Σύμφωνα με τον ιδρυτικό νόμο της ιδιωτικής τηλεόρασης, το 1989,  οι σταθμοί οφείλουν να διαθέτουν το 1,5% των ετησίων ακαθάριστων εσόδων τους για την παραγωγή ή συμπαραγωγή κινηματογραφικών ταινιών μεγάλου μήκους  με απαραίτητο προορισμό την προβολή τους σε κινηματογραφικές αίθουσες. Η υποχρέωση αυτή των καναλιών περιέχεται και σε προεδρικό διάταγμα του 1993, ενώ το 2010 η διάταξη επαναδιατυπώθηκε ώστε να μην τίθενται γραφειοκρατικά κωλύματα ως άλλοθι.

Μάλιστα η επένδυση του 1,5% σε κινηματογραφικές παραγωγές αποτελεί και προαπαιτούμενο για την αδειοδότηση του κάθε σταθμού, ωστόσο όπως ξέρουμε η «λεπτομέρεια» των τηλεοπτικών αδειών δεν απασχόλησε ποτέ μέχρι σήμερα σοβαρά το ελληνικό κράτος…

Παρά την «επιμονή» της νομοθεσίας όμως, οι ιδιωτικοί σταθμοί δεν έχουν καταβάλει ποτέ τα ποσά που τους αναλογούν, κάνοντας χρήση ακόμα μία φορά της προκλητικής ασυλίας που απολαμβάνουν στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο Δημόσιο. Ακόμα και η κρατική τηλεόραση όμως, διαθέτει πολύ μικρότερα η καθόλου ποσά, όπως καταγγέλλει ο Σύνδεσμος Ανεξάρτητων Παραγωγών Οπτικοακουστικών Εργων (ΣΑΠΟΕ). Οι κινηματογραφικοί παραγωγοί έχουν προσφύγει στη Δικαιοσύνη με σκοπό την καταβολή του 1,5 από τα κανάλια, έστω και 26 χρόνια μετά.

Να σημειωθεί ότι οι περισσότερες χώρες – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιβάλλουν μια τέτοιου είδους επένδυση, τόσο στους ιδιωτικούς όσο και στους δημόσιους τηλεοπτικούς σταθμούς και στις περισσότερες περιπτώσεις με πολύ μεγαλύτερα ποσά. Ευρωπαϊκές κινηματογραφικές ενώσεις όπως η FERA (Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Σκηνοθετών Οπτικοακουστικών Έργων) έχουν επανειλημμένα καταδικάσει την Ελλάδα για την αδυναμία εφαρμογής του Νόμου του 1,5%.

Το άρθρο 16 του Συντάγματος ορίζει ρητά ότι υποχρέωση του Κράτους αποτελεί η ανάπτυξη και προαγωγή της Τέχνης. Στην περίπτωση του κινηματογράφου αυτό δεν συμβαίνει. Εκτός από το ζήτημα του 1,5%, οι αρμόδιες ενώσεις διαμαρτύρονται για την πρόσφατη κατάργηση των λεπτών που λάμβανε η Πολιτεία από κάθε κινηματογραφικό εισιτήριο (0,71 ευρώ).

Προκύπτουν δύο προβλήματα. Από τη μία η αδυναμία της Πολιτείας να εκπληρώσει τις συνταγματικές τις υποχρεώσεις και να ενισχύσει ακόμα και με τα περιορισμένα μέσα της την εγχώρια καλλιτεχνική παραγωγή. Από την άλλη η διαχρονικά ανοιχτή πληγή της ασυλίας των ιδιωτικών σταθμών.  Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, τα προβληματικά ελληνικά κανάλια «κατορθώνουν» να επηρεάζουν αρνητικά, ακόμα και τον κινηματογράφο