Ο οδηγός του Ρουμπινί
Ο οδηγός του Νουριέλ Ρουμπινί για την αναδιάρθρωση του Ελληνικού χρέους (FT: http://on.ft.com/mxmO6l)
Έναν αναλυτικό πίνακα με έξι εναλλακτικές επιλογές και τις αντίστοιχες επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία αλλά και στις διεθνείς αγορές, δημοσίευσε ο γνωστός αμερικανός οικονομολόγος Ντανιέλ Ρουμπινί και η ομάδα του στο blog των Financial Times (10/5/2011):
Με δεδομένο πως το ελληνικό δημόσιο χρέος θα φτάσει - στην καλύτερη περίπτωση - το 160% του ΑΕΠ πριν αρχίσει να μειώνεται, καθιστώντας την επιστροφή στις αγορές ομολόγων ακόμη πιο δύσκολη ακόμα και μετά το 2013, και επισημαίνοντας πως τα επιβεβλημένα μέτρα λιτότητας και οι δημοσιονομικές αλλαγές δεν αρκούν, ο Ντ. Ρουμπινί καταλήγει στην αναγκαιότητα της αναδιάρθρωσης.
Η μελέτη αναζητά τη «χρυσή τομή», μια λύση που να μην επιβαρύνει περαιτέρω το ελληνικό χρέος, χωρίς, ωστόσο, να ταρακουνά υπερβολικά το διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα.
Με την εφαρμογή του σημερινού προγράμματος στήριξης ελλοχεύουν τρείς κίνδυνοι:
-Πρώτον, η σταδιακή μετατόπιση του χρέους από τους ιδιώτες (στους οποίους μπορεί να γίνει «κούρεμα») προς προνομιακούς δανειστές, όπως τα κράτη της Ευρωζώνης, το ΔΝΤ, κ.λπ., που έχουν δανείσει την Ελλάδα με πολύ αυστηρότερους όρους.
-Δεύτερον, η αυξανόμενη απειλή για μια ανεπιθύμητη έκβαση στο ελληνικό ζήτημα, έως και χρεοκοπία.
-Τρίτον, το σενάριο της μετάδοσης του ελληνικού προβλήματος στις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού νότου και ουσιαστικά στην παγκόσμια οικονομία.
Ομόλογα Brady
Ετσι ο Ντ. Ρουμπινί και η ομάδα του καταλήγουν πως η καλύτερη προσέγγιση θα ήταν η ανταλλαγή ομολόγων, στα πρότυπα του «Σχεδίου Brady»
(Τα ομόλογα Brady ήταν εργαλεία που είχαν εκδοθεί στις χώρες της Λατινικής Αμερικής με την στήριξη του αμερικανικού δολαρίου, σε ανταλλαγές έγιναν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με τους πιστωτές που κατείχαν ομόλογα λατινοαμερικανικών κρατών, οι οποίες είχαν κηρύξει στάση πληρωμών).
Σύμφωνα με την πρόταση της Roubini Global Economics, η Αθήνα θα πρέπει μέσα στο 2011 να ανταλλάξει τα κρατικά ομόλογα με νέους τίτλους, που θα έχουν σημαντικά μεγαλύτερης διάρκειας, ελαφρώς χαμηλότερο επιτόκιο, αλλά την ίδια ονομαστική αξία. Αυτή η διαδικασία δεν θα περιλαμβάνει haircut. Σε μια τέτοια περίπτωση, το δημόσιο χρέος θα παραμείνει υψηλό, αλλά θα καταστεί πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμο, καθώς ο κίνδυνος της αναχρηματοδότησης αλλά και το ύψος των επιτοκίων θα μειωθούν.
Η αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους με νέους όρους θα μπορούσε να γίνει είτε μονομερώς, με αλλαγή του ελληνικού θεσμικού πλαισίου, γεγονός που θα απογοήτευε την αγορά, καθώς θα πυροδοτούσε μεγάλο ρεύμα αποζημιώσεων όσων αγόρασαν «ασφάλεια έναντι χρεοκοπίας», μέσω των πληρωμής των CDS (ασφάλιστρα κινδύνου έναντι χρεοκοπίας), είτε σε μια βάση εθελοντικής συμφωνίας με τους πιστωτές για αναδιάρθρωση του χρέους, ώστε να μην πυροδοτηθεί η πληρωμή των CDS.
Εδώ προτείνεται άλλη μία παραλλαγή: Η Ελλάδα να χρησιμοποιήσει εγγυήσεις από το ΔΝΤ, ή κάποια προγράμματα διάσωσης της Ευρωζώνης, προκειμένου να αναβαθμίσει την «πιστωτική διαβάθμιση» των νέων ομολόγων που θα δώσει και να κάνει περισσότερο ελκυστική την προσπάθεια εθελοντικής επιμήκυνσης του χρέους.
Τέλος, ο γνωστός οικονομολόγος, δεν αποκλείει να υπάρξουν ταυτόχρονα, δύο ξεχωριστές ελληνικές προτάσεις στους κατόχους των ομολόγων, μιας και υπάρχουν δύο κατηγορίες επενδυτών: Αυτοί που αποτιμούν τα ομόλογα σε τρέχουσες τιμές (hedge funds, κ.λπ.) και αυτοί που τα αποτιμούν στο κόστος κτήσης τους, όπως τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, κ.λπ.
Έτσι, η Ελλάδα θα μπορούσε να προσφέρει δύο επιλογές: Ομόλογα με μειωμένη ονομαστική αξία (δηλαδή «κουρεμένα») σε όσους τα αποτιμούν σε τρέχουσες τιμές και ομόλογα χωρίς μείωση της ονομαστικής τους αξίας για τους υπόλοιπους.
