένας σοβαρός συντηρητικός οικονομολόγος, ο Daniel Gros- δεν είναι μοντέλο μεταρρυθμίσεων, αντιθέτως: Επί μια 10ετία -γράφει- η Γερμανία αποφεύγει να κάνει τις ώριμες μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται στο πιστωτικό της σύστημα και στον ευρύτατο τομέα των υπηρεσιών, που θα ήταν αναγκαίες για να επιτύχει μια αισθητή βελτίωση της συνολικής παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της. Το μόνο που έκανε, είναι η «ελαστικοποίηση» της αγοράς εργασίας, κυρίως στον εκτεθειμένο στον διεθνή ανταγωνισμό τομέα της βιομηχανίας της. Η ανταγωνιστικότητα της χώρας σώζεται επειδή από το 1999 έως το 2007 συμπιέστηκε το «κόστος εργασίας» και περικόπηκαν οι δημόσιες δαπάνες, μέσω μιας μακράς και επίμονης διαδικασίας βαριάς εσωτερικής υποτίμησης.

 
Αυτό δεν έχει συνέπειες μόνο για τον κόσμο της εργασίας στη Γερμανία αλλά και για όλη την Ευρώπη. Η λιτότητα στον Νότο εντείνει αφόρητα τις ασυμμετρίες και την ύφεση σε ολόκληρη την Ευρώπη, επειδή δεν συνδυάζεται με αύξηση της δαπάνης στον Βορρά – που θα ήταν εφικτή και (συμφωνούν κάθε σχολής και πολιτικής κατεύθυνσης οικονομολόγοι…) αναγκαία, στο πλαίσιο της δημοσιονομικής ισορροπίας, δηλαδή, με διατήρηση σταθερών των ελλειμμάτων του Βορρά ως ποσοστό του ΑΕΠ. Αλλά τα εκεί κυρίαρχα μπλοκ εξουσίας (σε κοινό μέτωπο) εμμένουν στα μηδενικά ελλείμματα (Γερμανία) ή, ακόμη, μειώνουν περαιτέρω τη συνολική εθνική δαπάνη τους, επιβάλλοντας νέα μέτρα λιτότητας στον κόσμο της εργασίας (Βέλγιο, Ολλανδία, Φινλανδία, Αυστρία). Αυτή η πολιτική δεν θα ανατραπεί στις 23 Σεπτεμβρίου.
 
Αποτέλεσμα είναι να βαθαίνει η ύφεση. Η συνοχή, κάποτε η κινητήρια δύναμη, η καρδιά της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εκτοπίζεται από τη διεύρυνση των ανισοτήτων. Η μείωση του μοναδιαίου «εργατικού κόστους» και η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, αντί να γίνεται μέσα από τη βελτίωση της παραγωγικότητας με καινοτομία, νέες τεχνολογίες και με «ακριβή εργασία» ώστε να είναι βιώσιμη στον έντονα ανταγωνιστικό κόσμο, γίνεται με τη βίαιη υποτίμηση της εργασίας. Και οι (διχασμένες) χώρες του Νότου συνθλίβονται σε φαύλο κύκλο ανταγωνιστικής λιτότητας, με τις παραγωγικές δομές τους να τσακίζουν και τις ίδιες να στεγνώνουν από κεφάλαια».

Ολόκληρο το άρθρο εδώ