της Ελευθερίας Αλαβάνου
Τα Κορίτσια της Βροχής κάνουν πρεμιέρα στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας (Τετάρτη 11/1). Η προβολή αρχίζει στις οκτώ, σε μια αίθουσα γεμάτη από άκρη σ’ άκρη.
«Μου βγάλανε το φόρεμα και έμεινα με την κιλότα. Έτσι όπως ήμουν με το εσώρουχο άρχισαν να με χτυπάνε. Αυτό ήταν το χειρότερο… Να στέκονται απάνω μου τρεις άντρες, που μπορεί να είχαν παιδιά στην ηλικία μου, και να με βαράνε». Η σκηνοθέτις Αλίντα Δημητρίου, μέσα από μια συρραφή δεκάδων συνεντεύξεων, παρουσιάζει τη γυναικεία οπτική και συμβολή στην αντιδικτατορική αντίσταση. Κορίτσια είκοσι χρονών από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τον Βόλο, την Κρήτη, ξεκινούν να δραστηριοποιούνται πολιτικά στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Οργανώνονται στη νεολαία Λαμπράκη, παρακολουθούνται, συλλαμβάνονται, βασανίζονται.
«Με πήγαν για κράτηση στον Πειραιά, σε κάτι στάβλους. Δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου πιο βρόμικο χώρο» (…) «Ήθελαν να μείνω στον πάγκο μέχρι να κατουρηθώ πάνω μου» (…) «Με δέσανε γύρω-γύρω με το σκοινί σαν γαρδούμπα κι άρχισαν να με κοπανάνε με το ξύλο» (…) «Ήταν τέτοια η ψυχολογική βία που είχα βγάλει τρίχες στο πρόσωπό μου. Έπιανα το πρόσωπό μου και έλεγα, παναγία μου, τι θα γίνει».
Οι περιγραφές των φυλακών, της απομόνωσης και της εξορίας διαδέχονται την αναπαράσταση της φάλαγγας με… τις καρέκλες του σαλονιού. Τα κλάματα γίνονται αναφιλητά, τα αυτοσαρκαστικά σχόλια γίνονται εξομολόγηση. «Πέρασα από ειδικές εξετάσεις για να πειστούν ότι μετά τις φυλακές και την αποβολή είχα υποστεί οριστική βλάβη και δεν μπορούσα να κάνω παιδί». Ανάμεσα στις μαρτυρίες των εικονιζόμενων παρεμβάλλονται και οι αστραπιαίες αναμνήσεις των θεατών. «Αυτή ήταν από τη Θεσσαλονίκη, Λαμπράκισσα, είχε πέντε αδέλφια, την θυμάμαι. Αυτή… αυτή δεν την ξέρω».
Γύρω στις δέκα και μισή, πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Τα ονόματα εμφανίζονται στην οθόνη όλα μαζί, με αλφαβητική σειρά, χωρίς να γνωρίζει ο θεατής ποια είναι ποια. Τα φώτα ανάβουν και τα κορίτσια της βροχής σηκώνονται από τις θέσεις τους. Δεν είναι πια κορίτσια, είναι μητέρες και γιαγιάδες πάνω από εξήντα χρονών.
Άραγε, τους άρεσε; «Ηρωοποιεί τις καταστάσεις και δείχνει μόνο τη μία πλευρά», λέει κάποια. «Είναι ντοκουμέντο, με μαρτυρίες πολύτιμες για τις επόμενες γενιές», λέει κάποια άλλη.
Μια τάση «καθαγίασης» του αγώνα υπάρχει πράγματι στο ντοκιμαντέρ. Έμφαση στο θάρρος (αλλά όχι στον φόβο) και στην αλληλεγγύη (αλλά όχι στο προσωπικό συμφέρον). Επίκληση στο συναίσθημα, μαζί και μια εύκολη αναγωγή στο σήμερα, με στιγμιότυπα αστυνομικής βίας από σύγχρονες ταραχές στην Αθήνα. Παρόλα αυτά, τα Κορίτσια της Βροχής είναι «ένα ντοκουμέντο». Που φωτίζει άγνωστες πτυχές της πρόσφατης ιστορίας της Ελλάδας, μέσα από το (συχνά) άφωνο φύλο.
Info: To ντοκιμαντέρ Τα Κορίτσια της Βροχής ολοκληρώνει την τριλογία της Αλίντας Δημητρίου για τη συμμετοχή των γυναικών στους πολιτικούς αγώνες (τα πρώτα δύο μέρη είναι Τα πουλιά στον Βάλτο και Η ζωή στους Βράχους). Προβάλλεται στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας έως τις 18/01.