Όχι άλλη επιμήκυνση!

 
Οι βασικοί δείκτες της εθνικής οικονομίας σε καιρό κρίσης είναι το έλλειμμα, το ύψος του δανεισμού, το ποσοστό της ανεργίας, η ύφεση. Ο βασικός δείκτης της προσωπικής μου οικονομίας είναι η στάθμη των μηνυμάτων στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο.
 
Κι αν η ποσοτική ανάλυση του δείκτη είναι αυτή την εποχή της αναδουλειάς θλιβερή, η ποιοτική βγάζει στο φως ακόμα χειρότερα μαντάτα. Ένα στα τρία μηνύματα που λαμβάνω αφορά την προώθηση εξαρτημάτων για την επιμήκυνση του πέους!
Δεν ξέρω πώς με ανακάλυψαν ούτε πώς γνωρίζουν ότι είμαι άντρας – εκτός αν στέλνουν το μήνυμα σε άτομα αδιακρίτως φύλου, πράγμα που μπορεί και να βγάζει νόημα.
 
Το επόμενο ερώτημα είναι πού οφείλεται η αύξηση της συγκεκριμένης κατηγορίας  μηνυμάτων ως ποσοστό επί του συνόλου. Η αισιόδοξη εκδοχή είναι ότι με την πάροδο του χρόνου η διεύθυνσή μου πωλείται και μεταπωλείται σε όλο και περισσότερους αποστολείς. Μια άλλη, που προσεγγίζει περισσότερο τον πυρήνα των ανασφαλειών μου, δεν έχει να κάνει τόσο με την αύξηση των μηνυμάτων αυτών όσο με τη μείωση των υπολοίπων, και κυρίως εκείνων που έχουν κάποια -μακρινή έστω- σχέση με επαγγελματική ευκαιρία. Η τρίτη, η χειρότερη, αφορά το ενδεχόμενο ο αριθμός των μηνυμάτων που λαμβάνει κάποιος σχετικά με την επιμήκυνση του πέους του να είναι αντιστρόφως ανάλογη με τις επαγγελματικές ευκαιρίες που του παρουσιάζονται.
 
Θεωρητικά η κρίση φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, και επομένως διευκολύνει το σεξ. Δεν έχεις λεφτά να βγεις έξω τα βράδια ή, στην ακόμα χειρότερη περίπτωση, δεν μπορείς επίσης να δεις τηλεόραση γιατί σου έχουν κόψει το ρεύμα – και πάλι ευκαιρία για σεξ. Αλλά το υπέρτατο κίνητρο είναι η αίσθηση ότι επέρχεται το τέλος του κόσμου.
 
Μόνο που, κατά κανόνα, τα πράγματα δεν εξελίσσονται έτσι. Ισχύει μάλλον το τρίπτυχο «No money / no party / no sex». Εν προκειμένω, οι ψυχολογικές προϋποθέσεις υπερισχύουν των υλικών.
 
Είναι μάλλον απίθανο οι αποστολείς των (κατ’ αρχήν ανεπιθύμητων) αυτών μηνυμάτων να διαθέτουν τόσο σοφιστικέ λογισμικό ώστε να ξεχωρίζουν ποιος από τους αποδέκτες ζει σε υπερχρεωμένη χώρα, ποιος είναι άνεργος και ποιος μικροσυνταξιούχος. Υποτίθεται ότι η επιτυχία αυτής της μπίζνας βασίζεται στην αθρόα αποστολή μηνυμάτων σε όσο γίνεται μεγαλύτερο ποσοστό αποδεκτών, χωρίς να απαιτείται δαπανηρή επεξεργασία της διαθέσιμης λίστας. Η κεντρική ιδέα είναι ότι εφόσον τα μηνύματα έχουν σχεδόν μηδενικό κόστος, και ένα τοις χιλίοις να πιάσει ο πωλητής έχει κάνει την τύχη του. Ίσως μάλιστα το ένα τοις χιλίοις να είναι μετριοπαθές αν σκεφτεί κανείς ότι τα άγχη της εποχής γεννούν ολοένα και περισσότερα στυτικά προβλήματα στα ανδρικά μόρια του πλανήτη.
 
Μήπως όμως οι δαιμόνιοι προγραμματιστές αυτών των πολυεθνικών εταιρειών έχουν βρει τον αλγόριθμο που εντοπίζει τους έχοντες πρόβλημα, ώστε να πετυχαίνουν πιο στοχευμένο μάρκετινγκ; Μήπως ανακάλυψαν ότι οι κάτοικοι μιας χώρας υπό χρεοκοπία αποτελούν πιο ευάλωτους υποψήφιους για το προϊόν τους; Θα ήταν τραγικό, αλλά υπάρχει το ακόμα χειρότερο: Μήπως ο αλγόριθμός τους τους έχει υποδείξει προσωπικά ΕΜΕΝΑ;
 
Το πρόβλημα περιπλέκεται περαιτέρω ενόψει του γεγονότος ότι για μεγάλο διάστημα, στην αρχή της κρίσης, στη διεθνή ατζέντα φιγουράριζε σε περίοπτη θέση η πρόταση για επιμήκυνση του ελληνικού χρέους. Ελπίζω τα συστήματα που χρησιμοποιούν οι κοινωφελείς αυτές εταιρείες να μην έχουν ενσωματώσει στον αλγόριθμό τους κατά λάθος, αντί της επιμήκυνσης του ελληνικού χρέους την επιμήκυνση του ελληνικού… πέους.
 
 
 
Από το βιβλίο «Ανώνυμοι χρεοκοπημένοι»,
εκδόσεις Καστανιώτη, Απρίλιος 2012