“Η στασιμότητα του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του Σχεδίου Β΄ και του ΕΠΑΜ δείχνουν ότι η πολιτική επένδυση στο ζήτημα της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ όχι απλώς δεν αποδίδει και δεν γίνεται αντιληπτή, αλλά αποκρύπτει την ουσία των εφαρμοζόμενων πολιτικών και προσπερνιέται από τα αριστερά και ευρύτερα ακροατήρια. Πρέπει λοιπόν να βγάλουν κρίσιμα συμπεράσματα όσοι χρησιμοποιούν το ζήτημα του νομίσματος ως δικαιολογία για την άρνηση της τόσο αναγκαίας συνεργασίας των δυνάμεων της Αριστεράς. Και κυρίως όσοι προσπαθούν να ανακαλύψουν κάποια «στροφή του ΣΥΡΙΖΑ», για να αποφύγουν την κουβέντα για τα δικά τους αδιέξοδα.”

Κατηγορεί ο διευθυντής του γραφείου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ- άραγε απηχώντας μόνο προσωπικές του απόψεις ή και του προέδρου που τον τοποθέτησε στη θέση του;- ότι όσοι θέτουν και το ζήτημα της ευρωζώνης, όπως και του τρόπου λειτουργίας της ως βασικού αναχώματος στην προσπάθεια εξόδου από την ουσία της μνημονικής πολιτικής αποκρύπτουν την ουσία των πολιτικών που υφίσταται ο λαός μας.

Πρώτον, είναι εντυπωσιακό ο διευθυντής του γραφείου του προέδρου ενός κόμματος να ανατρέπει την πολιτική γραμμή του κόμματος. Αυτά δε διανοήθηκαν να τα πράξουν ούτε πανίσχυροι διευθυντές προεδρικών και πρωθυπουργικών γραφείων του παρελθόντος.

Γιατί αν η γραμμή Παππά είναι “σωστή”, τότε και η εκλογική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει ευρωεκλογών που αναφέρει ότι δεν πρέπει να κάνουμε καμία θυσία για το ευρώ, άρα ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι για έξοδο από το ευρώ τη στιγμή που Μέρκελ, Σόιμπλε και λοιποί θα ζητήσουν έστω και μια μέρα λιτότητας ακόμα, επίσης αποκρύπτει την ουσία των εφαρμοζόμενων πολιτικών. Το ίδιο επίσης πράττει και το 40% περίπου του οργανωμένου ΣΥΡΙΖΑ.

Δεύτερον και επί της ουσίας, προφανώς ο διευθυντής του γραφείου του Αλέξη Τσίπρα- μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε και όλη η ηγετική ομάδα- μάλλον επιλέγει να ξεχνά τις αλλαγές κυβερνήσεων από τη Γερμανία, με συμπαραστάτες το Σαρκοζί και υψηλόβαθμους Ευρωπαίους αξιωματούχους με όπλο το ευρώ. Επιλέγει να ξεχνά τη χρησιμοποίηση του ευρώ και της ΕΚΤ για την ταπείνωση του κυπριακού λαού.
Συμπεριφέρεται σα να αγνοεί τους βασικούς κανόνες της ευρωζώνης που θέτουν για όλες τα κράτη- μέλη ένα σιδερένιο δημοσιονομισμο και υφεσιακές πολιτικές.
Εν τέλει βέβαια λέει ο κος Παππάς αυτό που ο κος Σόιμπλε θέλει να ακούσει για να χρίσει κάποια δύναμη ως υπεύθυνη: ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δε θα αμφισβητήσει τα ιερά και τα όσια του μεγάλου κεφαλαίου της Ευρώπη και τα θέσφατα της Γερμανίας: το ευρώ.

Τρίτον, μιλά ο διευθυντής του γραφείου του Αλέξη Τσίπρα για την ουσία των εφαρμοσμένων πολιτικών. Αλήθεια ποιά είναι αυτή η ουσία αν όχι ότι μια σειρά λαών της Ευρωζώνης υφιστάμεθα ένα πρωτοφανές για τον αναπτυγμένο κόσμο πλαίσιο νεοαποικιακής εξάρτησης, δηλαδή μόνιμης υπό- ανάπτυξης και περιορισμού της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό λόγω της αποδοχής ότι το ευρώ αποτελεί θέσφατο και εξαιτίας των όρων παραμονής μας στην ευρωζώνη;

Πώς μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς την ουσία των εφαρμοζόμενων πολιτικών αν παραβλέπει ότι η ευρωζώνη μετατρέπεται διεθνώς σε αδύναμο κρίκο και ότι έχει επιλέξει ένα δρόμο βάσει του οποίου θεριεύουν ο φασισμός και ο εθνικισμός;
Τί θα ορθώσει απέναντι στα παραπάνω μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Την ελπίδα ότι θα φοβηθεί την άνοδο της Λεπέν η Μέρκελ; Τις διεκδικήσεις Ρέντσι; Τη λίστα Τσίπρα στην Ιταλία; Ή γενικά και αόριστα κάποια κινήματα σε κάποιες χώρες;

Και τέταρτον: πρόωρη η εκλογική αλαζονία του κου Παππά. Βεβαίως οι δυνάμεις στις οποίες αναφέρεται και τις οποίες προβοκατόρικα τσουβαλιάζει ενώ εκφράζουν πολύ διαφορετικά πράγματα κατέγραψαν χαμηλότατα ποσοστά για διαφορετικούς λόγους. Ξεχνά όμως ο κος Παππάς ότι το κόμμα του, προφανώς υποκριτικά βάσει των όσων έγραψε στο εν λόγω άρθρο, έκλεισε το μάτι σε κόσμο που θα ήθελε να αμφισβητήσει την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη διακηρύσσοντας το “καμιά θυσία για το ευρώ.”

Επιπλέον γνωρίζει πολύ καλά ότι η ανάγκη ανατροπής της συγκυβέρνησης κάλυψε αμφιβολίες για και αδυναμίες του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, περιορίζοντας τις όποιες άλλες δυνάμεις έθεταν και ζητήματα στρατηγικής πέραν της καταψήφισης της κυβέρνησης.

Επίσης γνωρίζει ότι από μια σειρά δυνάμεων, σε κάποιες από τις οποίες αναφέρεται στο άρθρο του, δεν υπήρξε άρνηση της συνεργασίας της αριστεράς. Ούτε ετέθη ως όρος η αποδοχή του προγράμματός τους από το ΣΥΡΙΖΑ. Ετέθη μόνο ένα διπλό ερώτημα: ως πότε θα διαπραγματεύεται μέσα στην ευρωζώνη το “σκίσμο” των μνημονίων μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και γιατί αρνείται να διαθέτει εναλλακτικό σχέδιο εάν- πράγμα απίθανο προφανώς κατά τον κο Παππά- η κα Μέρκελ επιμείνει να ισχύσουν για την Ελλάδα όσα προβλέπονται για όλα τα κράτη- μέλη της ευρωζώνης.
Η απάντηση σε αυτά τα απλά ερωτήματα ουδέποτε ήρθε.

Εν κατακλείδι, δε χρειάζεται να ανακαλύψει κανείς καμία στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κος Παππάς την περιγράφει έξοχα, αποπειρώμενος- κάπως άκομψα είναι η αλήθεια για τα μέλη του κόμματός του- να τη δικαιολογήσει εκ των προτέρων.

Θέμης Τζήμας