Να βρεθούμε και να δράσουμε!

του Paul Mason
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στα αγγλικά εδώ
Φωτογραφία: Ο Aneurin Bevan σε μια ομιλία του για το δικαίωμα στην Ελευθερία του Τύπου. Ψηφιακό έργο βασισμένο σε φωτογραφία του Κούρτ Χούτον. 

Γράφω αυτό το κείμενο από το συνεδριακό κέντρο, καθισμένος στο πάτωμα, και κοιτάζοντας γύρω είναι ορατή μια γενεαλογική αλλαγή. Άνθρωποι με κοστούμια από την εποχή Μπλερ δίπλα σε ανθρώπους με άγρια χρωματιστά μαλλιά και δαχτυλίδια στη μύτη σίγουρα… όχι από την εποχή Μπλερ.

Ξεκάθαρα (ο Κόρμπιν) θα πρέπει τώρα να συμβιβαστεί αρκετά για να φέρει την πλειοψηφία των Εργατικών βουλευτών σε ένα ενωμένο σχέδιο για να αντιμετωπίσει τους Τόρις (σ.σ. Συντηρητικούς), να μετριάσει το Brexit  και να ετοιμαστεί για μία πιθανή πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Αλλά σήμερα του δόθηκε μια τεράστια εντολή να αναδιαμορφώσει το κόμμα.

Οπότε εδώ θα ήθελα να απαντήσω σε μια διαφορετική ερώτηση: Τι πρέπει να κάνουμε μετά, εμείς που συνεργαστήκαμε για να υποστηρίξουμε τον Κόρμπιν;

Η πιο βασική απάντηση είναι: Να βρεθούμε και να δράσουμε

Αυτά είναι δώδεκα σημεία που χρησιμοποιώ για να προσανατολίσω τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια της επόμενης φάση της πολιτικής των Εργατικών. Είστε ευπρόσδεκτοι να τα χρησιμοποιήσετε, να τους επιτεθείτε, ή να επιλέξετε και να αναμείξετε. Θα καταλάβετε γιατί το χαρακτηρίζω νέο – Μπεβανισμό, όταν φτάσετε στο σημείο 12 – αλλά γενικά εμπνέομαι από την δια βίου αποφασιστικότητα του Nye να συνδυάσω ότι έμαθε ως συνδικαλιστής με ριζοσπαστικές Εργατικές πολιτικές και κοινοβουλευτική δημοκρατία που περιέγραψε ως «ένα ξίφος στραμμένο στην καρδιά της εξουσίας»

Νομίζω ο μοντέρνος Μπεβανισμός θα βασιζόταν στις δυνάμεις του δικτυωμένου ακτιβισμού, την κοινωνική οργάνωση και την «οργανωτική» στρατηγική που υιοθετείται από τα συνδικάτα εδώ και στην Αμερική. Και θα έθετε την ερώτηση πώς μεταφράζουμε τις νέες μεθόδους σε ένα κίνημα που θα μπορούσε να παραδώσει μία ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση στο Γουεστμίνστερ. Ορίστε η απάντηση μου

1. Να καταλάβουμε τι στ’αλήθεια συμβαίνει. Η επανάσταση εναντίον του Κόρμπιν έδειξε την ταξική γραμμή που διασχίζει όλο το Εργατικό Κόμμα, όπως και στις απεργίες των μεταλλωρύχων. Παραταγμένοι απέναντι μας είναι όλοι οι άνθρωποι που προσφέρουν ως δωρητές στην Πρόοδο, το «Σώστε το Εργατικό Κόμμα» και το «Οι Εργατικοί Αύριο», Σώζοντας τους Εργατικούς και Οι Εργατικοί Αύριο. Τα hedge funds, άνθρωποι των αγορών και τραπεζίτες που πίστεψαν ότι το Εργατικό Κόμμα θα ήταν ένα όχημα για μία συμπονετική μορφή νεοφιλελευθερισμού. Αυτό που αντιμετωπίζουν είναι η μόνιμη απώλεια του Εργατικού Κόμματος ως ένας υποστηρικτικός θεσμός του οικονομικού συστήματος για τα τελευταία 30 χρόνια. Και γι αυτό παλεύουν τόσο σκληρά να μας υπονομεύσουν.

