του Κώστα Εφήμερου
Αναφερόταν λοιπόν ο εν λόγω δημοσιογράφος στους πολεμικούς ανταποκριτές και έλεγε πολύ σωστά ότι δεν είναι τίποτα σπουδαιότερο από τον γιατρό ή τον οδηγό ή τον κλητήρα που βρίσκεται επίσης στο πεδίο του πολέμου. Η μόνη διαφορά είναι ότι το επιχείρημα αποδεικνύει εντελώς το αντίθετο: ότι και ο γιατρός και ο οδηγός αλλά και ο κλητήρας την στιγμή που αποφασίζει να αφήσει την ασφάλεια του σπιτιού του και αποφασίζει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή του πυρός ασκεί εκείνη τη στιγμή λειτούργημα και όχι επάγγελμα.
Το 2015 ήταν για μένα απίστευτα δύσκολο. Ο ξαφνικός θάνατος του αγαπημένου μου συνεργάτη -και σε μεγάλο βαθμό ψυχή του TPP- ήταν κάτι που δεν έχω ξεπεράσει ακόμα. Μισό χρόνο μετά ακόμα περιμένω να τον δώ στο γραφείο του όταν ανοίγω την πόρτα. Με τον Σωτήρη δεν είχαμε πολλά κοινά. Ήμασταν αυτό που λέμε ανάποδοι άνθρωποι με κοινό σκοπό. Πιστεύαμε και οι δύο ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, γνωρίζαμε και οι δύο ότι αρχίδια θα αλλάξουμε τον κόσμο και συμφωνούσαμε σιωπηλά να συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν από εμάς να εξαρτιόταν η αλλαγή του κόσμου.
Σε αυτό που συμφωνούσαμε είναι ότι η δημοσιογραφία είναι πρωτίστως λειτούργημα. Όχι οι δημοσιογράφοι, η δημοσιογραφία. Δεν διατηρούσαμε για τους εαυτούς μας καμία ειδική θέση στο πάνθεον των ηρώων της καθημερινότητας. Ο δάσκαλος και ο γιατρός, ο δημόσιος υπάλληλος και ο συνδικαλιστής, ο συγγραφέας και ο οδηγός του ασθενοφόρου, όλοι τους ασχολούνται με λειτουργήματα ακόμα και όταν οι ίδιοι είναι απλά καθίκια. Όπως ο γιατρός που εμπορεύεται τον πόνο και ζητάει φακελάκι, ο δάσκαλος που σκοπίμως φροντίζει για τα ιδιαίτερα μαθήματά του, ο δημόσιος υπάλληλος που λαδώνεται, ο συνδικαλιστής που εκφράζει πολιτικά συμφέροντα ή προσωπικές φιλοδοξίες, ο συγγραφέας που προπαγανδίζει την εκμετάλλευση του ανθρώπου έτσι και ο δημοσιογράφος που γράφει σύμφωνα με τα συμφέροντα του αφεντικού του ανήκει στο κατακάθι της κοινωνίας.
Δεν είναι λοιπόν συνετό για λόγους ευγενείας να προσπαθεί κανείς να αποτινάξει από πάνω του τις ευθύνες ενός λειτουργήματος. Η κοινωνία δεν θα προσφέρει (ή τουλάχιστον δεν πρέπει να προσφέρει) άφεση αμαρτιών στον δημοσιογράφο που υποτιμάει το επάγγελμά του επειδή δεν μπορεί ο ίδιος να αρθεί στο ύψος που αυτό απαιτεί.
Αν τελικά ασκούμε τη δημοσιογραφία ως επάγγελμα και όχι ως λειτούργημα τότε να ζητάμε συγνώμη, όχι κατανόηση. Αν οι συμβιβασμοί μας είναι τέτοιοι που τελικά αλλοιώνεται το παραγόμενο έργο σε βαθμό που να μην ανταποκρίνεται στο δικαίωμα του πολίτη να γνωρίζει τότε να κάνουμε στην άκρη.
Η δημοσιογραφία απαιτεί τον έλεγχο της εξουσίας, από όπου και αν προέρχεται. Απαιτεί καχυποψία και έρευνα και φυσικά το ψυχικό σθένος να παραδεχτείς τις λάθος εκτιμήσεις και να επανορθώσεις όποτε αδίκησες κάποιον. Η δημοσιογραφία όπως λέμε στους 1101 απαντάει στο δικαίωμα της κοινωνίας για ένα καλύτερο μέλλον.
Και επειδή στον τίτλο έγραψα «επί προσωπικού», να τελειώσω λέγοντας ότι σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλύτερο από οποιονδήποτε άλλο. Και όταν στο γραφείο ήταν ο Σωτήρης είχα τον άνθρωπο που με γείωνε κάθε φορά που νόμιζα ότι έκανα κάτι άξιο. Τέτοιος άνθρωπος ήταν, προσγειωμένος. Αλλά νομίζω ότι και αυτός όταν έβγαινε να πιεί ένα ποτό και στην δίπλα παρέα μιλούσαν για το τι έγραψε το ThePressProject κορδωνόταν και το χαιρόταν.
Και αν και αρχίδια θα αλλάξουμε τον κόσμο, εμείς, όσοι μείναμε ενωμένοι, μαζί με τα μέλη μας από τους 1101, θα συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν από εμάς να εξαρτάται το μέλλον αυτού του τόπου.
Και ο κόσμος μας θα αλλάζει. Και που ξέρεις… ο κόσμος σας μπορεί μια μέρα να γίνει και δικός μας.