της Ειρήνης Κοσμά

Περιγράφοντας την εμπειρία της ιδιότυπης «αυτοεξορίας» του στην πόλη των Sepultura αναφέρει: «Άλλες εικόνες, άλλη κουλτούρα, άλλο χρώμα ο ουρανός, άλλοι αστερισμοί (νότιο ημισφαίριο) και βασικά, άλλη συχνότητα στη γλώσσα και άλλοι ήχοι».

«Δεν θα μπορούμε να κρυφτούμε πουθενά»

Πάντως, τίποτα από τα παραπάνω δεν άλλαξε την οπτική του για τις εξελίξεις στην Ελλάδα: «Πολύ άσχημες, κάθε χρόνο και χειρότερα. Το χειρότερο με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι είπε στον κόσμο ότι δεν υπάρχει ελπίδα… ξεχάστε το (no future)… και αυτό έχει ρίξει τον κόσμο σε κατάθλιψη και βέβαια ακόμα χειρότερη φτώχεια».

Η Βραζιλία θα έχει καλύτερη πορεία; «Ελπίζω να πάμε καλύτερα, αν και τα μηνύματα από το τελευταίο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα δείχνουν την ακάθεκτη και απροκάλυπτη επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και μάλιστα με λατινοαμερικάνικο τρόπο. Σε τελευταία ανάλυση με την παγκοσμιοποίηση δεν θα μπορούμε να κρυφτούμε πουθενά…».

Από τη Θατσερική Αγγλία στο «Γελάστε»

Ως προς την underground κουλτούρα σε συνθήκες κρίσης, παραπέμπει στην Θατσερική Αγγλία, όπου γεννήθηκε το πανκ: «Υλικό υπάρχει του σκασμού, άμα ξεφλασάρει ο κόσμος θα δούμε. Εμείς έχουμε φτιάξει κομμάτια για την κρίση, όπως το “Γελάστε”».

Ο ίδιος δεν χάνει την αισιοδοξία του, καθώς δεν πιστεύει στη «γραμμική εξέλιξη» της Ιστορίας: «Πιστεύω ότι κάπου θα σπάσει ο διάολος ο ποδάρι του και θα την πατήσουν».

Σχετικά με το βιβλίο του Μια μέρα θεού χαρά, το οποίο έχει μεταφραστεί στα Πορτογαλικά, σε αυτοσαρκαστικό ύφος, σχολιάζει: «Στα τρία χρόνια έδωσα έξι αντίτυπα, και πιέζω τον εκδότη μου να τυπώσει άλλα δύο. Μάλλον καλύτερα πήγε στην Ελλάδα και για όσους δεν το γνωρίζουν, παρόλο που έγινε παρουσίαση στον Σκλαβενίτη και το διαφήμισε το Vogue, το βιβλίο μου έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις “Τυφλόμυγα”».

«Να βγαίνεις στην επιφάνεια να στεγνώξεις»

Ως προς τη μουσική των Lost Bodies, την απήχηση στο κοινό, τη δημιουργική διαδικασία και τα κίνητρά του, εξηγεί: «Τα cd μας έχουν μια σκηνοθεσία, και η σειρά των κομματιών γίνεται με πολύ προσοχή, άλλοτε ξενερώνοντας, προβοκάροντας, βυθίζοντας, αλλά πάντα ο νους μας είναι να βγαίνεις στην επιφάνεια να στεγνώξεις.   

Μέχρι τα Χριστούγεννα, οι Lost Bodies θα κυκλοφορήσουν διπλό βινύλιο με τις μουσικές που έχουν φτιάξει για το θέατρο, τον κινηματογράφο και τον χορό.

Από «Το βαπόρι», 50λεπτη οπτικοακουστική περφόρμανς βασισμένη σε ποιήματα του Μίτλου Σαχτούρη με βίντεο, εικόνες και πρωτότυπη μουσική των Lost Bodies συνερμηνεία με την Όλια Λαζαρίδου, που πρωτοπαρουσιάστηκε το 2012.

Επίσης, ο Θάνος Κόης έχει έτοιμους τους στίχους για ένα κομμάτι στα βραζιλιάνικα, και δύο πολύ γλυκές μουσικές με έντονη την επιρροή των ρυθμών της Βραζιλίας: «Μάλλον θα πρέπει να βρω βραζιλιάνα να τα τραγουδήσει…».

