Εδώ και δύο εβδομάδες, μια σειρά γεωπολιτικών αναλυτών καταπιάνονται για άλλη μια φορά με το Τουρκο-Κυπριακό ζήτημα. Τα σενάρια διαφέρουν σε ποιότητα και, σε ορισμένες περιπτώσεις, η ανάλυση συγχέεται  με την σεναριογραφία. Για αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν θεωρείται απαραίτητο ότι το περιεχόμενο ακόμα και των πιο ριψοκίνδυνων αναλύσεων δεν τέμνεται πουθενά με την πραγματικότητα. Αλλά ούτε και δεδομένο ότι η γεωπολιτική παροχολογία εκκινεί πάντα από αντικειμενικές κρίσεις και πληροφορίες. Έτσι και αλλιώς, με κάποιες εξαιρέσεις, ο κλάδος των γεωπολιτικών αναλυτών, που συνήθως κατοικεί στα περιφρονημένα διεθνή νέα των τηλεοπτικών ειδήσεων ή τις πίσω σελίδες των εφημερίδων, ενεργοποιείται συνήθως μαζικά και με πολύ συγκεκριμένους στόχους.
 
Κάπως έτσι λοιπόν μεσοβδόμαδα εμφανίστηκε από πολλές πηγές ταυτόχρονα η εκτίμηση ότι ο απρόβλεπτος παράγοντας σε αυτή την κρίση της Ανατολικής Μεσογείου είναι ο «σουλτάνος» Ερντογάν, που κανείς δεν ξέρει μέχρι πού μπορεί να φτάσει μέσα στην κρίση μεγαλείου του. Έχοντας ανακαλύψει τον «δράκο του παραμυθιού», οι αναλύσεις καταλήγουν σε έναν κοινό επίλογο. Αυτές λοιπόν τις ημέρες σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, εφόσον «ιστορικά αποδεικνύεται» ότι οι μεγαλύτερες τραγωδίες του ελληνισμού «συνέβησαν όταν η Ελλάδα βρισκόταν σε κρίση και διχασμένη». Πρόκειται για μια τόσο γενική διατύπωση που μπορεί και να συμφωνήσει κανείς, και για την Ελλάδα και για ένα σωρό άλλες χώρες.
 
Τολμώντας μια μετριοπαθή αποδόμηση αυτής της αφηγηματικής γραμμής, δυο βασικά ερωτήματα προκύπτουν. Είναι ο Ερντογάν μια εκδοχή παρορμητικού ανατολίτη ηγέτη, οπως οριενταλιστικά αποτυπώνεται; Μπορεί δηλαδή έπειτα από την αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής του με πρόταγμα τον νεο-οθωμανισμό, η επιλογή για υποδαύλιση εντάσεων στην Ανατολική Μεσόγειο να ερμηνευτεί ως το αποτέλεσμα μιας παρόρμησης, ένα γεωπολιτικό απωθημένο; Ή είναι το αποτέλεσμα μιας συντεταγμένης υποχώρησης;
 
Εδώ αξίζει κανείς να προσθέσει και να αξιολογήσει κανείς μια αδημοσίευτη –περιέργως το πώς παρέμεινε έτσι έως και σήμερα– πληροφορία που κυκλοφορεί στα γεωπολιτικά πηγαδάκια από τα μέσα του Οκτωβρίου. Τέλος Σεπτεμβρίου, περίπου, ο πρωθυπουργός της χώρας Α. Σαμαράς ζήτησε και ενημερώθηκε, για πληροφορίες που προέκυψαν στα ευρύτερα πλαίσια των ευρωατλαντικών σχέσεων της χωρας, ότι η Τουρκία αντιλαμβάνεται και έχει ουσιαστικά αποδεχθεί το ενδεχόμενο δημιουργίας ανεξάρτητου κουρδικού μορφώματος στα νότια σύνορά της. Μάλιστα, φέρεται να έχει κουβεντιάσει σχετικά και με τις συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης στην ευρύτερη περιοχή. Όπως προέκυψε και από το ρεπορτάζ, γνώστης των πληροφοριών αυτών είναι και ο Αλέξης Τσίπρας.
 
Οι πληροφορίες αυτές, διασταυρωμένες εις διπλούν, συγχρονίζονται απόλυτα με την έναρξη των εντάσεων στα οικόπεδα-φιλέτα της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως επίσης με την αποτύπωση ενός «συμβιβασμού με το σταγονόμετρο» Ερντογάν-«Συμμαχίας προθύμων» για τις εξελίξεις στην Βόρεια Συρία.
 
