Ο Γκόρντον Γουίλις δεν αποδεχόταν τον χαρακτηρισμό «σκοτεινός», καθώς προτιμούσε να μιλάει για μια «οπτική σχετικότητα», δίνοντας έμφαση στις έντονες εναλλαγές από το φως στο σκοτάδι. Στην ιστορία θα μείνουν οι εικόνες του στον θρυλικό «Νονό» και στις συνέχειές του, στο «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου» του Πάκουλα, και τα «Νευρικός Εραστής» και «Μαχάταν» το 1977 και 1979 αντίστοιχα, του Γούντι Άλεν.
Ο πρόεδρος της Αμερικανικής Ένωσης Κινηματογραφιστών, Ρίτσαρντ Κρούντο, μόλις πληροφορήθηκε τον θάνατο του Γουίλις ανέφερε: «Ήταν ένας από τους γίγαντες του χώρου, που πραγματικά άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε τις ταινίες. Πριν από το “Νονό” 1 και 2 δεν υπήρχε ταινία που να έχει γυριστεί με αυτήν την αισθητική. Επηρέασε όχι μόνο το πώς φαίνονται οι ταινίες, αλλά και το πώς δείχνουν οι άνθρωποι μέσα σ’ αυτές».
Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Κρίστοφερ ΜακΚουάρι έγραψε στο Twitter, με αφορμή την αναγγελία θανάτου του Γουίλις: «Κανείς δεν πέτυχε τόσο πολλά, χρησιμοποιώντας τόσο λίγα»,  κι αυτό είναι η επιτομή της εικαστικής ταυτότητας του Γκόρντον.
 
Σε διάστημα επτά ετών, τη δεκαετία του 1970 , ο Γουίλις ήταν  διευθυντής φωτογραφίας σε επτά ταινίες οι οποίες έλαβαν 39 υποψηφιότητες και κέρδισαν 19 βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων τρία βραβεία καλύτερης εικόνας – και όλα αυτά χωρίς μια ενιαία υποψηφιότητα για τον Γουίλις, ο οποίος έλαβε τιμητικό Όσκαρ το 2009.