ΗΠΑ σαουδική εξεγέρσεις
Οι ΗΠΑ, η Σ.Αραβία και το μέλλον των αραβικών επαναστάσεων. Ιστορίες ιμπεριαλισμού και οριενταλισμού. (Al Jazeera: http://bit.ly/jk9tWm)
Οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους έχουν ήδη έτοιμα τα σχέδια ανατροπής της Αραβικής Ανοιξης, προκειμένου να διασώσουν την κυριαρχία τους στην «καυτή» περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Με μια άκρως κατατοπιστική αναδρομή στο παρελθόν της αμερικανικής ηγεμονίας στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική και έναν παραλληλισμό της σημερινής Αραβικής εξέγερσης των λαών με την «Δέκατη όγδοη Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Ναπολέοντα» του Μάρξ, ο αμερικανοπαλαιστίνιος καθηγητής Σύγχρονης Aραβικής Πολιτικής και Ιστορίας Joseph Massad (στο Κολούμπια της Νέας Υόρκης) αναλύει το μέλλον της Αραβικής Επανάστασης μέσα από «ιστορίες ιμπεριαλισμού και οριενταλισμού».
Με πρόσφατο δημοσίευμά του στο Al Jazeera, ξεκινά από της εποχή του Α’ και Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου Ευρωπαίοι και Αμερικανοί είχαν «αγκαλιάσει» όλους τους άραβες βασιλείς ώστε να έχουν υπό την επιρροή τους την περιοχή.
Η αμερικανική κυριαρχία εξελίχθηκε εφαρμόζοντας τις γνωστές μεθόδους προπαγάνδας και υπόγειας στήριξης σεΐχηδων και δικτατόρων, που ανέβαιναν μεθοδευμένα στην εξουσία αλλά παρέμεναν πάντα υποχείρια στα σχέδια της Παντοκρατορίας των ΗΠΑ. Επί Ψυχρού Πολέμου δε, οποιαδήποτε λαϊκή απαίτηση για δημοκρατία βαφτιζόταν κομμουνιστική, ο υπέρτατος εχθρός, και έμπαινε σε εφαρμογή σχέδιο εξόντωσης.
Ανατρέποντας τη Δημοκρατία
Οι αμερικανικές επιχειρήσεις ανατροπής της δημοκρατίας πάνω σε λατινοαμερικάνικα πρότυπα, έχουν μακρά ιστορία στον αραβικό κόσμο. Σε αγαστή συνεργασία με τους σαουδάραβες συμμάχους τους ανέκαθεν ενθάρρυναν τις φονταμενταλιστικές σέχτες, ιδιαίτερα απέναντι στους Σιϊτες, ποντάροντας στην εγγυημένη λύση του εμφυλίου, που δεν αφορά μόνο στο Ιράν αλλά εξαπλώνεται σε Μπαχρέιν, Ιράκ, Λίβανο, Σαουδική Αραβία, Ομάν και Συρία. Σήμερα ο κύριος εχθρός είναι το Ιράν και οι σίιτες. Την ίδια στιγμή «σπονσοράρουν» το ισλαμικό ρεύμα κατά των Χριστιανών στην Αίγυπτο. Το καθεστώς Μουμπάρακ, όπως και του Σαντάτ, στήριξαν τις διαδηλώσεις κατά των χριστιανών Κοπτών για δεκαετίες.
Η κατάσταση στις αραβικές χώρες, μολονότι διαθέτει πολλά αντι-επαναστατικά στοιχεία υπό την αιγίδα της συμμαχίας ΗΠΑ-Σαουδικής Αραβίας, σφύζει από αραβικές εξεγέρσεις που δεν αφορούν (απλά) τη αιώνια μάχη Δημοκρατίας – Μοναρχίας, αλλά στρέφονται κατά των δικτατοριών made in USA.
Ο άξονας ΗΠΑ-Σαουδικής Αραβίας πιάστηκε «αδιάβαστος» στις εξεγέρσεις της Τυνησίας και της Αιγύπτου. Γρήγορα επανέκαμψε όμως για να προλάβει τις εξελίξεις στο Μπαχρέιν και το Ομάν και ελέγξει την κατάσταση στη Λιβύη και ακολούθως στη Συρία.
Οι εξελίξεις στη Λιβύη, με τους αξιωματούχους του Καντάφι να περνούν μέσα σε μια νύχτα στο αντίπαλο στρατόπεδο, των επαναστατών, γεννά πολλές υποψίες όχι μόνο για τους υποτιθέμενους ηγέτες της εξέγερσης, αλλά και για τη στάση της Δύσης που από δεκαετίας χάιδευε το καθεστώς Καντάφι.
Η αμερικανοκίνητη καταστολή κάθε εξέγερσης σε Μπαχρέιν, Σαουδική Αραβία, Ομάν, Υεμένη, Ιορδανία, Μαρόκο, Αλγερία όπως και στα Αραβικά Εμιράτα, πάει χέρι – χέρι με την Δυτική εμπλοκή στην Λιβύη (ΗΠΑ – Ευρώπη και ολίγον από Κατάρ) προκειμένου να διαφυλάξουν τα πολύτιμα κοιτάσματα πετρελαίου και τα συμφέροντα των πολυεθνικών σε οποιοδήποτε καθεστώς διαδοχής.
Ολος ο αραβικός κόσμος ελπίζει πως δεν θα καταφέρει να εισχωρήσει αμερικανικός δάκτυλος στους εξεγερθέντες της Τυνησίας και της Αιγύπτου, ώστε από κει να ξεπηδήσει ένα νέο Παναραβικό Επαναστατικό και Δημοκρατικό Μανιφέστο.