2. Να εκφράσουμε ελεύθερο λόγο. Είναι σχεδιασμένη να μειώσει την πλειοψηφία του Κόρμπι και να αφαιρέσει όσους περισσότερους συνεδριακούς αντιπροσώπους που θα τον υποστηρίξουν. Οι νέοι κανόνες που επιβλήθηκαν από την Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή (National Executive Committee, NEC) στη χρήση μέσων κοινωνικής δικτύωσης σημαίνουν ότι η ελευθερία πολιτικού λόγου για τα μέλη των Εργατικών είναι αποτελεσματικά περιορισμένη. Η μεγάλη πληβεία βρετανική παράδοση στο άσεμνο χιούμορ, στην υπόδειξη προδοτών και στη γελοιοποίηση των ισχυρών είναι – για κάθε σκοπό και στόχο – απαγορευμένη. 

Οπότε, μέχρι τα μέλη να μπορούν να ελέγχουν την γραφειοκρατία, θα πρέπει να δρουν σαν ένας δημοκράτης στην Τουρκία του Ερντογάν. Να είναι λεπτός. Τα γεγονότα από μόνα τους μπορούν να είναι επιχειρήματα. Το ίδιο και οι εικόνες.

Εάν θες να μοιραστείς πληροφορίες με τους φίλους σου, παρουσίασε τες με ουδέτερο τρόπο. Δεν θα κρατήσει για πάντα.

3. Να δημιουργήσουμε ομάδες Ένα χαρμόσυνο υποπροϊόν της ακύρωσης της εσωτερικής ζωής του κόμματος από τη Διοίκηση των Εργατικών είναι ότι οι άνθρωποι πρέπει να οργανωθούν μόνοι τους, ανεπίσημα. Αλλά η καμπάνια «Ο Τζέρεμι για την Ηγεσία» θα ηρεμήσει τώρα. Οπότε στο πιο βασικό επίπεδο θα πρέπει να αποφασίσει κανείς πού θα είναι το επίκεντρο του ακτιβισμού του και να δημιουργήσει χαλαρά, επικαλυπτόμενα δίκτυα για να πετύχει στόχους. Υπάρχει ένα εξαιρετικό ρητό από τους Γάλλους αυτονομιστές που το εξηγεί αυτό:

«Οι πρωτοπόροι του εργασιακού κινήματος μπορούσαν να βρεθούν μεταξύ τους στο συνεργείο, μετά στο εργοστάσιο. Είχαν την απεργία για να δείξουν τον αριθμό τους και να ξεσκεπάσουν τους απεργοσπάστες… Έχουμε ολόκληρο τον κοινωνικό χώρο για να βρεθούμε.»

4. Να μιμηθούμε κοινωνικά κινήματα.Το Εργατικό Κόμμα δεν μπορεί να «γίνει» ένα κοινωνικό κίνημα: Πρέπει να εκπληρώσει τις οργανωτικές λειτουργίες ενός κόμματος. Έχει μία «μάρκα» που τα δεξιά ΜΜΕ είναι έτοιμα να αμαυρώσουν όταν έστω ένα επίσημο όργανο κάνει μία ανορθόδοξη δράση. Αλλά μπορούμε να χτίσουμε, μέσα και μαζί με αυτές τις άκαμπτες δομές, πιο ρευστά δίκτυα, προσωρινά σμήνη, καταρράκτες, κύματα ακτιβισμού. Υπάρχει ένα ολόκληρο ρεπερτόριο κανόνων, τακτικών και θεωριών στο βιβλίο «Beautiful Trouble», που βγήκε μέσα από το κίνημα «Occupy».

Η Φράνσις Φοξ Πίβεν, βετεράνα αμερικανίδα θεωρητικός των κοινωνικών κινημάτων, συνοψίζει τι προσφέρουν. Τα κοινωνικά κινήματα προκαλούν:
«Αναταραχή μεταξύ των γραφειοκρατών, ενθουσιασμό στα ΜΜΕ, απογοήτευση μεταξύ τμημάτων της κοινότητας που διαθέτουν επιρροή και πίεση στους πολιτικούς ηγέτες»

Πρέπει να αρχίσουμε αναγνωρίζοντας ότι το Εργατικό Κόμμα δρα σήμερα σε μια θάλασσα από τέτοια κινήματα. Υπάρχουν κάποια πράγματα που ένα κίνημα κάνει καλύτερα από ένα κόμμα – ακόμα κι ένα κόμμα δεσμευμένο στην οργάνωση της κοινωνίας και του εργασιακού περιβάλλοντος.

