Αφορμή για τις σκέψεις μου αυτές (δεν είναι καινούργιες, φυσικά) η προχθεσινή εμφάνιση της Florence & The Machine στο αμερικάνικο Coachella Festival, ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ του κόσμου. Καταπληκτική η Florence, το Billboard (από εκεί και η φωτογραφία) θεωρεί πως έκανε το καλύτερο live του τριημέρου. Στο Νο 2 έβαλε τους Run The Jewels, στο Νο 3 τους Tame Impala, στο Νο 4 τον Jack White, στο Νο 5 την Azealia Banks κ.ο.κ.
Και θυμήθηκα λοιπόν την εμφάνιση της Florence & The Machine σ' ένα δικό μας φεστιβάλ στην Τεχνόπολη. Ήταν τότε που είχε αρχίσει ήδη να δείχνει τι θα γινότανε, σούπερ επί σκηνής και με ένα ντεμπούτο άλμπουμ εξαιρετικό. Έτυχε να την έχω δει και λίγους μόλις μήνες πριν στο Brixton Academy, γνώριζα τι σπουδαία ήταν on stage. Ε, λοιπόν, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού του φεστιβάλ, προτίμησε να μεταφερθεί στη διπλανή σκηνή όπου έπαιζαν οι Fujiya & Miyagi (δεν είναι κλιματιστικό). Μεγάλες στιγμές. Στην κεντρική σκηνή μείναμε λίγοι ή, μάλλον, πιο σωστά, λιγότεροι σε σύγκριση με τους δίπλα.
Βλέπουμε σήμερα που είναι οι Fujiya & Miyagi (καλοί για τα κυβικά τους, δεν λέω) και που η Florence & The Machine. Θα μου πείτε, είναι κριτήριο αυτό τώρα, που είναι ο ένας και που ο άλλος, ποιος είναι πιο εμπορικός και ποιος δεν είναι; Όχι βέβαια, αλλά μεγάλη κουβέντα για να την κάνουμε τώρα εδώ…
update: Είναι και στο εξώφυλλο του σημερινού NME η Florence με αφορμή την παρουσία της στο φετινό Glastonbury. Ε, καλά, τι ξέρουν αυτοί τώρα.
Δημήτρης Κανελλόπουλος