Μόνο που, όπως καταλήγει ο καθηγητής, δε θα μοιάζει τόσο με το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, όσο με ένα άλλο έργο του Μαρξ: Τη «Δέκατη όγδοη Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Ναπολέοντα»…
Διαβάστε την ανάλυση του Joseph Massad στο Αl Jazeera εδώ:
Με μια άκρως κατατοπιστική αναδρομή στο παρελθόν της αμερικανικής ηγεμονίας στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική και έναν παραλληλισμό της σημερινής Αραβικής εξέγερσης των λαών με την «Δέκατη όγδοη Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Ναπολέοντα» του Μάρξ, ο αμερικανοπαλαιστίνιος καθηγητής Σύγχρονης Aραβικής Πολιτικής και Ιστορίας Joseph Massad (στο Κολούμπια της Νέας Υόρκης) αναλύει το μέλλον της Αραβικής Επανάστασης μέσα από «ιστορίες ιμπεριαλισμού και οριενταλισμού».
Με πρόσφατο δημοσίευμά του στο Al Jazeera, ξεκινά από της εποχή του Α’ και Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου Ευρωπαίοι και Αμερικανοί είχαν «αγκαλιάσει» όλους τους άραβες βασιλείς ώστε να έχουν υπό την επιρροή τους την περιοχή.
Η αμερικανική κυριαρχία εξελίχθηκε εφαρμόζοντας τις γνωστές μεθόδους προπαγάνδας και υπόγειας στήριξης σεΐχηδων και δικτατόρων, που ανέβαιναν μεθοδευμένα στην εξουσία αλλά παρέμεναν πάντα υποχείρια στα σχέδια της Παντοκρατορίας των ΗΠΑ. Επί Ψυχρού Πολέμου δε, οποιαδήποτε λαϊκή απαίτηση για δημοκρατία βαφτιζόταν κομμουνιστική, ο υπέρτατος εχθρός, και έμπαινε σε εφαρμογή σχέδιο εξόντωσης.
Ανατρέποντας τη Δημοκρατία
Οι αμερικανικές επιχειρήσεις ανατροπής της δημοκρατίας πάνω σε λατινοαμερικάνικα πρότυπα, έχουν μακρά ιστορία στον αραβικό κόσμο. Σε αγαστή συνεργασία με τους σαουδάραβες συμμάχους τους ανέκαθεν ενθάρρυναν τις φονταμενταλιστικές σέχτες, ιδιαίτερα απέναντι στους Σιϊτες, ποντάροντας στην εγγυημένη λύση του εμφυλίου, που δεν αφορά μόνο στο Ιράν αλλά εξαπλώνεται σε Μπαχρέιν, Ιράκ, Λίβανο, Σαουδική Αραβία, Ομάν και Συρία. Σήμερα ο κύριος εχθρός είναι το Ιράν και οι σίιτες. Την ίδια στιγμή «σπονσοράρουν» το ισλαμικό ρεύμα κατά των Χριστιανών στην Αίγυπτο. Το καθεστώς Μουμπάρακ, όπως και του Σαντάτ, στήριξαν τις διαδηλώσεις κατά των χριστιανών Κοπτών για δεκαετίες.
Η κατάσταση στις αραβικές χώρες, μολονότι διαθέτει πολλά αντι-επαναστατικά στοιχεία υπό την αιγίδα της συμμαχίας ΗΠΑ-Σαουδικής Αραβίας, σφύζει από αραβικές εξεγέρσεις που δεν αφορούν (απλά) τη αιώνια μάχη Δημοκρατίας – Μοναρχίας, αλλά στρέφονται κατά των δικτατοριών made in USA.
Ο άξονας ΗΠΑ-Σαουδικής Αραβίας πιάστηκε «αδιάβαστος» στις εξεγέρσεις της Τυνησίας και της Αιγύπτου. Γρήγορα επανέκαμψε όμως για να προλάβει τις εξελίξεις στο Μπαχρέιν και το Ομάν και ελέγξει την κατάσταση στη Λιβύη και ακολούθως στη Συρία.
Οι εξελίξεις στη Λιβύη, με τους αξιωματούχους του Καντάφι να περνούν μέσα σε μια νύχτα στο αντίπαλο στρατόπεδο, των επαναστατών, γεννά πολλές υποψίες όχι μόνο για τους υποτιθέμενους ηγέτες της εξέγερσης, αλλά και για τη στάση της Δύσης που από δεκαετίας χάιδευε το καθεστώς Καντάφι.
Η αμερικανοκίνητη καταστολή κάθε εξέγερσης σε Μπαχρέιν, Σαουδική Αραβία, Ομάν, Υεμένη, Ιορδανία, Μαρόκο, Αλγερία όπως και στα Αραβικά Εμιράτα, πάει χέρι – χέρι με την Δυτική εμπλοκή στην Λιβύη (ΗΠΑ – Ευρώπη και ολίγον από Κατάρ) προκειμένου να διαφυλάξουν τα πολύτιμα κοιτάσματα πετρελαίου και τα συμφέροντα των πολυεθνικών σε οποιοδήποτε καθεστώς διαδοχής.
Ολος ο αραβικός κόσμος ελπίζει πως δεν θα καταφέρει να εισχωρήσει αμερικανικός δάκτυλος στους εξεγερθέντες της Τυνησίας και της Αιγύπτου, ώστε από κει να ξεπηδήσει ένα νέο Παναραβικό Επαναστατικό και Δημοκρατικό Μανιφέστο.
Μόνο που, όπως καταλήγει ο καθηγητής, δε θα μοιάζει τόσο με το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, όσο με ένα άλλο έργο του Μαρξ: Τη «Δέκατη όγδοη Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Ναπολέοντα»…
Διαβάστε την ανάλυση του Joseph Massad στο Αl Jazeera εδώ:
http://bit.ly/kHm3BR