Προσπαθώ να δημιουργήσω έναν «οδηγό κοινωνικών κινημάτων» κατάλληλο για τους ακτιβιστές των Εργατικών. Ρωτάω ακτιβιστές και θα δημοσιεύσω το ερωτηματολόγιο αργότερα αν θέλετε να βοηθήσετε. Προσέχετε αυτόν το χώρο.

Αλλά οι κύριοι κανόνες είναι:

• Αντισταθείτε με έναν τρόπο που οδηγεί την εξουσία σε «πολιτικό δίλημμα»
• Σκεφτείτε κάθε δράση σε τρία μέρη: Προετοιμασία, δράση, αντίκτυπος.
• Σχεδιάστε δράσεις είτε για την επικοινωνία είτε για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων
• Δράστε με τρόπο που ξαναγράφει την ιστορία: Θέστε από τηναρχή το αφήγημα – στη φτώχεια, ανισότητα, πόλεμο, εκπαίδευση και ιδιωτικοποιήσεις
• Να είστε ειρηνικοί, αστείοι και άνθρωποι

5. Να συνδεθούμε με το ευρύτερο προοδευτικό κίνημα. Οι Εργατικοί είναι ένα υπεραιωνόβιο κόμμα, με άκαμπτη ιεραρχία, σε έναν κόσμο που έχει γίνει ρευστός, γεμάτος από αυτόνομα κινήματα – και πολιτικά και ιδεολογικά. Το Πράσινο Κόμμα έχει αναπτυχθεί πατώντας στον τοπικό και εθνικό ακτιβισμό για τη σωτηρία του πλανήτη. Η Σκωτία περνάει μια περίοδο ριζοσπαστικής ιδεολογικής αναγέννησης συνδεδεμένης με τον εθνικισμό. Κάποιοι άνθρωποι που υποστήριξαν το Brexit, το έκαναν σκεπτόμενοι ότι είναι μέρος μιας πληβείας αντίστασης στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Στον πυρήνα της επιζώσαν φιλελεύθερης δημοκρατικής ψήφου είναι άτομα που υποστηρίζουν την ειρήνη και την ελευθερία όσο και την αναδιανομή και παρακολουθούσαν τρομοκρατημένοι την εποχή Μπλερ και Μπράουν. Έπειτα είναι τα κοινωνικά κινήματα καταπιεσμένων ομάδων:Black Lives Matter, Sisters Uncut, οι ομάδες LGBD που πάλεψαν περισσότερα φάρμακα προφύλαξης από το AIDS στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Αυτά τα κοινωνικά κινήματα και οι δράσεις ιδεολογικής αντίστασης δεν συμφωνούν σε όλα μεταξύ τους και κάποια μπορεί να είναι εχθρικά προς τους Εργατικούς ως κόμμα. Οπότε πρέπει να επεκταθούμε πέρα από τα όρια του κόμματος και να ενωθούμε με όποιον παλεύει για κοινωνική δικαιοσύνη.

Δυστυχώς ακριβώς αυτό είναι σχεδιασμένη να σταματήσει η «εξυγίανση»: Τη νέα εισροή υποστηρικτών του Κόρμπιν, με στόχο να εντυπώσει τον κομματικό σεχταρισμό όπου η κουλτούρα των «σκληρών ανθρώπων» των Εργατικών θριαμβεύει. Να αγνοήσουμε τους σκληρούς ανθρώπους και να δημιουργήσουμε διακομματικές συμμαχίες με αυτούς που παλεύουν για κοινωνική δικαιοσύνη σε τοπικό επίπεδο, όπου είναι δυνατόν

6. Να μάθουμε νέες ιδέες. Η να εκπαιδεύσουμε τον κόσμο. Με πάνω από μισό εκατομμύριο μέλη που αυξάνονται, οι Εργατικοί είναι το μεγαλύτερο αριστερό κόμμα της Ευρώπης. Πρέπει να εκπαιδεύσουμε και να προπονήσουμε τους εαυτούς μας και ο ένας τον άλλον, σε τρεις κατευθύνσεις:

Η ιστορία της αντίστασης, συμπεριλαμβανομένης της κριτικής ιστορίας του Εργατικού Κόμματος ως συμμαχίας κοινωνικών κινημάτων και εμπορικών συνδικάτων

