του Γιάννη Μακριδάκη
Τι Ντάνολντ μωρή, την αποπήρε με τη μία ο Γιώργης, άκουγε τα νέα στην τηλεόραση και έφτιαχνε ένα χοτ-ντοκ με λουκάνικο Φρανκφούρτης για να φάει πρωινό, μόνο την Άντζυ δεν γουστάριζε να δει και κυρίως να ακούει πρωί πρωί μπροστά του, Ντόναλντ τον λένε, της είπε μετά, όχι Ντάνολντ.
Ντάνολντ Γιώργο, Ντάνολντ, του ξαναλέει εκείνη, με ύφος τρυφερό, διότι τον γουστάριζε κιόλας πολύ, ζωντοχήρα καλοβαστούμενη αυτή, το ίδιο και εκείνος, ψηλός, γεροδεμένος και τραχύς άντρας, γι' αυτό ήτανε κάθε λίγο και λιγάκι μες στα πόδια του και τον ρωτούσε διάφορα, έτσι προφέρεται, του είπε, πρέπει να μάθεις να το λες σωστά το όνομα του Πρόεδρου.
Κούνησε το κεφάλι του ο Γιώργης σαν να είχε μπρος του μια τρελή, δηλαδή εσείς το α το λέτε ο και το ο το λέτε α, της είπε, και θέλετε να κυβερνάτε και τον κόσμο;
Η Άντζυ το προσπέρασε αυτό, μόλις είχε ξυπνήσει και δεν ήτανε σε διάθεση για συζητήσεις περί τον ιμπεριαλισμό, τέλος πάντων Γιώργο, του είπε, λέγε τον όπως θέλεις τον Πρόεδρο, εγώ για άλλο ήρθα, κάτι να σε ρωτήσω, είπε και του έδειξε ένα βιβλίο που κρατούσε.
Λέγε γιατί έχω πολλές δουλειές, της είπε τότε απότομα ο Γιώργης, πρέπει να φύγω για την πόλη και θα γυρίσω πίσω μετά το μεσημέρι.
Να, διάβαζα κάτι εδώ, είπε η Άντζυ με ύφος παιδικό, και έχω μια λέξη άγνωστη, τον κοίταξε στα μάτια με απορία ειλικρινή, τι θα πει πούτσα Γιώργο;
Ο Γιώργης την κοίταξε τότε κι αυτός καλά καλά, για να δει άμα τον δουλεύει, αλλά όταν κατάλαβε πως το είχε απορία πράγματι, κούνησε το κεφάλι του με πλήρη απογοήτευση και ξεφύσησε σχεδόν απελπισμένος που το 'χε η μοίρα του να γειτονεύει με αμερικανάκια ηλίθια, έλεος πια ρε Άντζυ, της είπε, δεν ξέρεις τι θα πει πούτσα, του άντρα το όργανο, της είπε και της έδειξε κιόλας το φερμουάρ του, αυτό που θα μας χώσει στον κώλο ολονών μας τώρα ο φασίστας που βγάλατε για Πρόεδρο, τέλος πάντων, μουρμούρισε ύστερα, όχι πως και η Σκύλαρι ήτανε πιο καλή, πήρε σε μια χαρτοπετσέτα το χοτ ντοκ του και έκανε να φύγει.
Η Άντζυ από απέναντι τον κοίταζε με ορθάνοιχτα τα μάτια όλο έκπληξη, ω μάι Γκάντ, ξεφώνισε και πήρε η μούρη της αμέσως ένα ύφος αηδίας, μα πόσα ονόματα πια έχει αυτό το πράγμα. Έμεινε κάνα λεπτό έτσι εκστατική να το σκέφτεται και ύστερα έκανε μεταβολή κουνώντας το κεφάλι της πάνω κάτω ακόμα, ευχαριστώ για την πληροφορία Γιώργο, καλό δρόμο, τον χαιρέτισε, και κοίτα σε παρακαλώ να μάθεις να λες σωστά το όνομα του Πρόεδρου.