«Σε μια μικρή αποθήκη χωρίς παράθυρα, μια γηραιά γυναίκα μαζεύει πράγματα που κανονικά θα έπρεπε να βρίσκονται στα σκουπίδια. Το μέρος στο οποίο βρίσκεται δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό που πραγματικά είναι: ένα μέρος όπου σώζονται ζωές».
Ο καρδιολόγος Γιώργος Βήχας ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο που στόχο έχει να παρέχει ιατρική φροντίδα σε ανθρώπους που έχουν χάσει το δικαίωμα στην περίθαλψη. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 250 εθελοντές που υποστηρίζουν την προσπάθειά του και συλλέγουν φάρμακα και ιατρικό εξοπλισμό. Όπως ο ίδιος λέει στο πρακτορείο ειδήσεων: «Ποτέ δεν είχα φανταστεί πως θα δουλεύαμε υπό αυτές τις συνθήκες. Οι άνθρωποι που έρχονται σε εμάς είναι θυμωμένοι, βαθιά λυπημένοι και ντρέπονται για την κατάστασή τους. Προσπαθούμε να τους φέρουμε ξανά την ελπίδα στο πρόσωπο».
«Υπόσχομαι ότι η ανάπτυξη θα συνεχιστεί με ακόμη ταχύτερους ρυθμούς», δήλωσε ο Έλληνας Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. H πραγματικότητα, αυτή τη στιγμή, είναι διαφορετική. Όπως σημειώνεται στο ρεπορτάζ του ΑP, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: ένα στα πέντε νοικοκυριά στην Ελλάδα δεν έχει κανένα εργαζόμενο, ενώ περίπου 3 εκατ. άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας λόγω παρατεταμένης ανεργίας. Ο 60χρονος Γιάννης Μπουτσέλης, γραφίστας στο επάγγελμα, έχει να δουλέψει τέσσερα χρόνια. «Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Δεν είναι μόνο τα χρήματα, αλλά και η ψυχολογική κατάσταση που καταρρακώθηκε.
Θέλουμε να θρέψουμε τις οικογένειές μας με αξιοπρέπεια, αλλά δεν γίνεται», δηλώνει χαρακτηριστικά.
Η μακροχρόνια ανεργία, ειδικά στις νέες γενιές, οδηγεί σε αντικοινωνικές συμπεριφορές, ενώ ωθεί τους ανθρώπους σε έξεις που μέχρι πρότινος δεν φαντάζονταν πως θα δοκιμάσουν. Ναρκωτικά, ποτό, αλλά και κατάθλιψη είναι οι κοινωνικές επιπτώσεις της κρίσης. Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, πρόεδρος του Ινστιτούτου Levy Economics στη Ν. Υόρκη, σημειώνει πως «δεν είναι ρεαλιστικό να λέει κανείς πως υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης όταν στηρίζεται σε ισχυρές εξαγωγές ανθρώπινου δυναμικού».