Tης Ναταλί Χατζηαντωνίου
Να λοιπόν που το υπουργείο Πολιτισμού επέδειξε άμεσα αντανακλαστικά. Διότι αν εξαιρέσουμε το αρχαιολογικό θρίλερ της Αμφίπολης, είχε, εδώ που τα λέμε, πολύ, μα πάρα πολύ καιρό να επιδείξει τέτοια σπουδή.
Αρκούσε όμως η δημοσιοποίηση της «Πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για τον Πολιτισμό» για να ξαναβρεί το ΥΠΠΟ το χαμένο από καιρό τέμπο του και να αντιδράσει σαν να δέχτηκε χτύπημα στο γόνατο από σφυράκι νευρολόγου! Κλώτσησε άτακτα. Κι όχι μόνον κλώτσησε, αλλά για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμοποιημένου πολιτισμού στην Ελλάδα, εξέδωσε ανακοίνωση για να σχολιάσει μια πρόταση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για τον πολιτισμό. Κι όχι μόνον εξέδωσε ανακοίνωση, αλλά για πρώτη, μάλλον και τελευταία, φορά στο βίο αυτής της κυβέρνησης βρέθηκε αυτό, κοτζάμ υπουργείο, να καταγγέλλει την ενδεχόμενη υιοθέτηση δύο νέων φόρων! Μόνο που στη βιασύνη του να σχολιάσει την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δεν κοίταξε να τηρήσει τα προσχήματα στην απάντησή του ώστε να μην φαίνεται ότι το υπουργείο μάχεται κατά της φορολόγησης των παρόχων τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών και νέων τεχνολογιών, τωνπολυεθνικών με δυο λόγια-όπως σωστά επεσήμανε στην ανταπάντησή της η Επιτροπή Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ολιγαρκές… Υπουργείο!
Στη μεγάλη βιασύνη θα οφείλεται προφανώς και το άλλο ατόπημα του ΥΠΠΟ που γράφει στην ανακοίνωσή του ότι από την Πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ «δεν λείπει ο συνηθισμένος λαϊκισμός, χωρίς τεκμηρίωση, για διπλασιασμό του προϋπολογισμού του Υπουργείου Πολιτισμού!». Ιδού λοιπόν μια ακόμα πρωτοτυπία σε πανελλήνια πρώτη: ως τώρα γνωρίζαμε ότι οι υπουργοί Πολιτισμού και το επιτελείο τους έστω κι αν δεν είχαν το πάθος της Μελίνας, έστω και αν τους το υπαγόρευε το καθήκον, μάχονταν ή κατά περίσταση ψέλλιζαν κάτι για αύξηση του-ούτως ή άλλως καταβαραθρωμένου και προ κρίσης-ποσοστού επί του προϋπολογισμού που πήγαινε στον Πολιτισμό. Ενώ τώρα το ΥΠΠΟ θεωρώντας δεδομένο προφανώς ότι σε συνθήκες κρίσης ο πολιτισμός οφείλει να αποδεχτεί ότι είναι η «ουρά» και συνεπώς ο τελευταίος που δικαιούται να διεκδικεί ένα κάπως καλύτερο μέλλον, βαφτίζει «λαϊκισμό» την- έστω και υπό μορφή ευχολογίου- πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ.
Σσσσσσσσστ!
Κατά τα άλλα στην ανακοίνωσή του το ΥΠΠΟ απέφυγε να σχολιάσει επί μέρους ζητήματα που έθιγε η Πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, ζητήματα μάλιστα (όπως η επανίδρυση του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, η επαναφορά της ενιαίας τιμής βιβλίου και του περίφημου 1,5 % για τον Ελληνικό Κινηματογράφο, το παρόν και το μέλλον πολύτιμων άλλοτε, αλλά τώρα σχεδόν παροπλισμένων φορέων όπως η Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης κλπ. κλπ.) που βρίσκουν σύμφωνο ένα μεγάλο μέρος του ενημερωμένου κοινού.
