«Η θανατική ποινή δεν καταργήθηκε»

Μαρτυρία μέσα από το Κολαστήριο του Κορυδαλλού

«Η απεργία πείνας και η αποχή από τα φάρμακα ήταν κάτι που σκεφτόμασταν καιρό και τελικά έγινε με ομόφωνη απόφαση. Φτιάξαμε υποεπιτροπές που επισκέπτονταν τους θαλάμους και καταλήξαμε σε κάποια αιτήματα.

 

Κάτι τόσο συλλογικό και συγκροτημένο είναι η πρώτη φορά που κάνουμε.

 

Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούμε, όχι νοσοκομείο ή θεραπευτήριο δεν θυμίζουν αλλά ούτε καν φυλακή. Κολαστήριο είναι.

 

Παραπληγικοί, καρκινοπαθείς σε τελευταίο στάδιο, άνθρωποι που τους ακρωτηριάζουν γιατί μπορεί να τους φαίνεται ακριβή η θεραπεία, άνθρωποι που θα μπορούσαν να θεραπευτούν και που απλώς τους πετσοκόβουν και τους πετάνε σε έναν θάλαμο.

 

Στον γνωστό θάλαμο 9, τον προθάλαμο δηλαδή για τον θάλαμο 16, εκεί όπου παίρνεις αποφυλακιστήριο νεκρός. Νεκροθάλαμο τον έχουμε ονομάσει.

 

Ρωτάς πώς ζούμε. Ούτε καν επιβίωση δεν λέγεται αυτό. Συνυπάρχουμε με ανθρώπους που έχουν διαφορετικά νοσήματα από το δικό μας. Υπάρχει πρώτος και δεύτερος όροφος. Ο πρώτος θεωρείται παθολογικός και ο δεύτερος για τους οροθετικούς. Ασφαλώς αυτός ο διαχωρισμός δεν ισχύει. Εγώ για παράδειγμα, παρότι είμαι οροθετικός, βρίσκομαι στον πρώτο όροφο. Τα κρούσματα φυματίωσης και ψώρας πολλαπλασιάζονται. Και δεν το αναφέρω με ρατσιστική διάθεση. Για ιατρικούς λόγους και μόνο δεν γίνεται να συνυπάρχουμε. Δεν το αντέχει το ανοσοποιητικό μας σύστημα.

 

Τα κρούσματα της φυματίωσης ήταν σε τρεις οροθετικούς ασθενείς. Παλιοί κρατούμενοι μάλιστα.

 

Οι θάλαμοι που προορίζονται για 8 άτομα ζούμε καταλήγουν με 15, 16, έχουμε φτάσει και 19 ασθενείς σε διώροφα κρεβάτια. Διώροφα κρεβάτια σε θάλαμο νοσοκομείου!

 

Οι γιατροί μας… ένας παθολόγος που τρέχει για 200 ασθενείς κρατούμενους. Λοιμοξιολόγο δεν έχουμε. Και στο παρελθόν αρνήθηκε να έρθει λέγοντας: “Θα έρθω εκεί να βοηθήσω τους ασθενείς τους οποίους εσείς θα σκοτώνετε;”

 

Το ιικό μου φορτίο, το επίπεδο δηλαδή του ιού HIV που έχω στο σώμα μου, δεν το ξέρω από την στιγμή που ήρθα εδώ.

 

Και η διατροφή μας ακόμα –η οποία έχει μεγάλη σημασία για έναν ασθενή και μάλιστα οροθετικό – είναι ελλιπής. Και τα φάρμακα που παίρνουμε, την αντιρετροϊκή αγωγή δηλαδή, πρέπει να έχεις φάει καλά για να τα πάρεις. Ούτε ολοκληρωμένη σίτιση υπάρχει λοιπόν.

 

Την τροπολογία που ετοιμάζουν εμείς οι ασθενείς κρατούμενοι την χαρακτηρίσαμε ως ελεημοσύνη. Δεν απαντά ούτε στο ήμισυ των αιτημάτων μας. Αφορά τους κρατουμένους οι οποίοι έχουν μεταχθεί στο νοσοκομείο μέχρι το τέλος του 2013. Οι υπόλοιποι;»

Πηγή μαρτυρίας: Unfollow (ρεπορτάζ: Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου)
Πηγή βίντεο: Βήμα