Όπως επισημαίνεται στο δημοσίευμα, μπορεί τα ονόματα των Alvarez and Marsal, BlackRock, Oliver Wyman και Pimco να είναι άγνωστα στον μέσο Ευρωπαίο, οι εταιρείες αυτές όμως που δραστηριοποιούνται στον χώρο της παροχής χρηματοοικονομικών συμβουλών, έπαιξαν κεντρικό ρόλο σε όλα τα πακέτα διάσωσης στην περιοχή κοστίζοντας στους φορολογούμενους της Κύπρου, Ελλάδας, Ιρλανδίας, Πορτογαλίας και Ισπανίας πάνω από 80 εκατ. ευρώ. 
 
Η «ανεξάρτητη» εξειδίκευσή τους χρησιμοποιείται από την τρόικα των διεθνών δανειστών, ήτοι την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και την ΕΕ, προκειμένου να αποφασιστεί το μέγεθος της βοήθειας που χρειάζεται μια τράπεζα ή χώρα για να μην χρεοκοπήσει. 
 
Ο τρόπος πρόσληψης αυτών των εταιρειών, που συνήθως γίνεται δια της οδού της απευθείας ανάθεσης έργου και όχι μέσω δημόσιου διαγωνισμού, εγείρει ερωτήματα σχετικά με την διαφάνεια της διαδικασίας. 
 
Όπως παρατηρείται, ορισμένες φορές μάλιστα αναλαμβάνουν καθήκοντα παρά τις όποιες συγκρούσεις συμφερόντων που μπορεί να ανακύπτουν από ενδεχόμενες συνδέσεις τους με επενδυτικά funds και άλλους παρόχους χρηματοοικονομικών υπηρεσιών. 
 
Επίσης, οι «ειδικοί» αυτοί σύμβουλοι προσλαμβάνουν με τη σειρά τους άλλες εταιρείες κλείνοντας συμβόλαια που γεννούν νέες αμφιβολίες για το ποιοι και πόσοι τελικά έχουν πρόσβαση σε εσωτερική πληροφόρηση, καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο την… αξιοποιούν. 
 
Πέραν των τοπικών νομικών εταιρειών, οι σύμβουλοι της τρόικας περιλαμβάνουν σχεδόν πάντοτε στους συνεργάτες τους μια από τις γνωστές ως “Big Four” ελεγκτικές εταιρείες, δηλαδή Deloitte, Ernst&Young, KPMG και PriceWaterhouseCoopers (PwC). 
 
Το αποτέλεσμα; Δημιουργείται λοιπόν τοιουτοτρόπως ένας «χρυσός κύκλος» δεκάδων εταιρειών που διαχειρίζονται σε ένα de facto μονοπωλιακό καθεστώς όλες τις περιπτώσεις διασώσεων στην Ευρώπη.