• Πώς γίνεται η αλλαγή. Ορίστε ένα δείγμα: Όχι συνήθως μόνο στο Κοινοβούλιο.
• Πώς η τεχνολογία, κοινωνική αλλαγή, μαζικές διαδηλώσεις, νέοι νόμοι και κανόνες, μεγάλες νομικές υποθέσεις και αλλαγές στην ιδιοκτησία των επικοινωνιών συνδυάζονται για να προκαλέσουν προοδευτική αλλαγή
• Τι είναι λάθος στο οικονομικό σύστημα και πώς σκοτώνει τον πλανήτη. Ώρες τηλεοπτικού χρόνου και γιάρδες κειμένων στις εφημερίδες παράγονται κάθε μέρα για να δικαιολογήσουν τον τρόπου που λειτουργεί η νεοφιλελεύθερη οικονομία.

Θέλουμε να το αντικαταστήσουμε, με μία πιο ανθρώπινη και πράσινη μορφή καπιταλισμού στην αρχή και  – σταδιακά – να επεκτείνουμε τις νησίδες του μη καπιταλισμού μέχρι να ενωθούν σε κάτι καλύτερο. Μπορούμε να το κάνουμε αυτό μέσω ομάδων ανάγνωσης, βραδιών ντοκιμαντέρ, σεμιναρίων, επίσημων προγραμμάτων εκπαίδευσης στα συνδικάτα και στα τοπικά κόμματα. Μην περιμένετε, απλά κάντε το.

7. Να υιοθετήσουμε νέα εκλογική στρατηγική. Το Εργατικό Κόμμα είναι δυνατό τώρα μεταξύ των υπαλλήλων, των πολυεθνικών πληθυσμών στις μεγάλες πόλεις και των δικτυωμένων νέων. Αυτό δεν είναι τραγωδία γιατί είναι ο τρόπος που η παγκοσμιοποιηση διαμορφώνει την ανθρωπότητα και το μελλοντικό εργατικό δυναμικό. Αλλά η παγκοσμιοποίηση έχει αφήσει πίσω πολλές από τις μικρές, πρώην βιομηχανικές κοινότητες που ήταν προπύργια των Εργατικών. Η γενιά του Τόνι Μπλαιρ τις είχε δεδομένες. Η ελίτ σιχαίνεται την κουλτούρα τους. Οπότε έχουμε μια πολλαπλή πρόκληση. Να κερδίσουμε ξανά το μεγαλύτερο μέρος του ενός εκατομμυρίου ψηφοφόρων του κόμματος των Πρασίνων για τους οποίους οι Εργατικοί δεν ήταν αρκετά ριζοσπάστες. Αλλά επίσης και εκείνο το μέρος των ψηφοφόρων του UKIP που μοιράζεται μαζί μας τις αξίες του πατριωτισμού, κοινωνικής συνύπαρξης και ένα υπεύθυνο, δίκαιο σύστημα μετανάστευσης. Επίσης φυσικά πολλά άτομα που ψήφισαν Συντηρητικούς. SNP ή το (σ.σ. Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Ουαλίας)

Η μόνη κόλλα που μπορεί να κρατήσει αυτήν τη νέα συμμαχία ενωμένη είναι ο οικονομικός ριζοσπαστισμός

Ο μόνος τρόπος για να καταστεί αυτή η συμμαχία μία νικηφόρα εκλογική δύναμη είναι να δημιουργήσουμε ένα τεράστιο, ενεργό κοινωνικό κίνημα σε κάθε κοινότητα της Βρετανίας

Το κίνημα πρέπει να προσφέρει πραγματική αλλαγή πριν από εκλογές και νομοθεσία και να φέρει την πολιτική παρουσία των Εργατικών σε κάθε μπυραρία, καφέ, κολλέγιο και λεωφόρο. Αλλά πρέπει να παραμείνει συμμαχία. Δεν υπάρχει μονολιθική Εργατική κουλτούρα πλέον. Πρέπει να ανεχθούμε και να γιορτάσουμε αρκετά ευρείες πολιτισμικές διαφορές και να κάνουμε χώρο για πολλαπλές κουλτούρες μέσα στο κίνημα.

