Από πάνω προς τα κάτω
Για την κρίση ευθύνονται οι ελίτ, αλλά πασχίζουν (μέσω των αναλυτών) να τη φορτώσουν στους πολίτες – γράφει ο Κρούγκμαν (ΝΥΤ: http://bit.ly/l31i7K)
Για την κρίση ευθύνονται οι ελίτ και τα ισχυρά οικονομικά λόμπι κι όχι οι πολίτες, όπως θέλουν να μας πείσουν, μέσω των «στρατευμένων» αναλυτών. Κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε και αποποιηθούμε το βάρος της ευθύνης που μας φορτώνουν, τόσο καλύτερα, τονίζει ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν.
Γράφει σε άρθρο του στους New York Times (9/5/2011):
«Τα τελευταία τρία χρόνια ήταν η απόλυτη καταστροφή για τις περισσότερες οικονομίες της Δύσης. Όμως, πως φτάσαμε ως εδώ;
Ολο και πιο συχνά ακούω από διάφορους αυτόκλητους «σοφούς», πολιτικούς, αναλυτές, αλλά και από ανθρώπους της άρχουσας τάξης ή της «υψηλής κοινωνίας» πως για την κρίση ευθύνεται ο λαός. Η βασική ιδέα είναι πως οι ψηφοφόροι θέλησαν χρήμα και ευμάρεια χωρίς αντάλλαγμα και οι μικρόνοες πολιτικοί δεν αντελήφθησαν ευθύς εξαρχής το μάταιον των ανόητων απαιτήσεων του εκλογικού σώματος.
Η παρούσα συγκυρία αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία να επισημάνουμε πως αυτή η άποψη του «για όλα φταίει ο λαός» είναι πέρα για πέρα ανυπόστατη και εντελώς λάθος.
Οι τακτικές που μας έφεραν σ΄αυτό το χάλι δεν είναι αποτέλεσμα των «απαιτήσεων» του λαού, αλλά αποτέλεσμα της καθοδηγούμενης πολιτικής από κυβερνώντες στενά διαπλεκόμενους με τα γνωστά λόμπι των ισχυρών, τις κάστες των πλουσίων, των επιχειρηματιών αλλά και αρκετών «διανοούμενων» με ολόκληρη στρατιά αναλυτών στις υπηρεσίες τους, έτοιμους να διαμορφώσουν κλίμα ανά πάσα στιγμή.
Κι είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα μας κάνουν κήρυγμα πως πρέπει επιτέλους να σοβαρευτούμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Στις ΗΠΑ
Ας πάρουμε το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Οι Αμερικανοί έχουν πλέον υποστεί πλύση εγκεφάλου για την ανάγκη της μείωσης του ελλείμματος του προϋπολογισμού. Τι έγινε όμως με το πλεόνασμα που κατέγραφε η κυβέρνηση το 2000; Η κυβέρνηση Μπους, πιστός στην ιδεολογία των Ρεπουμπλικανών, μείωσε τους φόρους, μόνο που οι περικοπές ωφέλησαν τους εκατομμυριούχους, διευρύνοντας την ανισότητα και ενισχύοντας τη συγκέντρωση πλούτου. Οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι…
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση Μπους διέταζε την (πολυδάπανη) εισβολή στο Ιράκ, υπακούοντας πλήρως στους συμβούλους του και στρώνοντας το δρόμο για τις «ημέτερες» κατασκευαστικές… Χρειάστηκε μια επίσης πολυδάπανη καμπάνια για να πειστεί ο μέσος Αμερικανός για την ανάγκη της εισβολής στην άλλη άκρη του πλανήτη.
Τέλος, η φούσκα της αμερικανικής οικονομίας, το μεγάλο κραχ, προκλήθηκε από την ανεξέλεγκτη οικονομική πολιτική για την οποία ευθύνεται αποκλειστικά η Ουάσιγκτον που διατηρεί άρρηκτους δεσμούς με τα πανίσχυρα οικονομικά λόμπι.
Είναι λοιπόν η ελίτ που προκάλεσε την κρίση κι όχι η απληστία του μέσου Αμερικανού.
Τα ίδια συνέβησαν πάνω – κάτω και στην Ευρώπη. Οι ίδιοι άνθρωποι που επαινούσαν, προωθούσαν και επένδυαν στο Ιρλανδικό μοντέλο, για παράδειγμα, μετατρέποντάς τη χώρα σε «χρυσή κότα», για να την καταποντίσουν λίγο αργότερα, δεν δικαιούνται δια να ομιλούν, πόσο μάλλον να δίνουν μαθήματα υπευθυνότητας στην κάθε κυβέρνηση…
Η ουσία είναι πως όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε τι έχει συμβεί και αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, τόσο αυξάνονται και οι πιθανότητες να μάθουμε κάτι από την κρίση. Αλλιώς οι ελίτ θα προκαλέσουν ανενόχλητες μεγαλύτερη ζημιά στο εγγύς μέλλον.»
