Την εποχή που «έπαιζε» το χαριτωμένο παράθεμα, που προηγείται, η μετοχή της Γιούρομπανκ είχε τιμή, όπως έλεγε και το τραγουδάκι, μόλις 30 λεπτά.
Μόλις; Ξέρετε πόσο έπιασε στην τωρινή ανακεφαλαιοποίηση; 1 λεπτό! Και, μάλλον, μόνο λόγοι μη διάσπασης του κερματικού ατόμου μας, του σεντ, σταμάτησαν τη διαδικασία στο σημείο που σταμάτησε. Πάει να πει, δηλαδή, πως στην ανακεφαλαιοποίηση τη συνδεδεμένη με το 3ο Μνημόνιο και την αριστερά, η τιμή της μετοχής της –αυτής που αποτελούσε σκάνδαλο κολοσσιαίων διαστάσεων κατά τον Αλέξη Τσίπρα, και όχι μόνο- μειώθηκε κατά περισσότερο από 30 φορές! Από 31, για την ακρίβεια, λεπτά σε μόλις 1! Οι αντίστοιχες μειώσεις είναι, για την Εθνική από 30 λεπτά σε 2, για την Άλφα από 65 σε 4 και για την Πειραιώς από 170 σε 3 (57 φορές!).
Τώρα, βέβαια, δεν συνιστά σκάνδαλο. Όχι! Δεν μπορεί να είναι σκάνδαλο το αναπόφευκτο. Διότι, ως γνωστόν, εκεί που οι προηγούμενοι διέπρατταν σκάνδαλα κατά του λαού και του έθνους, οι τωρινοί διαπράττουν αναπόφευκτα. Όπως πολύ γλαφυρά (!) το έθεσε ο Γιώργος Σταθάκης, προχθές στη Βουλή, ναι μεν, χωρίς αμφιβολία, η ζημία για το Δημόσιο είναι μεγάλη, αλλά «αν βάζαμε κατώτατη τιμή, [ώστε να προστατέψουμε την θέση του Δημοσίου] δεν θα γινόταν η ανακεφαλαιοποίηση. Τόσο απλά!»
Τόσο απλά, τόσο αναπόφευκτα. Τόσο ΤΙΝΑ κι εδώ. Γιατί, πέρα από τα υπόλοιπα, κινδύνευαν και οι καταθέσεις άνω των 100000.
Λοιπόν, να το πω για μια ακόμη φορά, μετά το καλοκαίρι, όταν και πάλι «θα κατέρρεαν οι τράπεζες» κι έτσι το Μνημόνιο ήταν αναπόφευκτο μπλα μπλα. Χέστηκα για τους καταθέτες των 100000 πλας, όταν έχουμε 2000000 ανέργους, τα τρία τέταρτα των εργαζόμενων να πληρώνονται όσο πληρώνονται στη χάση και στη φέξη (από εργοδότες κατόχους, φαντάζομαι, των εκατό και χιλιάδων), 4000000 κάτω από τα όρια της φτώχειας και άλλα κοινωνικά εγκλήματα ων ουκ έστιν αριθμός. Γιατί, πώς να το κάνουμε, πρόκειται για ένα πολύ μεροληπτικό ταξικά αναπόφευκτο, κάθε φορά, που ευνοεί μονίμως τους ευρισκόμενους στην ανώτερη μεσαία τάξη και άνω.
Δεν θα επιμείνω, όμως, σε αυτό. Το μόνο που πρέπει προσώρας να κρατήσουμε είναι πως αποκλειστικό «επιχείρημα» της ελληνικής κυβέρνησης παραμένει το αναπόφευκτο. Τίποτε άλλο!
Γιατί το θεμελιώδες στην υπόθεση των τραπεζών, με όλα όσα ήδη έχουν ειπωθεί για τη μορφή του ντιλ, για το ποια κοράκια περιλαμβάνονται μεταξύ των νέων επενδυτών και τα όμοια, δεν βρίσκεται σε αυτά. Το θεμελιώδες, από την οπτική γωνία της ριζοσπαστικής Αριστεράς, το πραγματικά στρατηγικό της υπόθεσης, βρίσκεται αλλού: εκεί που η υλοποίηση του βασικού άξονα της πολιτικής του παλιού ΣΥΡΙΖΑ περί δημόσιων τραπεζών, ως μόνης δυνατότητας, sine qua non προϋπόθεσης για την άσκηση της ταξικά αντίστροφα μεροληπτικής πολιτικής, από αυτήν που περιγράφηκε προηγουμένως, βρίσκονταν πολύ κοντά –βάσει της 60-70% συμμετοχής του Δημοσίου στις συστημικές τράπεζες- τώρα απομακρύνθηκε σε απόσταση ετών φωτός.
Η συγκεκριμένη μεθόδευση έκανε οικονομικά πολύ περισσότερο δύσκολη μια τέτοια επιλογή. Αποχαιρέτα τις δημόσιες τράπεζες, που βαυκαλιζόσουν πως εύκολα θα είχες, μας λέει το σύστημα περιχαρές.
Και σε αυτό θα πρέπει να επιμένουμε. Όλα τ’ άλλα είναι, εν τέλει, παραπειστικά και αποπροσανατολιστικά. Δεν είναι τυχαίο πως για σκάνδαλο μιλούν και η ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι. Για κάθαρση, για εξεταστικές, «να μπει το μαχαίρι στο κόκκαλο».
Ισχυρίζομαι πως όποιος από την Αριστερά προτάσσει αυτά δεν προσφέρει καθόλου καλές υπηρεσίες στο κίνημα. Δεν είναι μόνο ότι συνδέεται με τα χειρότερα χαρακτηριστικά του προ 13ης Ιουλίου ΣΥΡΙΖΑ –λαϊκιστικά, σκανδαλοθηρικά, επιφανειακά. Ούτε ότι, επιπλέον, παραπέμπει στις αλήστου μνήμης δεξιούρες της «Κάθαρσης» του 1989. Το κύριο είναι πως θολώνει, μέσα στην σκανδαλοθηρική χλαπαταγή, αυτό που έχει στρατηγικό, από κοινωνική άποψη, χαρακτήρα: από «την σκοπιά του σοσιαλισμού», που λέμε.
Η τοποθέτηση, π.χ., της ΛΑ.Ε. για «ντροπολογίες και σκοτεινές διαδικασίες», για «ποινικές ευθύνες», για υπόθεση που «δεν θα αφήσουμε να κουκουλωθεί», επαναλαμβάνει, κατά πνεύμα και κατά λέξη, τις αντίστοιχες τοποθετήσεις του Αλέξη Τσίπρα από το παρελθόν. Όσο ταξικά προσανατολισμένες ήταν εκείνες άλλο τόσο είναι και οι τωρινές, νομίζω. Και δεν προσφέρουν το παραμικρό στην ανάταξη της αντίστασης και του αντιμνημονιακού αγώνα.
Ο Μπρεχτ υποστήριζε πως μεγαλύτερο έγκλημα από το να ληστέψεις μια τράπεζα είναι να ιδρύσεις μια τράπεζα. Νομίζω δεν υπάρχει καλύτερος οδηγός, για τη διαμόρφωση της σχετικής αριστερής πολιτικής, από την διατύπωση αυτή. Οι τράπεζες δεν τροφοδοτούν σκάνδαλα, αποτελούν οι ίδιες σκάνδαλο!