Διαβάστε αναλυτικά τις οδηγίες Ρουμπινί
για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους εδώ:
http://on.ft.com/mxmO6l
Με δεδομένο πως το ελληνικό δημόσιο χρέος θα φτάσει - στην καλύτερη περίπτωση - το 160% του ΑΕΠ πριν αρχίσει να μειώνεται, καθιστώντας την επιστροφή στις αγορές ομολόγων ακόμη πιο δύσκολη ακόμα και μετά το 2013, και επισημαίνοντας πως τα επιβεβλημένα μέτρα λιτότητας και οι δημοσιονομικές αλλαγές δεν αρκούν, ο Ντ. Ρουμπινί καταλήγει στην αναγκαιότητα της αναδιάρθρωσης.
Η μελέτη αναζητά τη «χρυσή τομή», μια λύση που να μην επιβαρύνει περαιτέρω το ελληνικό χρέος, χωρίς, ωστόσο, να ταρακουνά υπερβολικά το διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα.
Με την εφαρμογή του σημερινού προγράμματος στήριξης ελλοχεύουν τρείς κίνδυνοι:
-Πρώτον, η σταδιακή μετατόπιση του χρέους από τους ιδιώτες (στους οποίους μπορεί να γίνει «κούρεμα») προς προνομιακούς δανειστές, όπως τα κράτη της Ευρωζώνης, το ΔΝΤ, κ.λπ., που έχουν δανείσει την Ελλάδα με πολύ αυστηρότερους όρους.
-Δεύτερον, η αυξανόμενη απειλή για μια ανεπιθύμητη έκβαση στο ελληνικό ζήτημα, έως και χρεοκοπία.
-Τρίτον, το σενάριο της μετάδοσης του ελληνικού προβλήματος στις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού νότου και ουσιαστικά στην παγκόσμια οικονομία.
Ομόλογα Brady
Ετσι ο Ντ. Ρουμπινί και η ομάδα του καταλήγουν πως η καλύτερη προσέγγιση θα ήταν η ανταλλαγή ομολόγων, στα πρότυπα του «Σχεδίου Brady»
(Τα ομόλογα Brady ήταν εργαλεία που είχαν εκδοθεί στις χώρες της Λατινικής Αμερικής με την στήριξη του αμερικανικού δολαρίου, σε ανταλλαγές έγιναν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με τους πιστωτές που κατείχαν ομόλογα λατινοαμερικανικών κρατών, οι οποίες είχαν κηρύξει στάση πληρωμών).
Σύμφωνα με την πρόταση της Roubini Global Economics, η Αθήνα θα πρέπει μέσα στο 2011 να ανταλλάξει τα κρατικά ομόλογα με νέους τίτλους, που θα έχουν σημαντικά μεγαλύτερης διάρκειας, ελαφρώς χαμηλότερο επιτόκιο, αλλά την ίδια ονομαστική αξία. Αυτή η διαδικασία δεν θα περιλαμβάνει haircut. Σε μια τέτοια περίπτωση, το δημόσιο χρέος θα παραμείνει υψηλό, αλλά θα καταστεί πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμο, καθώς ο κίνδυνος της αναχρηματοδότησης αλλά και το ύψος των επιτοκίων θα μειωθούν.
Η αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους με νέους όρους θα μπορούσε να γίνει είτε μονομερώς, με αλλαγή του ελληνικού θεσμικού πλαισίου, γεγονός που θα απογοήτευε την αγορά, καθώς θα πυροδοτούσε μεγάλο ρεύμα αποζημιώσεων όσων αγόρασαν «ασφάλεια έναντι χρεοκοπίας», μέσω των πληρωμής των CDS (ασφάλιστρα κινδύνου έναντι χρεοκοπίας), είτε σε μια βάση εθελοντικής συμφωνίας με τους πιστωτές για αναδιάρθρωση του χρέους, ώστε να μην πυροδοτηθεί η πληρωμή των CDS.
Εδώ προτείνεται άλλη μία παραλλαγή: Η Ελλάδα να χρησιμοποιήσει εγγυήσεις από το ΔΝΤ, ή κάποια προγράμματα διάσωσης της Ευρωζώνης, προκειμένου να αναβαθμίσει την «πιστωτική διαβάθμιση» των νέων ομολόγων που θα δώσει και να κάνει περισσότερο ελκυστική την προσπάθεια εθελοντικής επιμήκυνσης του χρέους.
Τέλος, ο γνωστός οικονομολόγος, δεν αποκλείει να υπάρξουν ταυτόχρονα, δύο ξεχωριστές ελληνικές προτάσεις στους κατόχους των ομολόγων, μιας και υπάρχουν δύο κατηγορίες επενδυτών: Αυτοί που αποτιμούν τα ομόλογα σε τρέχουσες τιμές (hedge funds, κ.λπ.) και αυτοί που τα αποτιμούν στο κόστος κτήσης τους, όπως τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, κ.λπ.
Έτσι, η Ελλάδα θα μπορούσε να προσφέρει δύο επιλογές: Ομόλογα με μειωμένη ονομαστική αξία (δηλαδή «κουρεμένα») σε όσους τα αποτιμούν σε τρέχουσες τιμές και ομόλογα χωρίς μείωση της ονομαστικής τους αξίας για τους υπόλοιπους.
Διαβάστε αναλυτικά τις οδηγίες Ρουμπινί
για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους εδώ:
http://on.ft.com/mxmO6l