Ωστόσο η ένταση του ήχου και στις δυο τηλεοράσεις είναι χαμηλή, ενώ οι τρεις ηλικιωμένες ασθενείς συζητούν μεταξύ τους για τις πραγματοποιημένες κι επερχόμενες εγχειρήσεις τους. Κάθομαι σε μια καρέκλα και, ως παιδί της κοινωνίας του θεάματος κι εγώ, με την άκρη του ματιού μου κοιτάζω την κινούμενη εικόνα. Δε δίνω και πολλή σημασία όμως, διότι ταυτοχρόνως η κυρία Υπατία, ετών 81, που χειρουργήθηκε την Παρασκευή, συζητά για τον πόνο που την κρατά ανήσυχη από τη μέρα της εγχείρησης. Τα δυο τετραγωνικά μέτρα του κρεβατιού της μετράνε εκείνη την ώρα πολύ περισσότερο από τα στρέμματα που καταλαμβάνει η “επιστήμη” της τηλεοπτικής επικοινωνίας στην καθημερινότητά μας.
Προς το τέλος του δελτίου ένα θέμα μου τραβάει την προσοχή: ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος, διευθυντής ειδήσεων και ενημέρωσης του Mega, παρουσίασε, λέει, στο Μουσείο της Ακρόπολης την πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο “Αποτύπωμα”, με ισχυρή παρουσία του πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου. Δεν ακούω τίποτα, αλλά κατά σειρά εμφανίσεως, η οθόνη είναι γεμάτη με γνώριμες φάτσες: Μικρούτσικος, Σαμαράς, Βενιζέλος, Σίμος Κεδίκογλου, Πρωτοψάλτη, Αρβανιτάκη, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μάνος Ελευθερίου, Τρέμη, Λοβέρδος, Χατζηνικολάου, Πρετεντέρης, Ακρίτα, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Τίτος Πατρίκιος, Σγουρός, Μπέζος, Ζούνη, Σόμπολος, Τσίμας, Φωτεινή Δάρρα και άλλοι πολλοί. Σ' ένα γρήγορο ζάπινγκ, διαπιστώνω ότι παρόμοιο ρεπορτάζ προβάλλεται και στον ANT1 (ξεκινά στο 58' 10″). Δεν έχει καμιά σημασία: η κυρία Ουρανία, που ήρθε από τη Μυτιλήνη για να χειρουργηθεί στην πρωτεύουσα, μπορεί να απορεί για το ποιος είναι αυτός που έχει μαζέψει τόσες αναγνωρίσιμες τηλεπερσόνες, μπορεί να χαμογελά πικρά για το χρόνο μας που καταναλώνουν τέτοια πρόσωπα που έχουν χάσει πια την εκτίμησή μας (“Κάποτε τους πιστεύαμε όλους αυτούς”, σχεδόν μονολογεί), όμως εγώ δεν μπορώ παρά να κοιτάζω την κυρία Υπατία που παλεύει με τον πόνο της, με τον πάγο στο γόνατό της, με το κουμπί που ανεβοκατεβάζει το κρεβάτι της. Το “ρεπορτάζ” του Mega φαίνεται ατέλειωτο κι είναι τουλάχιστον τρικάμερο, αν δεν απατώμαι.
Η ώρα περνά. Οι νοσηλεύτριες της απογευματινής βάρδιας μάς καληνυχτίζουν και αφήνουν τη μοναδική συνάδελφό τους της νυχτερινής να χειριστεί μια ολόκληρη κλινική γεμάτη με ασθενείς που είτε έχουν μόλις εγχειρισθεί είτε εγχειρίζονται μέσα στις επόμενες ώρες ή ημέρες. Η νύχτα έχει πέσει για τα καλά. Κάθομαι μέσα στο σκοτάδι του δωματίου όπου ακούγονται μόνο οι βαριές ανάσες τριών γυναικών μιας κάποιας ηλικίας που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα υγείας. Δεν είμαι πια χρήσιμος μέσα σ' αυτό το δωμάτιο. Επιστρέφω σπίτι.