Διαβάστε το άρθρο του Πολ Κρούγκμαν στους NYT εδώ:
http://bit.ly/l31i7K
Γράφει σε άρθρο του στους New York Times (9/5/2011):
«Τα τελευταία τρία χρόνια ήταν η απόλυτη καταστροφή για τις περισσότερες οικονομίες της Δύσης. Όμως, πως φτάσαμε ως εδώ;
Ολο και πιο συχνά ακούω από διάφορους αυτόκλητους «σοφούς», πολιτικούς, αναλυτές, αλλά και από ανθρώπους της άρχουσας τάξης ή της «υψηλής κοινωνίας» πως για την κρίση ευθύνεται ο λαός. Η βασική ιδέα είναι πως οι ψηφοφόροι θέλησαν χρήμα και ευμάρεια χωρίς αντάλλαγμα και οι μικρόνοες πολιτικοί δεν αντελήφθησαν ευθύς εξαρχής το μάταιον των ανόητων απαιτήσεων του εκλογικού σώματος.
Η παρούσα συγκυρία αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία να επισημάνουμε πως αυτή η άποψη του «για όλα φταίει ο λαός» είναι πέρα για πέρα ανυπόστατη και εντελώς λάθος.
Οι τακτικές που μας έφεραν σ΄αυτό το χάλι δεν είναι αποτέλεσμα των «απαιτήσεων» του λαού, αλλά αποτέλεσμα της καθοδηγούμενης πολιτικής από κυβερνώντες στενά διαπλεκόμενους με τα γνωστά λόμπι των ισχυρών, τις κάστες των πλουσίων, των επιχειρηματιών αλλά και αρκετών «διανοούμενων» με ολόκληρη στρατιά αναλυτών στις υπηρεσίες τους, έτοιμους να διαμορφώσουν κλίμα ανά πάσα στιγμή.
Κι είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα μας κάνουν κήρυγμα πως πρέπει επιτέλους να σοβαρευτούμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Στις ΗΠΑ
Ας πάρουμε το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Οι Αμερικανοί έχουν πλέον υποστεί πλύση εγκεφάλου για την ανάγκη της μείωσης του ελλείμματος του προϋπολογισμού. Τι έγινε όμως με το πλεόνασμα που κατέγραφε η κυβέρνηση το 2000; Η κυβέρνηση Μπους, πιστός στην ιδεολογία των Ρεπουμπλικανών, μείωσε τους φόρους, μόνο που οι περικοπές ωφέλησαν τους εκατομμυριούχους, διευρύνοντας την ανισότητα και ενισχύοντας τη συγκέντρωση πλούτου. Οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι…
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση Μπους διέταζε την (πολυδάπανη) εισβολή στο Ιράκ, υπακούοντας πλήρως στους συμβούλους του και στρώνοντας το δρόμο για τις «ημέτερες» κατασκευαστικές… Χρειάστηκε μια επίσης πολυδάπανη καμπάνια για να πειστεί ο μέσος Αμερικανός για την ανάγκη της εισβολής στην άλλη άκρη του πλανήτη.
Τέλος, η φούσκα της αμερικανικής οικονομίας, το μεγάλο κραχ, προκλήθηκε από την ανεξέλεγκτη οικονομική πολιτική για την οποία ευθύνεται αποκλειστικά η Ουάσιγκτον που διατηρεί άρρηκτους δεσμούς με τα πανίσχυρα οικονομικά λόμπι.
Είναι λοιπόν η ελίτ που προκάλεσε την κρίση κι όχι η απληστία του μέσου Αμερικανού.
Τα ίδια συνέβησαν πάνω – κάτω και στην Ευρώπη. Οι ίδιοι άνθρωποι που επαινούσαν, προωθούσαν και επένδυαν στο Ιρλανδικό μοντέλο, για παράδειγμα, μετατρέποντάς τη χώρα σε «χρυσή κότα», για να την καταποντίσουν λίγο αργότερα, δεν δικαιούνται δια να ομιλούν, πόσο μάλλον να δίνουν μαθήματα υπευθυνότητας στην κάθε κυβέρνηση…
Η ουσία είναι πως όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε τι έχει συμβεί και αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, τόσο αυξάνονται και οι πιθανότητες να μάθουμε κάτι από την κρίση. Αλλιώς οι ελίτ θα προκαλέσουν ανενόχλητες μεγαλύτερη ζημιά στο εγγύς μέλλον.»
Διαβάστε το άρθρο του Πολ Κρούγκμαν στους NYT εδώ:
http://bit.ly/l31i7K