Δεν πληρώνω, δεν πληρώνεις, δεν πληρώνει.

Πρέπει να υπάρχει κάποιος μαθηματικός τύπος που να παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο ένα βίαιο ή αντικομφορμιστικό γεγονός γίνεται αντιληπτό σαν δικαιολογημένο αν όχι αξιέπαινο ανάλογα με την απόσταση στο χώρο και στο χρόνο. Έτσι οι εξεγέρσεις στα παρισινά προάστια θεωρούνται δείγμα κοινωνικής δυσαρέσκειας ενώ όταν συμβαίνουν στην Ελλάδα παρουσιάζονται ως χουλιγκανισμός ή έστω πολιτική αγυρτία.

Ο συγκεκριμένος μαθηματικός τύπος θα μας βοηθούσε ενδεχομένως να αντιληφθούμε την αντιμετώπιση που επιφύλαξε η κυβέρνηση και τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης στο κίνημα Δεν πληρώνω που εξαπλώνεται σε όλη τη χώρα. Οι ίδιοι άνθρωποι (ιδίως αυτοί με τις σοσιαλιστικές καταβολές) εάν καλούνταν να σχολιάσουν το αντίστοιχο κίνημα που έδωσε την χαριστική βολή στην κυβέρνηση της Μαργκαρετ Θάτσερ, θα μιλούσαν για την κοινωνία των πολιτών που έδωσε ένα καλό μάθημα στις ακρότητες του θατσερικού νεοφιλελευθερισμού.

Στην Ελλάδα φυσικά αντιμετωπίζεται από τους κρατούντες σαν επαρχιώτικη και τριτοκοσμική αλητεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι  ο ίδιος κυβερνητικός και κρατικός μηχανισμός  που οφείλει εδώ και ένα χρόνο  επιστροφές του ΦΠΑ (μεταξύ άλλων) τολμά να κουνά το δάχτυλο και να μιλά για την ανάγκη φυλάκισης αλλά και δημόσιας διαπόμπευσης των κάθε είδους οικονομικών παραβατών.

Εδώ βέβαια τίθεται ένα ζήτημα αναλογικότητας των επιβαλλόμενων ποινών. Εάν ή μη πληρωμή μερικών ευρώ στα μέσα μαζικής μεταφοράς αντιμετωπίζεται ως πταίσμα (γεγονός που θεωρητικά σημαίνει τη δυνατότητα κράτησης του παραβάτη από τρείς έως 30 ημέρες) η μη καταβολή της επιστροφής του ΦΠΑ, ύψους μερικών χιλιάδων ευρώ, θα έπρεπε να οδηγεί τουλάχιστον στην ποινή του θανάτου, εάν όχι σε ισόβια βασανιστήρια. Πολύ περισσότερο όταν οι πολιτικοί υπεύθυνοι φροντίζουν να εξοφλούν μέχρι τελευταίας δεκάρας τα χρέη τους σε ξένες τράπεζες και κάθε είδους μεγάλους πιστωτές.

Δεχόμαστε λοιπόν την πρόκληση. Αυτοί που χρωστάνε τα περισσότερα να κυκλοφορούν με πίσσα και πούπουλα. Φανταζόμαστε ότι δεν έχετε πρόβλημα κύριοι υπουργοί;

Α.Χ