Ας προσπαθήσουμε όμως να δώσουμε μερικές απαντήσεις γι' αυτό το φαινόμενο, κωδικοποιώντας τα ερωτήματα που έπεσαν βροχή κατά τη διάρκεια της χθεσινής μέρας.
Είναι ο λουλουδοπόλεμος δικαίωμα;
Ο συνταγματικός νομοθέτης δεν είχε προφανώς υπόψιν του την ρίψη γαρυφάλλων όταν συνέτασσε τον καταστατικό χάρτη του πολιτεύματος, αλλά είναι προφανές ότι ο καθένας μπορεί να διασκεδάζει όπως επιλέγει και χωρίς κανείς να τον εμποδίζει. Η κριτική όμως αυτής της στάσης είναι επίσης δικαίωμα. Πόσο μάλλον όταν αυτή η μορφή διασκέδασης επιλέγεται στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, οπότε αποκτά άλλο κοινωνιολογικό και πολιτικό αποτύπωμα. Εκτός της προφανούς γελοιότητας να πετάς στον αγαπημένο σου τραγουδιστή, εκτός από λουλούδια και το πανέρι μαζί.
Γιατί μιλάς τώρα και δεν μιλούσες πριν για λουλουδοπόλεμους;
Από την εποχή του διαδικτύου και μετά υπάρχει μια απαίτηση, όταν μιλάς, να μιλάς για όλα τα πιθανά θέματα τα οποία μπορεί να θίξεις και ταυτοχρόνως να έχεις αποδείξεις ότι δεν ασχολείσαι πρώτη φορά με το θέμα. Συνήθως χρησιμοποιείται ως επιχείρημα όταν λείπει οποιοδήποτε άλλο. Είναι ανάλογης αξίας με το επιχείρημα: «Κι εγώ έχω άποψη, αλλά την κρατάω για τον εαυτό μου!»
Πώς χτίστηκε η «διασκέδαση» τέτοιου τύπου;
Μπουζούκια υπήρχαν πάντα. Δεν είναι νέο είδος διασκέδασης. Υπήρχαν επίσης πάντα αυτοί που ήθελαν να επιδείξουν τον πλούτο τους. Δεν είναι νέο φαινόμενο. Αυτό που είναι φαινόμενο των τελευταίων 30 ετών είναι ότι αυτή η επιδειξιομανία, αυτός ο ανταγωνισμός χουβαρντοσύνης έγινε αυτό που λέμε trend και βασικός δείκτης κοινωνικής καταξίωσης.
Διασκέδαση μόνο ή το πάρτυ της παραοικονομίας;
Υπάρχει αλήθεια κανείς που πιστεύει ότι τα πρώτα (ή και τα δεύτερα) τραπέζια- πίστα ξοδεύουν λευκό και αμόλυντο χρήμα, βγαλμένο με τον ιδρώτα των λουλουδοπολεμιστών; Ποτέ δεν βρίσκονται σ’ αυτά τα τραπέζια αυτοί που κάνουν λογαριασμό 2000 ευρώ και αυτό είναι και το ετήσιο εισόδημα που δηλώνουν στην εφορία; Ποτέ δεν έτυχε να πέσει το μάτι κανενός στο ξέφρενο γλέντι υποδίκων, καταδίκων και διαφόρων μούτρων, πάντα πρώτο τραπέζι; Ποτέ δεν έτυχε να πέσει το μάτι κανενός στα βαριά ζεϊμπέκικα εντός γνωστών ναών της διασκέδασης σωτήρων του έθνους με ύποπτη αύξηση περιουσιακών στοιχείων; Υπάρχε κανείς που πιστεύει ότι έχει δηλωθεί ως εισόδημα έστω το 1/10 των εισπράξεων απ’ αυτά τα λουλούδια;
Αν σταματήσει ο λουλουδοπόλεμος θα σταματήσει η κρίση;
Όχι, βέβαια. Όπως δεν σταματούν οι πόλεμοι όταν λέμε ότι οι παγκόσμιες δαπάνες για όπλα θα μπορούσαν να ταΐσουν 10 φορές τους πεινασμένους όλου του πλανήτη. Όταν αποτιμούμε την αξία μια περιττής ή σκανδαλώδους ενέργειας δεν σημαίνει ότι αυτοί που την επιλέγουν αύριο θα την σταματήσουν και θα τρέχουν στις κοινωνικές κουζίνες. Είναι ένα σχόλιο για την ιεράρχηση των αναγκών. Είναι η αντιπαραβολή μιας πλασματικής ανάγκης (λουλούδια) με μια πραγματική (τροφή)
Είναι λαϊκός αυτός ο τρόπος διασκέδασης;
Όχι. Είναι ψευδεπίγραφα λαϊκός. Συμμετέχουν ουσιαστικά όλες οι κοινωνικές τάξεις, σε έναν αγώνα δρόμου να δείξουν ότι είναι «εκεί» και ότι ξοδεύουν «πολλά». Είναι μια ουσιαστικά αστεία – και επιτυχής- προσπάθεια των εγχώριων διαμορφωτών τάσεων να βάλουν αστερόσκονη στο μπουζούκι, με τα γνωστά αισθητικά αποτελέσματα.
Η συζήτηση αυτή ανέδειξε περισσότερες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας από τα βουνά των λουλουδιών στα σκυλάδικα. Και όλα αυτά μόλις μέσα σε ένα 24ωρο. Και μ’ αυτή την έννοια, δεν έχω παρά να αναφωνίσω: Σ’ ευχαριστούμε, Παντελή Παντελίδη.