Το περίεργο είναι πώς όλα αυτά δεν επέσυραν ούτε την απορία ούτε την μήνιν πολλών συναδέλφων που θητεύουν χρόνια στο πολιτιστικό ρεπορτάζ, ούτε και αρθρογράφων που ενεπλάκησαν ενεργά με τον πολιτισμό. Δε λέει κανείς να μην κριθεί η Πρόταση του Σύριζα. Αντιθέτως! Αλλά στις τόσες σελίδες της Πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ ο Δημήτρης Ρηγόπουλος της «Καθημερινής» δεν βρήκε παρά μόνον «λαϊκισμό και κρατισμό»; Το ίδιο κι ο Τάκης Θεοδωρόπουλος (πάλι στην Καθημερινή) που παρότι είχε διατελέσει μάλιστα πρόεδρος του ΕΚΕΒΙ δεν επεφύλασσε ούτε μία καλή κουβέντα για την πρόθεση επανίδρυσης ενός απολύτως απαραίτητου φορέα που τον αφορά μάλιστα και ως συγγραφέα; Και το on line «Βήμα» μόνον την απάντηση του ΥΠΠΟ βρήκε να δημοσιεύσει χωρίς να έχει καν ενημερώσει τους αναγνώστες του τι απαντά το ΥΠΠΟ και σε ποιον (μια που από τις on line δημοσιεύσεις του, απουσίαζε τόσο η Πρόταση του ΣΥΡΙΖΑόσο και η κατοπινή απάντηση της Επιτροπής Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ στο ΥΠΠΟ);
Μία καλή αρχή αλλά…
Αλλά επειδή κι εμείς δεν έχουμε καμία διάθεση να επιδείξουμε μονολιθική αντιμετώπιση σ΄ένα τεράστιο θέμα όπως είναι το μέλλον του Πολιτισμού στην χώρα μας, η Πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ ως σημείο έναρξης ενός διαλόγου για τον Πολιτισμό, περιλάμβανε μεν κάποιες πολύ σωστές κατά την άποψή μας τοποθετήσεις, έπρεπε όμως σε αρκετά σημεία καταρχάς α) σε εύκολες γενικολογίες και β) στην άνευ όρων αποδοχή των συνδικαλιστικών απόψεων σε κάθε καλλιτεχνικό τομέα -πράγμα που δεν είναι εκ προοιμίου κακό, στις τέχνες όμως όπου η πρωτοπορία, το ταλέντο κι η επιτυχία είναι συχνά ατομικά αθλήματα δεν χωρά και δεν δικαιώνεται πάντα η άποψη των πολλών. Αλλού πάλι φανέρωνε μονοδιάστατη ενημέρωση (είναι π.χ. χρόνια συνδικαλιστική άποψη ότι στο Ελληνικό Φεστιβάλ δεν προβάλλεται τα τελευταία χρόνια αρκετά η ελληνική δημιουργία, άποψη όμως ακόμα και αριθμητικά πάρα πολύ άδικη και κατά την γνώμη μου «επικίνδυνη» για την οπισθοδρόμηση του Φεστιβάλ σε εποχές συχνά ανιαρών και υπερτιμημένων παραγωγών που ανακύκλωναν τα ίδια και τα ίδια made in Greece πρόσωπα και πράγματα) κι αλλού βιαστική και πάντως όχι επεξεργασμένη θέση (όπως στον τομέα της Μουσικής που αναρωτιόμαστε τι μπορεί να είναι η Στέγη Μουσικής και Όπερας και πώς μπορεί να μοιάζει ένας Εθνικός Οργανισμός Μουσικής και μάλιστα σε μία χώρα που δεν έχει καν Μουσική Ακαδημία).
Παρόλα αυτά σε άλλα σημεία είχε πολύ συγκεκριμένες και πολύ καλοδεχούμενες προτάσεις (όπως π.χ. για την αναδιοργάνωση των πολύτιμων ΔΗΠΕΘΕ, την φοροαπαλλαγή των ποσών που επενδύονται στο ελληνικό σινεμά, την χάραξη εθνικής πολιτικής για τις Βιβλιοθήκες στη χώρα και άλλα πολλά). Αν μη τι άλλο σ΄αυτήν την Πρόταση άξιζε μία προσεκτικότερη ανάγνωση και μελέτη και όχι μία βεβιασμένη, καταγγελτική και κάπως…προεκλογική ανακοίνωση. Το ίδιο φυσικά έκανε η Κυβέρνηση και με το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Βάζω στοίχημα ότι πρώτα το κατήγγειλε και μετά-ίσως να-το μελέτησε. Αλλά τέλος πάντων μπορεί και να παρεξηγούμε το ΥΠΠΟ και η αντίδρασή του να σημαίνει την εισαγωγή αντανακλαστικών… Αμφίπολης στα ήθη του, αλλά και ουσίας και πρακτικής εφαρμογής στα έθιμά του, χωρίς τις γενικολογίες και τα ευχολόγια στα οποία δυστυχώς έχει εκπαιδευτεί ο Πολιτισμός όχι μόνο απ΄όλα τα κόμματα αλλά κι από τους περισσότερους υπουργούς Πολιτισμού. Αμην!