Τους τρεις τομείς -αναδιανομή της αξίας της παραγωγής, περιβάλλον και δικαιοσύνη στη λήψη αποφάσεων- που προσδιορίζουν τον όρο της «δίκαιης ανάπτυξης» αναλύει ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος στην «Αυγή», ενώ ταυτόχρονα τονίζει την ανάγκη να υπάρξει ένα χρονικά προσδιορισμένο και ιεραρχημένο κυβερνητικό πρόγραμμα.
 
Σε σχέση με το δημοψήφισμα στη Βρετανία, μιλάει για την ανάγκη να μπορέσει η Αριστερά να συνεγείρει τον κόσμο των συνδικάτων και των κινημάτων, ούτως ώστε να υπάρξει μια καλύτερη και όχι περισσότερη Ευρώπη. Ακόμη, υπογραμμίζει τη σημασία να εκπονηθεί ένας σχεδιασμός με πέντε ή έξι μεγάλα νομοσχέδια του παράλληλου προγράμματος μέχρι το επόμενο Πάσχα.
 
Όλοι θέτουν ως κύριο ζητούμενο την ανάπτυξη. Πώς εννοεί η Αριστερά τον όρο “δίκαιη ανάπτυξη”;
 
Θέτετε το κύριο ζήτημα για την Αριστερά -όχι βέβαια μόνο την ελληνική Αριστερά- για την επόμενη περίοδο. Χωρίς ένα διαφορετικό παραγωγικό μοντέλο, δεν υπάρχει πιθανότητα να αποκτήσουμε ηγεμονία.
 
Κατά τη γνώμη μου, η έννοια της «δίκαιης ανάπτυξης» πρέπει να εξειδικευτεί και να γίνει συγκεκριμένη ως προς τρία πράγματα.

Τη δίκαιη (ανα)διανομή της αξίας που προκύπτει από την παραγωγή: Συλλογικές συμβάσεις και η ρύθμιση της εργασίας, που θα συζητηθούν στη δεύτερη αξιολόγηση, έχουν σημαντικές επιπτώσεις και για το αναπτυξιακό μοντέλο. Συγχρόνως πρέπει να ξαναδούμε νέες μορφές συνεργατικής / συνεταιριστικής επιχειρηματικότητας που μπορούν να συμβάλλουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα.

Τη χωρική – περιβαλλοντική δικαιοσύνη: Οι επιβαρύνσεις και τα οφέλη της ανάπτυξης να μοιράζονται γεωγραφικά και χωρικά ισότιμα / ισορροπημένα. Άρα, μπαίνουν ζητήματα αποκέντρωσης και περιφερειακής σύγκλισης, που προϋποθέτουν στιβαρούς δημόσιους μηχανισμούς σχεδιασμού (χωροταξικά σχέδια, σοβαρή -και γρήγορη βέβαια- περιβαλλοντική δανειοδότηση κ.λπ.), ώστε να μην κάνει η αγορά τις επιλογές της με μόνο κριτήριο την αποφυγή κόστους επένδυσης.
 
Τη δικαιοσύνη στη λήψη αποφάσεων: Η ανάπτυξη δεν θα έρθει μόνο «κατόπιν ενεργειών» της κεντρικής κυβέρνησης, «από τα πάνω»: Χρειάζονται μεγάλη επικοινωνία, συνεννόηση και κοινές αποφάσεις με Τοπικές Αυτοδιοικήσεις, επίσημους φορείς των παραγωγικών ομάδων, αλλά κυρίως με όσους συνήθως «μένουν αόρατοι», δεν εκπροσωπούνται στις επίσημες διαδικασίες. Εδώ θέλει μεγαλύτερη επινοητικότητα και καινοτομία, ώστε να «ανοίξουμε» νέες αρένες διαλόγου (ίσως και σύγκρουσης) -σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο-, όπου θα συζητιούνται τα αναπτυξιακά επίδικα. Η «ιδιοκτησία» των αναπτυξιακών προτάσεων αποτελεί προϋπόθεση ώστε μια κάποια «αφήγηση» για την ανάπτυξη να γίνει ουσιαστικά αποδεκτή από τους κοινωνικούς δρώντες που θα κληθούν να την υλοποιήσουν.
 
Έχετε καταλήξει με τους θεσμούς ποια θα είναι τα μέτρα της βραχυχρόνιας ελάφρυνσης του χρέους;
 
Δεν είναι ενιαίες οι αντιδράσεις. Έχουμε μετά τη συμφωνία του Μαΐου, την αναγνώριση της μη βιωσιμότητας του χρέους και την υιοθέτηση ενός αντικειμενικού κριτηρίου για το τι σημαίνει να χρειαζόμαστε ελαφρύνσεις για το χρέος. Συγχρόνως, το ΔΝΤ θα θελήσει είτε περισσότερα εργαλεία για να επιτευχθούν οι στόχοι, είτε η πιο εντατική χρήση των εργαλείων που συμφωνήθηκαν στο Εurogroup για τη βραχυπρόθεσμη, μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη ελάφρυνση του χρέους. Άρα, το θέμα είναι ανοιχτό ακόμα και σε κάθε περίπτωση κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν έχουν παρθεί σημαντικές αποφάσεις.