Δημοσιογράφοι και πολιτικοί χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως «ντροπή», «πρόκληση» και «αίσχος», ούτε λίγο ούτε πολύ εμφανίζονται να διαμαρτύρονται που δεν απαγορεύτηκε να εκδοθεί το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα! Ζητούν επιστροφή στον Mεσαίωνα δηλαδή, άνθρωποι που αγνοούν τόσο την κληρονομιά του διαφωτισμού όσο και το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, αλλά και τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικότερα.
Παρόμοια βιβλία έχουν εκδοθεί φυσικά παντού στον κόσμο. Στη γειτονική Ιταλία έχει κυκλοφορήσει πλήθος αντίστοιχων βιβλίων, αλλά χωρίς ποτέ η κυκλοφορία τους να συνοδεύεται με την υστερία που εκδηλώθηκε στη χώρα μας αυτές τις μέρες. Ο Ρενάτο Κούρτσιο, από τους ιστορικούς ηγέτες των Ερυθρών Ταξιαρχιών, που καταδικάστηκε σε πολλά χρόνια φυλάκισης για συμμετοχή σε ένοπλη δράση, όχι μόνο έγραψε και εξέδωσε δικά του βιβλία, αλλά όταν βγήκε από τη φυλακή, περνώντας σε ένα καθεστώς περιορισμένης ελευθερίας, διηύθυνε μάλιστα κι ένα συνεταιριστικό εκδοτικό οίκο, βγάζοντας πολλά βιβλία.
Γιατί λοιπόν εδώ, με τα μέλη της 17Ν, έχουμε αυτές τις ακραίες αντιδράσεις που ούτε θα διανοούνταν κανείς τη δεκαετία του ‘80; Κριτική στο βιβλίο και στα όσα υποστηρίζει ο Δ. Κουφοντίνας μπορεί και δικαιούται φυσικά να ασκήσει ο καθένας – και όσο σκληρή θέλει. Αλλά να ζητά να απαγορευτεί το δικαίωμα ενός κρατούμενου να γράψει ένα βιβλίο; Πόσο θλιβερή και επικίνδυνη για τη δημοκρατία μπορεί να είναι μια τέτοια άποψη; Η δικαιολογία ότι ο Δ. Κουφοντίνας έχει αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή ή ζωές δεν στέκει. Ο Δ. Κουφοντίνας έχει δικαστεί κι εκτίει ποινή για τα αδικήματα για τα οποία καταδικάστηκε. Ούτε είναι ο πρώτος καταδικασμένος στην Ελλάδα που γράφει βιβλία. Ο Νίκος Κοεμτζής, που είχε γράψει την αυτοβιογραφία του, την πουλούσε ο ίδιος στην Ευελπίδων έξω από τα δικαστήρια, αλλά δεν είχε ξεσηκώσει ποτέ αντίστοιχη οργή. Αντίθετα, πλήθος άρθρων γράφονταν στα ΜΜΕ για εκείνον, με αρκετή συμπάθεια για το πρόσωπό του. Ο Δ.Σαββόπουλος μάλιστα, είχε δηλώσει ότι διάβασε το βιβλίο του και ότι η ιστορία του τον ενέπνευσε για να γράψει και τραγούδι.
Εξίσου αδόκιμη είναι και η προσπάθεια να παρουσιαστούν οι πράξεις του Δ. Κουφοντίνα ως αποκλειστικά ποινικού χαρακτήρα, παραβλέποντας τον πολιτικό χαρακτήρα τους, καθώς και τα πολιτικά κίνητρα της οργάνωσης 17Ν.
Ακριβώς αυτός όμως είναι ο λόγος που αντιδρούν έτσι: ο φόβος της πολιτικής βίας, την οποία ξορκίζουν, αρνούμενοι να τη χαρακτηρίσουν πολιτική. Αλλά ποινικοί εγκληματίες έχουν γράψει πολλές φορές βιβλία, χωρίς ποτέ να ξεσηκώσουν τέτοιες αντιδράσεις. Μόλις όμως επιχειρήσει κάτι τέτοιο, όπως γίνεται τώρα, ένας καταδικασμένος για εγκλήματα πολιτικής βίας, σημαίνει συναγερμός.
Δεν είναι ωστόσο, μόνο ο φόβος της έκρηξης πολιτικής βίας σε μια κοινωνία που ξεχειλίζει από οργή για το πολιτικό σύστημα. Είναι και το ότι προσπαθούν ταυτόχρονα να τρομοκρατήσουν την κοινωνία με πρόσχημα την τρομοκρατία. Η καλλιέργεια του φόβου της τρομοκρατίας συμβάλει στην ποινικοποίηση της δράσης ακόμα και ακτιβιστών, εργαζομένων, τοπικών κινημάτων κ.α. (βλ. Σκουριές) καθώς και στην αντιμετώπιση των κοινωνικών συγκρούσεων. Χρησιμεύει ακόμα και ως εργαλείο πολιτικής επιβολής, όταν το πολιτικό σύστημα αμφισβητείται εντόνως, όπως συμβαίνει στην εποχή των μνημονίων, που γύρισαν τη χώρα πολλά χρόνια πίσω και γονάτισαν την κοινωνία, με κερδισμένους μόνο τις τράπεζες, τη διαπλοκή και το πολιτικό προσωπικό που μας έφερε εδώ.
ThePressProject