Κι επιστρέφω, ταυτόχρονα, στον κόσμο της online ζωής μου, διότι, ως γνωστόν, τα νοσοκομεία δεν έχουν ακόμη δωρεάν wifi. Έχω την περιέργεια ν' ακούσω τι στο καλό έλεγαν όλοι αυτοί σ' αυτή τη βαρυσήμαντη παρουσίαση. Το web TV του Mega Channel είναι εδώ για να την ικανοποιήσει: Η Έλενα Ακρίτα παρομοιάζει τον Χρήστο Παναγιωτόπουλο με τον Μανόλη Αναγνωστάκη του “σαν πρόκες να καρφώνονται οι λέξεις, να μην τις παίρνει ο άνεμος”. Ο Παύλος Τσίμας μιλά για την πράξη γενναιότητας του Παναγιωτόπουλου να δημοσιεύσει ποίηση στην ώριμη ηλικία που βρίσκεται. Ο Μάνος Ελευθερίου κρίνει ότι ο Παναγιωτόπουλος θα ήταν σημαντικός ποιητής αν ζούσε στον μεσοπόλεμο. Ο Θάνος Μικρούτσικος λέει πως δεν ήταν κατά παραγγελία η μελοποίηση εκ μέρους του κάποιων ποιημάτων του Παναγιωτόπουλου, αλλά επειδή τον άγγιξε (όπως τον άγγιζε στο παρελθόν ο Βολφ Μπίρμαν κι ο Ναζίμ Χικμέτ υποθέτω). Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου δεν λέει το ίδιο, αλλά ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος στέλνει στο twitter ένα βίντεο από συναυλία στο Ηρώδειο, όπου η Φωτεινή Δάρρα ερμηνεύει ένα τραγούδι σε στίχους του.
Δικαιούται ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος να γράφει ποίηση; Ανυπερθέτως ναι, είναι η απάντηση. Πώς να τον εμποδίσεις; Εξάλλου, όπως λέει κι ο ίδιος στην ιστοσελίδα του aixmi.gr, “όσο θυμάται τον εαυτό του διαβάζει, γράφει και μετράει τ' άστρα” κι ακόμη ότι “από τα δεκαοκτώ του η ψυχή του έδειχνε τα μονοπάτια της Τέχνης, τα οποία βάδισε επί επτά χρόνια ως μέλος του ΔΣ του Μεγάρου Μουσικής”. Όπως κι αν το δει κανείς, είναι κι αυτό ένα δείγμα γραφής του ποιητή – για να μη συζητήσουμε την επί δεκαετία σκληρή καθημερινή εργασία του ως διευθυντής ειδήσεων και ενημέρωσης του Mega Channel, κατά την οποία έχει πολλάκις αποδείξει το ταλέντο του στην κατασκευή ενός κόσμου ή μάλλον στην ποίηση του σύμπαντος κόσμου. Ο Παναγιωτόπουλος ανήκει στην ποιητική “γενιά της δεύτερης ήττας”, μας λέει ο ίδιος κατά την παρουσίαση. Τα ποιήματά του είναι απόπειρα καταγραφής της πορείας της γενιάς του “από τα πέτρινα χρόνια στο θρίαμβο κι ως τη σημερινή τραγωδία”. Πρέπει, λέει, και μπορούμε να είμαστε μονοιασμένοι εμείς οι Έλληνες αν και τελευταία βλέπει “το σαράκι της διχόνοιας να μας κατατρώει”.
Η λαγαρή ποίηση του Χρήστου Παναγιωτόπουλου πηγάζει από τον θρίαμβο μιας γενιάς που μετατράπηκε σε τραγωδία, αλλά δεν τα πάει κι άσχημα στην επικοινωνία της. Τα πρωτόλεια ποιήματά του έχουν την τύχη να παρουσιάζονται στο Μουσείο της Ακρόπολης, με παρόντες τον πρωθυπουργό και την ανφάν γκατέ του πολιτικοδημοσιογραφικοκαλλιτεχνικού συμπλέγματος, με προκαταβολικές μελοποιήσεις και κριτικές πριν καν ο εθνικός εκδοτικός οίκος Λιβάνη τοποθετήσει καλά-καλά το βιβλίο στα βιβλιοπωλεία της χώρας (αλλά γιατί όχι και πέρα απ' τα σύνορά της;). Εξακολουθεί δηλαδή να ισχύει αυτό που έγραψε κάποτε ένας άλλος μελοποιημένος από τον Θάνο Μικρούτσικο ποιητής, ο Κώστας Τριπολίτης: “Τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες”.
Κι ο εθνικός διχασμός; Η σημερινή τραγωδία; Ας μην υπερβάλλουμε. Ποια είναι, αγαπητοί αναγνώστες, μεγαλύτερη τραγωδία από την υποχρέωση να παρακολουθούμε εμείς, οι κοινοί θνητοί, τους ποιητές με χέρι υγρό να υμνούνε της πατρίδας τον χαμό, που θάλεγε κι ο Μπίρμαν, επί τεσσεράμιση λεπτά στο εθνικό δελτίο ειδήσεων; Πόσο αξίζει όλο αυτό το θέαμα; Θα το γράψει η ιστορία. Στο νοσοκομείο, πάντως, τις τηλεοράσεις τις νοικιάζεις με δυο ευρώ την ημέρα την καθεμιά.