Της Βασιλικής Σιούτη
Κατά την εξαγγελία των προγραμματικών δηλώσεων, είδαμε έναν διαφορετικό Τσίπρα, που έδειξε να συνειδητοποιεί όχι μόνο το βάρος της ευθύνης που ανέλαβε, αλλά και τη δυσκολία του εγχειρήματος, για το οποίο -αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς- δεν έχει γίνει και η καλύτερη δυνατή προετοιμασία. Η συνειδητοποίηση των δυσκολιών και της ευθύνης , ωστόσο, είναι οπωσδήποτε θετική εξέλιξη. Ίσως για αυτό και ο Αλέξης Τσίπρας κάλεσε -και σωστά- το λαό να αγωνιστεί, γιατί εδώ που βρισκόμαστε, κανένα, ακόμα κι ελάχιστα φιλολαϊκό πρόγραμμα δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την ενεργή λαϊκή υποστήριξη, καθώς η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν θα το επιτρέψει.
Ο Αλέξης Τσίπρας μέχρι πρότινος ήταν πολύ πιο αισιόδοξος για την έκβαση των πραγμάτων. Πίστευε ότι θα έβρισκε εύκολα συμμάχους που θα συγκροτούσαν μαζί του μέτωπο απέναντι στη γερμανική επιβολή της άγριας λιτότητας. Τα πράγματα ωστόσο, δεν ήταν ακριβώς όπως τα περίμενε κι ας είχε προειδοποιηθεί πολλές φορές για αυτό.
Η «τούμπα» όμως εχθές δεν έγινε. Ο πρωθυπουργός προσπάθησε να ισορροπήσει ανάμεσα στο ακροατήριο που βρίσκεται εκτός και στο ακροατήριο που βρίσκεται εντός των συνόρων, δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στο δεύτερο. Και μπορεί να μην υπάρχει ακόμα η βεβαιότητα ότι όσα εξήγγειλε θα γίνουν πράξη, αυτά ήταν όμως αρκετά συνεπή με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και οπωσδήποτε δεν άρεσαν στην ευρωπαϊκή ηγεσία, αφού δεν ήταν αυτά που ήθελε να ακούσει.
Οι δανειστές δεν υπάρχει καμία περίπτωση να δώσουν το πράσινο φως σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, παρότι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν αρκετά μετριοπαθής. Δεν εξήγγειλε το πρόγραμμα μιας αριστερής κυβέρνησης, αλλά το πρόγραμμα μιας κυβέρνησης που προσπαθεί να αναχαιτίσει την ανθρωπιστική κρίση. Δεν αναφέρθηκε στην διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ούτε σε εθνικοποίηση τραπεζών και ακόμα και τον κατώτατο μισθό των 751 ευρώ, είπε ότι θα τον αποκαταστήσει σταδιακά μέχρι το 2016.
Οι γραφειοκράτες της ΕΕ δεν θα εγκρίνουν ένα πρόγραμμα βασισμένο σε αυτές τις προγραμματικές εξαγγελίες, παρότι υπήρξαν μετρημένες. Ο Αλέξης Τσίπρας, βαδίζοντας προς την εξουσία, έβαλε ήδη νερό στο κρασί του, υποχωρώντας από βασικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ (χρέος, τράπεζες κτλ) . Δεν ήταν διατεθειμένος όμως , μέχρι χθες, να δεχθεί και την ταπείνωση, την οποία η Γερμανία φαίνεται να επιδιώκει. Τα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, μία μέρα πριν από τις προγραμματικές δηλώσεις, ζήτησαν από τον πρόεδρο του κόμματός τους και πρωθυπουργό να μην κάνει ούτε βήμα πίσω. Σαφής, στην ανυποχώρητη γραμμή, ήταν και η τοποθέτηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου , προέδρου της Βουλής πλέον, που μίλησε για πρωτοβουλία για τη διαγραφή του χρέους, κάτι που λίγοι ακόμα και στον ΣΥΡΙΖΑ τολμούν να πουν σε αυτή την φάση.
Ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του, αυτές τις μέρες άρχισε να νιώθει περήφανος για τα όχι που ακούγονται μετά από πολύ καιρό, γνωρίζοντας τον κίνδυνο σύγκρουσης, τον οποίο δεν δείχνει να φοβάται. Αυτό το κλίμα που έχει δημιουργηθεί τελευταία , δεν διευκολύνει υποχωρήσεις, ακόμα κι αν κάποιοι τις σκέφτονταν. Οι πολίτες της χώρας νιώθουν ότι μετά από πολύ καιρό μπορούν να πάρουν την αξιοπρέπεια τους πίσω και αυτό έχει καλλιεργήσει μεγάλες προσδοκίες .
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις επέτρεψαν την ταπείνωσή τους , και όχι μόνο δεν υπερασπίστηκαν έναν λαό που χαρακτηρίστηκε συλλήβδην ως τεμπέλης , σπάταλος και διεφθαρμένος, αλλά υπερθεμάτιζαν κιόλας. Την αξιοπρέπειά τους όμως, έχασαν και όλοι όσοι φτωχοποιήθηκαν τα πέντε αυτά χρόνια κι έπρεπε να παρακαλάνε για να βρουν δουλειά ή για να μην τους κόψει το ρεύμα η ΔΕΗ ή για δανεικά προκειμένου να πληρώσουν τους φόρους. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έφερε την ελπίδα πως αυτή η ταπείνωση μπορεί να λάβει τέλος εδώ. Και έφερε την ελπίδα, όχι μόνο στους ψηφοφόρους της , αλλά στην πλειοψηφία των Ελλήνων που παρακολούθησαν με ανακούφιση όσα έγιναν (κυρίως ειπώθηκαν) την πρώτη εβδομάδα μετά τις εκλογές.
Η σύγκρουση για την ώρα, μοιάζει αναπόφευκτη. Ο ελληνικός λαός ψήφισε, απαιτώντας τον ενταφιασμό των μνημονίων και ζητώντας την αξιοπρέπειά του πίσω. Η ευρωπαϊκή ηγεσία, δηλαδή οι Γερμανοί, παραμένουν ανυποχώρητοι , άρα δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της σύγκρουσης , αν κανείς δεν κάνει πίσω.
Τώρα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποδείξει εάν πραγματικά έχει τις ικανότητες για να διαχειριστεί μία τόσο κρίσιμη κατάσταση. Ο Αλέξης Τσίπρας μέχρι σήμερα έχει φανεί πολύ τυχερός και έχει ευνοηθεί τα μέγιστα από τη συγκυρία. Η ηγεσία του κόμματος του προσφέρθηκε από τον Αλέκο Αλαβάνο, χωρίς να χρειαστεί να παλέψει για να την κατακτήσει -μόνο για να τη διατηρήσει, ίσως, αλλά κι εκεί είχε μεγάλη βοήθεια. Στη συνέχεια είδε το κόμμα του από το 4% να πηγαίνει στο 27%, όχι επειδή το είχε σχεδιάσει και του βγήκε , αλλά επειδή το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο πιο συγγενικός χώρος για τους ψηφοφόρους. Αναμφισβήτητα διαθέτει κάποια σημαντικά ταλέντα που είναι απαραίτητα στον δύσκολο και όχι αγγελικά πλασμένο κόσμο της πολιτικής. Ως ηγέτης όμως θα κριθεί τώρα, που έρχεται αντιμέτωπος με μια μεγάλη πρόκληση. Και τώρα δεν φτάνει η τύχη. Αν τα καταφέρει, θα έχει αποδείξει ότι εκτός από τυχερός είναι και πραγματικός ηγέτης.