Διακοπές

Οι διακοπές είναι ύποπτες. Πολύ ύποπτες και αντεπαναστατικές. Και τα Σαββατοκύριακα επίσης. Πολύ ύποπτα κι αυτά. Και αντεπαναστατικά. Σκέτη αντίδραση.

Γιατί, θα ρωτήσετε – ενδεχομένως;  Μήπως γιατί ιστορικά διακοπές πήγαιναν μόνο οι πλούσιοι και οι ισχυροί, μαζί με τους απαραίτητους παρατρεχάμενους και διασκεδαστές τους; Χμ, όχι ακριβώς.  Ναι μεν, οι Ρωμαϊκές καταβολές του παραθερισμού αλλά και το μοντέρνο ξεπέταγμά του στη Ριβιέρα του 19ου αιώνα, είχαν σαφώς ταξικό χαρακτήρα αλλά η ιδέα έχει εκδημοκρατιστεί  ήδη από το Μεσοπόλεμο. Η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία του 1936, έβαλε άλλωστε πολύ  ισχυρές  βάσεις για να υποστηριχθεί και οικονομικά το λαϊκό δικαίωμα στις τακτικές διακοπές. Είναι κάτι άλλο, περισσότερο μεταφυσικό, που μας φοβίζει. Είναι η… παραλία.

Η παραλία, η παραπλανητική εικόνα του ας πούμε παράδεισου επί της γης. Δήθεν εξισωτική, το προνομιακό μέρος που (υποτίθεται ότι) τα ξεχνάς όλα. Ταιριάζει τόσο πολύ με τη μοντέρνα και βολική ιδεολογία της απαλλοτρίωσης από τη  νεοφιλελεύθερη κοινωνία του χρόνου εργασίας. Εκεί όπου εσύ ο κυρίαρχος πολίτης  που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις,  μεταμορφώνεσαι αδιαμαρτύρητα σε σκλάβο ή δουλοπάροικο, ώστε να απολαύσεις ΜΕΤΑ ως αφέντης τον άλλο - τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ -  χρόνο σου! Και μόνο αυτόν. Γιατί όπως μας υπενθυμίζουν εμμέσως πλην σαφώς, ο κόσμος είναι αυτός που είναι και η κοινωνική κινητικότητα ένα γλυκό αλλά χιμαιρικό παραμύθι.

Και ναι, αν είχαμε χρήμα και χρόνο (με αυτή τη σειρά), θα πηγαίναμε κι εμείς διακοπές φέτος – εντάξει; Τώρα κουβεντιάζουμε, θεωρητικά. Ναι, οκ, κοροϊδέψτε μας και πηγαίνετε διακοπές, αντιδραστικοί, αντεπαναστάτες. Ναι, ξεχαστείτε και απολαύστε τον παράδεισο (επί της γης) και ρίξτε μαύρη πέτρα πίσω σας. Τουλάχιστον όμως, σα χάρη, βρείτε κι  ένα WiFi…