Είναι τα δικά τους μέσα αλλά η δική μας επιλογή. Ναι τα συστημικά ΜΜΕ είναι εναντίον μας, αλλά οι συχνότητες έχουν κανόνες που μπορούμε να τους επιβάλλουμε και οι εφημερίδες έχουν διαφημιζόμενους και πρέπει να πουλάνε φύλλα. Ήδη, στελέχη σε εφημερίδες όπως η Mirror και η Sun και δίκτυα όπως το BBC δέχονται κριτική από το κοινό τους για τη μεροληψία και το βιτριόλι που έδειξαν εναντίον του Κόρμπιν. Την ίδια στιγμή, πολλά εναλλακτικά μέσα έχουν εμφανιστεί και πρέπει να αναθρέψουμε. Πρακτικά πρέπει:

• Να κατακλύσουμε τα μέσα. Οι σελίδες επιστολών, τα ραδιόφωνα, οι ερωταπαντήσεις κοινού, οι δημοσκοπήσεις, όλα είναι χώροι όπου η ριζοσπαστική φωνή των Εργατικών πρέπει να ακουστεί. Χρειάζεται χρόνο και προσπάθεια αλλά μπορεί να πετύχει. Η εικόνα για το 99% στην Αμερική κυκλοφόρησε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στα συστημικά επειδή αρκετοί άνθρωποι μιλούσαν γι αυτό και ήταν αλήθεια.
• Να δημιουργήσουμε κύματα μέσω των κοινωνικών μέσων. Οι εφημερίδες και η τηλεόραση είναι σημαντικές γιατί κρατούν ένα μονοπώλιο στη διανομή. Το διαδίκτυο σπάει αυτό το μονοπώλιο. Τα κοινωνικά μέσα, ασχέτως πόσο κατευθυνόμενα είναι από αλγόριθμους, είναι σημαντικά εργαλεία στη μάχη για κοινωνική δικαιοσύνη. Μπορούν να επικοινωνήσουν στον καθένα α) την αλήθεια β) ανόθευτα επιχειρήματα γ)περιοδικές εκκλήσεις να κάνει κάτι

8. Χρειαζόμαστε τα δικά μας ΜΜΕ. Η εμπειρία της καμπάνιας για την ηγεσία δείχνει ότι ακόμα και τα προοδευτικά μέσα και οι ρυθμιζόμενοι τηλεοπτικοί σταθμοί ποτέ δεν θα πουν με τη θέληση τους την αλήθεια. Πρέπει να σκεφτούμε τη μεγάλη εικόνα.

Μεγάλες στιγμές της ανόδου των Εργατικών βοηθήθηκαν από το ότι το κίνημα είχε τα δικά του ΜΜΕ και οι σύμμαχοι μας στη ριζοσπαστική αριστερά στη Νότια Ευρώπη, λειτουργούν τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά μέσα. Το ζήτημα δεν είναι να κάνουμε προπαγάνδα. Είναι να δημοσιεύουμε τα γεγονότα αμερόληπτα, με τρόπο που τα συστημικά μέσα δεν θα κάνουν. Βραχυπρόθεσμα, πρέπει να βρουμε τρόπο να ενισχύσουμε το περιεχόμενο που παράγεται από μικρά εναλλακτικά μέσα και να προσφέρουμε κλαδικές συμβάσεις στο επίπεδο του Εθνικού Σωματείου Δημοσιογράφων σε όλους τους δημοσιογράφους

9. Χρειαζόμαστε νέους βουλευτές, ή έναν διαφορετικό τύπο. Ο Κάμερον ξεφορτώθηκε την «κακιά» παλιά φρουρά στους Συντηρητικούς προωθώντας γυναίκες, ομοφυλόφιλους και άτομα από εθνικές μειονότητες που μοιράζοντας τις αξίες του
Χρειαζόμαστε μια λίστα με 100 άτομα που είχε έτοιμα να εκλεχθούν βουλευτές

Οι απόψεις τους θα πρέπει να αντικατοπτρίζουν τον ριζοσπαστισμό του ευρύτερου συνόλου μελών και θα πρέπει να έχουν πάθος, ανταγωνιστικότητα και δέσμευση στην κοινωνική διακιοσύνη.

