Πρόκειται για την πρώτη από τρεις Αγρυπνίες, που θα πραγματοποιηθεί τα μεσάνυχτα της Τετάρτης 23 προς Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου, σε συνεργασία με το Δίκτυο Μεταναστριών Ελλάδας «Μέλισσα» και θα ζωντανέψει έναν κόσμο με εγκαταστάσεις και περφόμανς, με βασικό άξονα την έννοια του «Ξένου».
«Τα Χριστούγεννα έχουν να κάνουν με τη γέννηση ενός θεού που γεννήθηκε μέσα σε έναν σταύλο, εμπεριέχουν την επικινδυνότητα του ξεριζωμού και την ανάγκη φροντίδας του αδύναμου. Αυτό δεν είναι τυχαίο και είναι καλό να μην το ξεχνάμε.
Η φυγή στην Αίγυπτο για να γλιτώσει τη σφαγή του Ηρώδη τον καθιστά έναν θεό που με το που γεννήθηκε αμέσως ξεσπιτώθηκε κάτω από αντίξοες συνθήκες. Αυτό είναι κάτι πολύ ριζοσπαστικό, ένας θεός κυνηγημένος» εξηγεί ο Κ. Ντέλλας και προσθέτει: «Ήθελα να συνδυάσω τις έννοιες οικοδεσπότης και φιλοξενούμενος και ψάχνω παντού την έννοια του ξένου, με βασανίζει από τον “Ξεπεσμένο Δερβίση” ακόμα, ψάχνω την ξενιτιά.
Η γέννηση αυτού του ξεριζωμένου θεού είναι μια γέννηση που, όπως πάντα, έχει μέσα της μια παρηγοριά και σηματοδοτεί το ότι δεν είμαι μόνος μου. Έτσι, με αφορμή τη γιορτή, τη γέννηση ενός θεού πρόσφυγα δημιουργούμε έναν κόσμο εικαστικό για να εγκαταστήσουμε εκεί τον ξένο.
Αλλά όλα είναι τόσο ρευστά που και εμείς ως οικοδεσπότες πρέπει να έχουμε στο μυαλό πως μπορούμε να βρεθούμε στη θέση του πρόσφυγα. Μου αρέσουν οι διαβατήριες τελετές, το πέρασμα προς κάτι άλλο. Κάπως έτσι προέκυψε και η πρόταση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, ένας ολόκληρος άλλος κόσμος πάνω σε μια στιγμή φτιαγμένος από ανακυκλώσιμα υλικά, που δημιουργούν εγκαταστάσεις, περφόρμανς, θέατρο, που κρατάει στο χέρι το διαβατήριο προς τον άλλον.
Μέσα από έναν χάρτη ο θεατής θα περιηγηθεί στους χώρους του θεάτρου και σε εγκαταστάσεις με δικό της τίτλο η καθεμιά με τη βοήθεια ανθρώπων και σηματοδότηση. Οι εγκαταστάσεις περιλαμβάνουν και προβολές για πρόσφυγες, μικρού μήκους όπως “Τα γράμματα από την Αμερική” του Παπαστάθη κ.ά.
Στον θόλο θα υπάρχει μια αφήγηση του “Ξεπεσμένου Δερβίση”, στο υπερώο προβολή φωτογραφιών, εγκατάσταση εμπνευσμένη από φωτογραφία του Δημοτικού Θεάτρου όταν είχε στεγάσει Μικρασιάτες πρόσφυγες.
Εκεί θα είναι και τα υλικά για να φτιάξουν οι θεατές το σακίδιο της “Μέλισσας” για τους πρόσφυγες. Θα σερβίρεται καφές και τσάι όλο το βράδυ. Άλλωστε, κοινός παρανομαστής είναι η γλύκα και η τρυφερότητα που λείπει. Μια ιστορία που θυμίζει οικοτεχνία, χειροποίητη αφήγηση, με τραγούδια ανατολικής Μεσογείου και στο τέλος φαγητό, που ήταν πάντα κοινός τόπος. Ο θεατής μπορεί να έρθει όποια ώρα θέλει, να συμμετάσχει όπου θέλει, να φύγει και να επιστρέψει όσες φορές».