Ιλισσός – Θάνος Κόης/Lost Bodies (2012)
Ήταν εντελώς στα αρχίδια μου αν αυτό το ποτάμι λεγόταν Ιλισσός
Αυτό που είχε σημασία, ήταν ότι ήταν το μοναδικό μέρος που μπορούσα να χωθώ
για να ξεφύγω από τους μπάτσους
Μπήκα από την είσοδο στην Καλλιθέα
κι άρχισα να τρέχω μέσα στο στεγασμένο τσιμεντομένο ποτάμι
ώσπου έτρεχα στο απόλυτο σκοτάδι
χωρίς να βλέπω εντελώς τίποτα πίσω μου
τίποτα εντελώς μπροστά μου
Ώσπου βρέθηκα με τα μούτρα μέσα στα βρομόνερα,
τις αποχετεύσεις και τα βιομηχανικά λύματα
Και η γλώσσα μου βούτηξε στα κάτουρα των ποντικιών

Ξαφνικά, το άγχος και η αγωνία μου, έφυγαν
κι αφέθηκα να βυθίζομαι ήρεμα και παράλογα
με το χρώμα του νερού να ξανοίγει γύρω μου
σε ένα μπλε, μωβ, γαλάζιο
που εναλλάσσονταν με μια θύελλα από φως
που δημιουργούσε, όγκο, βάθος
και κουρτίνες από φως σαν τροπική καταιγίδα

Τότε κατάλαβα ότι κινούμαι με μεγάλη άνεση
κουνώντας μόνο το κουτσό μου πόδι

Παρόλα αυτά, γλιστρούσα όμορφα
Βαθιά και μακριά, έβλεπα τα πάντα
Όμως κοντά, ήταν όλα θαμπά, φλουταρισμένα
Προσπάθησα να ενώσω τα χέρια μου σαν γυαλιά για να δω καλύτερα
Σιγά σιγά, άρχισα να ξεχωρίζω τις ραφές από την μπλούζα της
που ταξίδευαν το κορμί της σαν ξερολιθιά
Γύρισε και μου άστραψε ένα χάδι με την ανάποδη του χεριού της
Έτσι γύρισα το βλέμμα μου και κατάλαβα ότι όλοι εκεί, ήταν σε ένα άλλο κόσμο
από αυτόν που ξέρουμε

Εκεί δεν υπήρχε άγχος για τίποτα
Οι άνθρωποι, δεν χωρίζονταν σε φυλές, σε πλούσιους και φτωχούς
Όλοι αισθάνονταν, χαίρονταν
Κανείς δεν κατείχε
Κανείς δεν ήθελε γιατί είχε
Είδα όλα τα σπάνια cd που έψαχνα, μπροστά μου
αλλά δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να πάρω ούτε ένα

Ολόγυρα είχε εξαιρετικές ζωγραφιές που άλλαζαν συνέχεια 
Ανάλογα με ποιον τρόπο τις έβλεπες
Όταν πείναγες, έφτανε να κοιτάξεις δεξιά, αριστερά
Είχε τραπέζια με βουνά
από κανελόνια με κιμά σαλτσαρωτά
και σουβλάκια τυλιχτά τριών λογιών
Ένα με πλημυρισμένο, τραγανιστό, πικάντικο γύρο
το άλλο με πανσέτα
και το τρίτο, δεν υπήρχε, ήταν απλώς το τρίτο
Λίγο πιο κάτω υπήρχαν ταψιά με μουσταλευριά
με μπόλικη κανέλα κι ένα δάχτυλο καρύδια από πάνω

Η ηλικία ήταν αυτή ή απλά δεν ήταν
Εκεί δεν υπήρχαν νυστέρια έτοιμα να επιτεθούν στις ρυτίδες
Εκεί δεν υπήρχε καμία απειλή
Όλα ήταν αλήθεια και όλα ήταν ψέμα

Σαν κοίταζες μέσα στα μεγάλα κομμάτια από κεχριμπάρι
Αναγνώριζες αγαπητά πρόσωπα που ήταν έτοιμα να συζητήσουν μαζί σου