Δεν χρειάζεται να είναι υποστηρικτές του Κόρμπιν. Πρέπει να βοηθήσουμε τα δεξιά και το κέντρο των Εργατικών να ανανεωθούν όπως τα αριστερά. Όσο οι δημοκρατικές διαδικασίες στο εσωτερικό των Εργατικών συνεχίζονται, μερικοί πρωην σύμμαχοι του Μπλαιρ ίσως μετακινηθούν στους Φιλελεύθερους Δημοκράτες. Καθώς θα πρέπει να σχηματίσουμε μια προοδευτική συμμαχία με αυτούς εναντίον των Συντηρητικών, ας κρατήσουμε φιλικές σχέσεις με αυτούς και ας εκτιμήσουμε μερικά επιτεύγματα του Μπλαιρισμού. Άλλοι απλά θέλουν να μείνουν στο κόμμα και να το βλάψουν, στην υπηρεσία των υποκινητών πολέμου, υπέρμαχων ιδιωτικοποιήσεων και hedge funds. Τοπικά κόμματα που δεν μπορούν να ανεχθούν αυτό το επίπεδο σαμποτάζ έχουν δικαίωμα να καθαιρέσουν τέτοιους βουλευτές και θα πρέπει να προχωρήσουν όπως επιθυμούν

Κανείς δεν πρέπει να καθαιρεθεί για πολιτικές διαφωνίες ή επειδή ακολουθεί τη συνείδησή του. Πρέπει να κρατήσουμε το Εργατικό Κόμμα ως ευρύτερη συμμαχία της αριστεράς, του κέντρου και της δεξιάς της σοσιαλδημοκρατίας.

10. Να μετατρέψουμε το Brexit σε μάχη για κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν πρέπει να ανατρέψουμε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Μπορούμε να τραβήξουμε κόκκινες γραμμές στην κοινωνική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη που – αν παραβιαστούν – θα επιτρέψουν στους Εργατικούς να ασκήσουν βέτο σε κάθε πρόταση στο Brexit στο κοινοβούλιο. Θα πρέπει να σταματήσουμε να υπεκφεύγουμε του ζητήματος της Ενιαίας Αγοράς. Η Βρετανία θα πρέπει να να ζητήσει να παραμείνει μέλος της και να κρατήσει μία τροποποιημένη έκδοση της ελευθερίας κίνησης σχεδιασμένης να μειώσει τις μεταναστευτικές ροές από την Ε.Ε (με εκτενείς μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας για να απαλειφθούν οι χώροι φθηνής εργασίας). Αυτό μπορεί να μην πετύχει, αλλά είναι ξεκάθαρη διαπραγματευτική τακτική. Και αν η προσφορά Brexit από τους 27 της Ε.Ε είναι τραγική – επειδή οι Τζόνσον, Μέι κ.α. είναι αδύναμοι στη διαδικασία – το κοινοβούλιο έχει δικαίωμα να το δηλώσει: Η προσφορά δεν είναι καλή γι αυτό θα μείνουμε στην Ε.Ε. και θα παλέψουμε για την αναμόρφωση της. Κατά τη διαδικάσια, τα επόμενα δύο χρόνια, μπορούμε να βάλουμε το Εργατικό Κόμμα στο κέντρο της Προοδευτικής Συμμαχίας, που θα έχει στόχο να περιλαμβάνει τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες, τους προοδευτικούς εθνικιστές και τους Πράσινους, για να θέσουμε την κοινωνική δικαιοσύνη στις διαπραγματεύσεις του Brexit και να αποτρέψουμε μία πλειοψηφία Συντηρητικών στις επόμενες εκλογές.

11. Αντίο Λένιν. Ο Μπολσεβικισμός δεν λειτουργεί. Όλες οι δομές ιεραρχίας διαμορφώνονται από τα δίκτυα. Το περίεργο είναι ότι, αρκετά μετά από όταν η άκρα αριστερά σταμάτησε να πιστεύει στις προγραμματισμένες εντολές και την ανατροπή του κράτους, έχει κολλήσει με την παλιά οργανωτική δομή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Επιπλέον, σε μια εποχή πλούσια σε πληροφορία (και παρακολούθηση) η τακτική αυτή είναι προβολή στη νοημοσύνη των ανθρώπων. Οι ιδέες της άκρας αριστεράς μπορούν αν βρουν χώρο μέσα στο Εργατικό Κόμμα αλλά θα πρέπει να διαλύσουν μόνιμα τις οργανώσεις τους.
Το πιο συναρπαστικό αριστερό κόμμα για να είναι κανείς τώρα είναι οι Εργατικοί.
Το πιο επαναστατικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε στην εποχή του νεοφιλελεύθερου κατακερματισμού είναι μία ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία στην εξουσία