Σε αντίθεση με ό,τι θα ταίριαζε στον ρόλο του επικίνδυνου τρελού, η Τουρκία μοιάζει μάλιστα να εμβαθύνει τον συμβιβασμό πολύ προσεκτικά και αφού πρώτα βεβαιωθεί ότι ελέγχει τον χαρακτήρα του. Με λίγα λόγια, για να γίνουμε σαφείς, αντί να στείλει Τούρκους να πολεμήσουν για να μην πέσει το Κομπανί, και αφού αυτό δεν έπεσε, επιτρέπει τελικά στους Κούρδους Πεσμεργκά να φτάσουν μέχρι εκεί και να υποστηρίξουν την άμυνα της πόλης.
 
Ο Ερντογάν όχι μόνο απέφυγε να βάλει τον τουρκικό στρατό να απελευθερώσει ένα πιθανόν στο μέλλον ανεξάρτητο τμήμα του Κουρδιστάν, αλλά εισήγαγε και στοιχεία ισχύος των Ιρακινών Κούρδων, και συνομιλητών της συμμαχίας, σε μια περιοχή που μέχρι σήμερα ελέγχουν και επηρεάζουν αντίστοιχα τα εχθρικά σε αυτόν PYD και PKK. Περισσότερο λογική λοιπόν, παρά παρορμητική η κίνηση του «Σουλτάνου».
 
Οι τουρκικές προκλήσεις στη Μεσόγειο και το Αιγαίο μάλλον θα έπρεπε να ερμηνευτούν στο ίδιο πλαίσιο «σχεδιασμού», και όχι ως γιουρούσι της απελπισίας. Το πόσο επικίνδυνες ή όχι είναι θα φανεί μετά την επιστροφή του Σαμαρά από την Αίγυπτο, όταν η Τουρκία θα πρέπει να απαντήσει κλιμακώνοντας (Η επίσκεψη θα έχει ήδη ολοκληρωθεί σήμερα, δρομολογώντας πιθανόν εξελίξεις.).
 
Το δεύτερο θέμα είναι εάν η ανησυχία των αναλυτών σχετικά με το έλλειμμα συναίνεσης εκδηλώνεται ζυγίζοντας αποκλειστικά τα εθνικά θέματα ή αλληθωρίζοντας και προς τις ντόπιες πολιτικές εξελίξεις. Παραδόξως, τα περισσότερα ΜΜΕ παράλληλα με τις ανησυχίες για έλλειμμα συνεννόησης, υπερπροβάλλουν τα νέα που προμηνύουν την επιδείνωση της έντασης. Για παράδειγμα, τις συγκεχυμένες ειδήσεις για την αναβάθμιση της στρατιωτικής παρουσίας της Ελλάδας στην περιοχή, που αποφάσισε ο Βενιζέλος, οι οποίες πλημμύρισαν το διαδίκτυο με τον σχεδον ταυτόσημο τίτλο «Στέλνει φρεγάτα και υποβρύχιο στην Ανατολική Μεσόγειο». Παρουσία δεδομένη, αφού η Ελλάδα έχει τακτικά παρουσία στην περιοχή στα πλαίσια επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ και των Ηνωμένων Εθνών –  άρα η κλιμάκωση είναι επικοινωνιακού κυρίως τύπου.
 
Ταυτόχρονα, αφιερώνεται αισθητά λιγότερος χώρος και έμφαση σε άλλες ειδήσεις που θα μπορούσαν να υποδεικνύουν ότι το παιχνίδι θα παιχθεί με όρους πολιτικής και όχι στρατιωτικής κλιμάκωσης. Για παράδειγμα, η ανακοίνωση του Κύπριου κυβερνητικού εκπροσώπου, Νίκου Χριστοδουλίδη, ότι η κατασκευή τερματικού υγροποίησης στην Κύπρο δεν είναι εφικτή, και ότι η Κυπριακή Δημοκρατία εξετάζει όλα τα ενδεχόμενα συνεργασίας με τα γειτονικά κράτη. Κάτι που θα μπορούσε να ακουστεί και ως μήνυμα προς την Τουρκία, βασικό μέλημα της οποίας είναι να εξασφαλίσει θέση στη διαχείριση των ενεργειακών πρώτων υλών από τα ανατολικά. Ή την τηλεφωνική επικοινωνία του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Τούρκο ομόλογό του με αφορμή το θέμα, η οποία εάν και επιβεβαιώθηκε από το Μαξίμου εξώκειλε στα ρηχά της ειδησεογραφίας.
 
Κρίνοντας όλα αυτά, μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι η βεβαιότητα που εμπνέουν οι εκτιμήσεις πολλών αναλυτών, σαν αποτυπωμένες απευθείας μέσα από το μυαλό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, θα ήταν πολύ ισχυρότερες εάν αποκτήσουν, στο άμεσο μέλλον, και την ιδιότητα της αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Ένα μικρής έκτασης θερμό επεισόδιο θα ήταν αρκετό. Κάτι που άλλωστε είναι ένα από τα τελευταία χαρτιά που έχει στα χέρια του ο Αντώνης Σαμαράς.