12. Να είμαστε Μπεβανιστές στην Άμυνα. Το πρόγραμμα Trident θα ανανεωθεί και θα πρέπει να βάλουμε στο τραπέζι ένα ενεργό πρόγραμμα πολυμερούς αφοπλισμού. Στο μεταξύ θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για να υποχωρήσουμε από το πρόγραμμα αποτροπής στη θάλασσα CASD και να ενισχύσουμε τα βρετανικά προγράμματα τόσο στην πυρηνική όσο και στην συμβατική αποτροπή, ανάλογα με τις διεθνείς συνθήκες. Δέχομαι ότι ο παγκόσμιος πυρηνικός αφοπλισμός είναι μία δυνατή και λογική πολιτική και έχει υποστηρικτές αρκετά πέρα από τους Εργατικούς, αλλά δεν τον υποστηρίζω.
Όποιες κι αν είναι οι ιδέες σας, σας καλώ να καταλάβετε πρακτικά αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα κατάλαβε: Αν θες να τα βάλεις με τον πλούτο και την εξουσία των ελίτ, μην προσπαθείς ταυτόχρονα να εμποδίσεις την στρατιωτική ιεραρχία και την γεωπολιτική στάση. Ακόμα και αν οι Εργατικοί ήθελαν να υιοθετήσουν τον πυρηνικό αφοπλισμό ως πολιτική, θα προκαλούσε δημοψήφισμα πριν την εφαρμογή του.

Όσον αφορά την ασφάλεια, υπάρχουν σοβαρές απειλές για το Ηνωμένο Βασίλειο και από τους τρομοκράτες Ισλαμιστές και από ένα αυταρχικό καθεστώς στη Ρωσία που παίζει παιχνίδια αποσταθεροποίησης στην Ουκρανία, τη Συρία και την Ανατολική Ευρώπη. Οι Εργατικοί θα πρέπει να έχουν μία ξεκάθαρη, ηθική εξωτερική πολιτική. Να απαγορεύσουν τις εξαγωγές όπλων σε περιοχές όπως η Σαουδική Αραβία. Δεν θα πρέπει να υποστηρίξουν ποτέ ξανά τυφλά τους πολέμους του Ισραήλ απέναντι στην Παλαιστίνη. Θα πρέπει να ακυρώσουν την πολιτική Κάμερον για έναν στρατό με «παγκόσμια επιροή» υπέρ ενός που θα μας προστατεύει κατά της τρομοκρατίας και είναι υπεύθυνος να σταθεροποιήσει τα σύνορα της Ευρώπης με τη Ρωσία.

Αλλά οι Εργατικοί θα πρέπει να τηρήσουν το «στρατιωτικό σύμφωνο», αν μείνουν στο ΝΑΤΟ, να φτάσουν στο 2% του ΑΕΠ σε στρατιωτικές δαπάνες και να παραμείνουν μία P2 δύναμη στον ΟΗΕ. Η εθνική μας ασφάλεια πρέπει να είναι σοβαρή, συνεκτή και να απολαμβάνει ευρείας συναίνεσης στην κοινωνία

Ξέρω ότι το τελευταίο σημείο θα ενοχλήσει μερικούς που πάλεψαν για τον Κόρμπιν, αλλά τον υποστήριξα σε αυτή τη βάση: νούμερο ένα προτεραιότητα είναι μία κυβέρνηση που θα σπάσει τον νεοφιλελευθερισμό.

Αν το κάνουμε σωστά, είμαστε μία εκλογή μακριά από αυτό

***

Τα παραπάνω ξεκάθαρα θέτουν το ερώτημα: Τι θα συμβεί με το Μομέντουμ. Θα προτιμούσα να παραμείνει ως μία προσκείμενη στους Εργατικούς κοινωνική ομάδα, απορρίπτοντας μέλη αριστερών ομάδων και κομμάτων που είναι ενάντια στους Εργατικούς, και να επικεντρωθεί στην α)πολιτική β) επέκταση αριστερής επιρροής στις κομματικές δομες γ) να είναι έτοιμο να αντισταθεί σε νέα πραξικοπήματα μέσα στο κόμμα. Θα πρέπει να αποφύγει να γίνει μία παράλληλη ιεραρχία όσο περισσότερο γίνεται, αλλά να αναμορφώσει τις οργανώσεις των Εργατικών ώστε αυτές, όχι το Μομέντουμ, να γίνουν ζωηρές και δημοκρατικές. Αυτό θα πάρει χρόνο όμως.